| Ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι.
Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο. |
Τα λόγια σ’ κρούν’νε ‘ς σην καρδιά μ κι ανοίγν’ ατό γεράδας,
μαχαιρομύτια ακόνιγα κ’ εφτάγν’ ατό παρτσιάδας.
Τα μουράτια μ’ ‘κ’ επλέρωσα, νιέτια ν’ αγοράζω,
αβού τον κόσμον, τ’ άκλερον, ‘κ’ επόρεσα ν’ αλλάζω.
Τα νύχτας τ’ αξημέρωτα, π’ εκείσνε απέσ’ ‘ς σα ψήα μ’,
παρηγορίαν έντανε ‘ς σ’ ατό την χωρισίαν.
Τα πόνια ,ντο εδέκες ‘μεν, ‘κ’ είν’ έναν ‘κ’ είναι δύο,
εποίκες ‘μεν και ένουμνε τη μαχαλάς ζεξίον.
Τα πόνια και τα τέρτοπα, απάν ισ’να μη κρούνε,
θ’ εφτάγ’ατά έναν σελέκ’ και ν όλια θα φορτούμαι.
Τα τσαλγουγιόπα έπαιζαν, σ’ εγάπς ιμ’ τα χαράντας,
και ‘ς σην καρδία μ’ εκάρφωναν αψέα καμονάντας.
Τα τσικαρόπα μ’ έκαψεν κ’ εγώ ατέν ‘κι αλλάζω,
τη σέβτας ένουμνε γεσίρ’ κι ατέναν ‘κι δικάζω.
Τα τσιτσέκια, ντ’εφύτεψαμ’ ‘ς σ’εγάπης το παχτσόπον,
με δάκρυα θα ποτίζ’ ατά και ξεράνω τον τόπον.
Τα τωρισνά τα κόρασα ας ση σεβτάν ‘κι κλαίνε,
ας ‘ς σην εγάπ’ ‘κι θλίφκουνταν, βοτάνια ‘κι αραεύνε.
Τα χείλια σ’ ασπροκόκκινα, ροδάμια και μελία,
ατά ατά θέλνε φιλέματα ‘κι θέλνε καλατσία.
Τα χείλια σ’ τριαντάφυλλα, τ’ οφρύδια σ’ γαρεφίλια,
εσεν ο Θεόν έπλασεν ,’ς σ’ εμέν πελιάν ν’ εφήνεν.
