ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΡΑΠΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΛΕΤΗΣ “ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ” ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΕΟΡΔΑΪΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ”
Τα παιδιά γράφουν και… περιγράφουν τον κόσμο που φαντάζονται!
Τα κείμενα που ξεχώρισαν στην Α’ και Β’ κατηγορία
Ο πρώτος διαγωνισμός παραγωγής γραπτού λόγου που διοργανώθηκε από το ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΛΕΤΗΣ «Σκέφτομαι και Γράφω» με την υποστήριξη της εφημερίδας ΕΟΡΔΑΪΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ ολοκληρώθηκε με επιτυχία, καθώς η συμμετοχή των μαθητών και των μαθητριών ήταν μεγάλη. Στο σημείο αυτό κρίνεται απαραίτητο να επισημανθεί η μεγάλη συμμετοχή των παιδιών από το Δημοτικό Σχολείο Ολυμπιάδας καθώς και συμμετοχές από σχολεία άλλων Νομών, όπως του Νομού Φλώρινας και Δράμας.
Η Επιτροπή αποτελείται από την κα Ελένη Βασιλείου, διευθύντρια του 5ου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας και λογοτέχνη, την κα Ευγενία Κύπρου, ειδική παιδαγωγό και τον κ. Ιωάννη Τσιμπασίδη εκπαιδευτικό. Τα μέλη της επιτροπής αποφάσισαν πως θα πρέπει να εκτιμηθεί τόσο η δημιουργική σκέψη όσο και η τεχνική των γραπτών, λαμβάνοντας πάντα υπόψη την ηλικία και την τάξη φοίτησης των μαθητών και μαθητριών που έλαβαν μέρος. Έτσι το σύνολο των κειμένων που δημοσιεύονται σήμερα αποτελείται από γραπτά που χαρακτηρίζονται είτε από φαντασία είτε από άλλα κειμενικά χαρακτηριστικά, τα οποία επιδεικνύουν τεχνική αρτιότητα (δομή, ορθογραφία, έκφραση, σύνταξη κτλ).
Σήμερα δημοσιεύονται τα κείμενα εκείνα που επιλέχθηκαν από την επιτροπή. Ωστόσο, θεωρούμε σημαντικό να επισημάνουμε ότι η συμμετοχή και μόνο σ’ έναν τέτοιο διαγωνισμό είναι αξιέπαινη και γι’ αυτό πρέπει να συγχαρούμε εξίσου όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες που διέθεσαν λίγο από το χρόνο τους και συμμετείχαν σε έναν διαγωνισμό που τους ζητούσε να περιγράψουν τον κόσμο που φαντάζονται. Για το λόγο αυτό, οι νικητές θα παραλάβουν ταχυδρομικά τον έπαινό τους ενώ σε όλα τα παιδιά θα αποσταλούν τιμητικές διακρίσεις για τη συμμετοχή τους.
Α’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
Είμαι ένα κορίτσι 9 ετών και θέλω να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας για τον κόσμο που ονειρεύομαι να ζήσω.
Στη χώρα που ζω θα ήθελα να υπάρχει ειρήνη, ισότητα και αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Να μην υπάρχουν άνθρωποι άστεγοι και φτωχοί που δεν έχουν φαγητό, ρούχα και μια ζεστή αγκαλιά. Θα ήθελα οι άνθρωποι να μην αδιαφορούν για τους διπλανούς τους, αλλά να είναι ευγενικοί και υπομονετικοί.
Πρέπει να υπάρχει σεβασμός στα δικαιώματα των παιδιών τα παιδιά να υπερασπίζονται τη γνώμη τους και κανένας να μην τους την στερεί. Ακόμη να μορφώνονται και να μην εγκαταλείπουν το σχολείο τους για να εργαστούν. Να έχουν φίλους, να παίζουνε, να συζητούν μεταξύ τους και να είναι γελαστά!
Ονειρεύομαι ένα φυσικό περιβάλλον καθαρό με πολλά πάρκα γεμάτα δέντρα και λουλούδια. Επίσης, ένα περιβάλλον με ζώα που να τα αγαπάμε και να μην τα κακοποιούμε να μην υπάρχουν αδέσποτα, γιατί μπορεί να είναι άρρωστα και να μας κολλήσουν καμία ασθένεια.
Είναι πολύ σημαντικό να ζούμε σε έναν κόσμο που να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, να μη λέμε κουβέντες που πληγώνουν και να μην κοροϊδεύουμε αυτόν που είναι διαφορετικός. Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από καλούς ανθρώπους κι όχι ρατσιστές.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάνω απ’ όλα είναι η υγεία μας, γιατί αλλιώς δεν μπορούμε να εργαστούμε για να καλυτερέψουμε τη ζωή μας. Καλό είναι να διαλέγουμε τη δουλειά που μας αρέσει για να την κάνουμε καλύτερα. Μόνο τότε θα είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Επίσης, κάθε μέρα να χαμογελάμε και να σκεφτόμαστε όμορφα πράγματα. Ελπίζω αυτά που ονειρεύομαι να γίνουν πραγματικότητα!
Μαρία Ανδρεάδου
Γ’ τάξη
Όπως όλα τα κορίτσια έτσι κι εγώ όταν ονειρεύομαι μου αρέσει να φαντάζομαι μεγάλα κάστρα με όμορφες πριγκίπισσες και θαρραλέους ιππότες. Όμως όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και την αληθινή ζωή. Εγώ είμαι ένα απλό κορίτσι που ζει σ’ ένα μικρό χωριό σε μια χώρα με προβλήματα, γι’ αυτό θα πρέπει να κάνω πιο απλά όνειρα.
Όσο σκέφτομαι τη γειτονιά μου θα ήθελα να παραμείνει τόσο ήσυχη και ασφαλής όσο είναι τώρα. Έτσι θα ήθελα να συνεχίσουμε να παίζουμε παιχνίδια στις αυλές αλλά και στα πάρκα μέχρι αργά χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός φόβος ούτε από εμάς ούτε από τους γονείς μας.
Το χωριό μου, που είναι μικρό, ονειρεύομαι να έχει περισσότερα πάρκα με πολλά δέντρα και όμορφα λουλούδια για να μπορούμε να ευχαριστιόμαστε το παιχνίδι μας. Επίσης ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να ζήσουμε σε ένα πολύ πιο καθαρό περιβάλλον με καθαρή ατμόσφαιρα χωρίς καυσαέρια αλλά και χωρίς σκουπίδια.
Αυτό το διάστημα ακούω για την κρίση χωρίς να ξέρω τι είναι γιατί είμαι μικρό παιδί, αυτό όμως που καταλαβαίνω είναι ότι όλοι οι γονείς είναι πιο σοβαροί από παλιά και πολλοί από αυτούς δεν έχουν δουλειά. Αυτό λοιπόν που ονειρεύομαι είναι να βρουν όλοι δουλειά όσοι είναι άνεργοι και ν’ αρχίσουν πάλι να χαμογελούν.
Ο κόσμος λοιπόν που ονειρεύομαι να ζήσουν είναι όμορφος, καθαρός και ασφαλής γεμάτος χαμόγελα και παιχνίδια. Γι’ αυτό δεν θέλω να έχουν καμία θέση σε αυτόν οι στεναχώριες οι αρρώστιες και οι φόβοι. Με όλα αυτά νομίζω ότι η ζωή μου θα ήταν ευτυχισμένη.
Ροδία Νικολάου
Δ’ τάξη
Υπάρχουν πολλά όνειρα που μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει. Μερικά μπορεί να πραγματοποιηθούν και κάποια άλλα όχι. Ένα όνειρο μου που θέλω να γίνει πραγματικότητα είναι το να ζω σ’ έναν κόσμο διαφορετικό, μια πόλη διαφορετική.
Η πόλη που θέλω να ζω θέλω να έχει παντού πράσινα δέντρα, πολλά φυτά και λουλούδια. Τα πουλάκια να κελαηδούν όμορφα κάθε πρωί. Επίσης θα’ θελα να μη χρειάζεται να υπάρχουν πολλά μεταφορικά μέσα για να αποφύγουμε να επιβαρύνουμε το περιβάλλον μας με καυσαέρια.
Κάτι που θα λάτρευα θα ήταν το να υπάρχουν ποδηλατόδρομοι. Αυτό θα διευκόλυνε την υγεία μας αφού δεν θα εισπνέαμε πολύ καυσαέριο και θα γυμναζόμασταν. Επίσης θα ήθελα η πόλη μου να είναι καθαρή γιατί αυτό θα με έκανε να νιώθω πολύ όμορφα. Πολύ όμορφη θα ήταν η πόλη μου αν είχε πολλά πάρκα και πλατείες. Θα ήθελα να υπάρχουν και περισσότεροι κάδοι ανακύκλωσης και οι κάτοικοι να είναι πιο προσεκτικοί με τα απορρίμματά τους και να σέβονται τους συμπολίτες τους.
Εκτός όμως από τον σεβασμό, αναγκαία είναι η εκτίμηση και η αγάπη για τους συνανθρώπους μας. Έτσι θα αντιλαμβανόμασταν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι έχουν κινητικές δυσκολίες και θα φροντίζαμε να υπάρχουν ράμπες παντού για να διευκολύνεται η μετακίνησή τους.
Όλα αυτά που σκέφτομαι για την πόλη των ονείρων μου δε μου φαίνονται και τόσο δύσκολα να πραγματοποιηθούν. Αν όλοι μας προσπαθήσουμε μπορούμε να δημιουργήσουμε μόνοι μας μια όμορφη πόλη και να ζούμε ευτυχισμένοι και χαρούμενοι σ’ αυτήν.
Ελένη Μουρατίδου
Δ’ τάξη
Σε τι κόσμο ονειρεύομαι να ζήσω; Ο κόσμος μου, το περιβάλλον όπου ζω είναι για εμένα ένα από τα σπουδαιότερα έργα τέχνης. Όμως ξέρω πως η χώρα μου περνάει μια κρίση αλλά αυτό δεν θα με κάνει να σταματήσω να ονειρεύομαι.
Θέλω στη χώρα μου όλα τα παιδιά να κυκλοφορούν ελεύθερα χωρίς να φοβούνται, να έχουν την τροφή που χρειάζονται χωρίς να δουλεύουν. Κλείνοντας τα μάτια μου το βράδυ βλέπω ψηλά δέντρα, μεγάλα βουνά και παιδιά να παίζουν σε πάρκα.
Στο χωριό μου ονειρεύομαι να υπάρχει ένα μεγάλο πάρκο που μέσα του θα παίζουν χαρούμενα παιδιά. Να υπάρχει μια βιβλιοθήκη για να περνάμε τις ώρες μας διαβάζοντας. Λέω καμιά φορά στον εαυτό μου φαντάσου να άνοιγα το παράθυρο του δωματίου μου και να έβλεπα όλων των ειδών τα ζώα, να έβλεπα τα σύννεφα να κατεβαίνουν και να μας πάνε βόλτες ή μια μεγάλη καταγάλανη θάλασσα. Δεν θα ήταν ωραίο;
Τα γειτονικά μου σπίτια διαφέρουν μεταξύ τους άλλα είναι πολυκατοικίες άλλα μονοκατοικίες, άλλα κοντά άλλα ψηλά. Θα ήθελα να υπάρχει στη γειτονιά μου ένα τεράστιο λούνα πάρκ. Μου αρέσουν τα όνειρά μου!
Δεν θέλω να σταματήσω να ονειρεύομαι γιατί κανείς δεν ξέρει μπορεί τα όνειρά μου να βγουν αληθινά!!!
Μαρία Ανθούλη
Γ’ τάξη
Είμαι μαθητής της Δ’ τάξης δημοτικού και κατοικώ στο χωριό Γαλάτεια. Αν και το χωριό μου μού αρέσει πολύ, αν γινόταν θα άλλαζα αρκετά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να ξαναφτιάξουν ή έστω να διορθώσουν το γήπεδο και τα πάρκα που ήδη υπάρχουν στο χωριό. Ακόμα, θα μου άρεσε πολύ εκτός από το γήπεδο ποδοσφαίρου να είχαμε και γήπεδο χαντμπολ, βόλεϊ και μπάσκετ για να μπορώ να παίζω εκεί με τους φίλους μου. Το χωριό θα μου φαινόταν πολύ πιο όμορφο αν στα πάρκα που έχουμε φύτευαν περισσότερα δέντρα. Νομίζω ότι μεγαλώνοντας αυτά θα το ομορφαίνουν. Εκτός όμως απ’ αυτό θα έχουμε και πιο καθαρή ατμόσφαιρα.
Με στεναχωρεί πολύ το ότι εδώ και λίγο καιρό δεν έχουμε πολιτιστικό σύλλογο. Θέλω πολύ να δημιουργηθεί και πάλι γιατί εκεί μαζευόμασταν, μαθαίναμε παραδοσιακούς χορούς, γνωρίζαμε άλλα παιδιά και κάναμε καινούριες παρέες. Γενικότερα, περνούσαμε καλά. Τέλος, αυτό που με στεναχωρεί και με προβληματίζει είναι ότι έχει κλείσει το νηπιαγωγείο, όπως και το γυμνάσιο. Θα ήθελα να ανοίξει και πάλι, γιατί έτσι στο χωριό θα μένουν πιο πολλά παιδιά και δεν θα χρειάζεται να πηγαίνουμε κάθε μέρα στην Πτολεμαΐδα.
Λευτέρης Λεμονής
Δ’ τάξη
Στα όνειρά μου βλέπω την γειτονιά μου με υπέροχα ζώα λουλούδια, καρποφόρα δέντρα και όλων των ειδών τα ζώα. Η μαμά μου είναι βασίλισσα, ο μπαμπάς μου βασιλιάς και έχουν δυο παιδάκια, εμένα την πριγκίπισσα και τον αδερφό μου τον πρίγκιπα. Όλος ο κόσμος είναι ευγενικός σε αυτή τη γειτονιά μοιράζονται πράγματα μεταξύ τους και βοηθούν αυτούς που έχουν ανάγκη.
Φαντάζομαι ότι ζούμε σε ένα υπέροχο παλάτι, που από μόνο του στολίζει τη γειτονιά. Όπως μπαίνουμε μέσα, υπάρχει ένα γεφυράκι και από κάτω του κυλά νερό από το βουνό. Στην αυλή μας έχουμε μονόκερους και πόνι. Δίπλα υπάρχει μια λιμνούλα που μέσα έχει κύκνους και νερόπαπιες.
Μου φέρνουν πάντα το φαγητό μου στο κρεβάτι. Το δωμάτιο μου είναι μεγάλο και έχει χρώμα ροζ. Έχω μια ντουλάπα με παντελόνια, μια ντουλάπα με πολύχρωμες, μονόχρωμες και σχεδιαστές μπλούζες. Επίσης μία ντουλάπα με τουαλέτες και δυο βιτρίνες με πενήντα πέντε τιάρες. Ένα μπαούλο με παιχνίδια. Έρχονται οι φίλοι μου κάθε μέρα στην αυλή μου και παίζουμε. Η νονά μου είναι μία νεράιδα και με το μαγικό της ραβδί μου δίνει ό,τι λαχταρώ και μαζί δώρο ένα σακουλάκι χρυσόσκονη. Πηγαίνω σχολείο με μία άμαξα και η κυρία μου μας δείχνει πώς να ζωγραφίζουμε αντί να μας κάνει μάθημα. Τα μεσημέρια δεν κοιμάμαι και παίζω με τα παιχνίδια μου ή ζωγραφίζω.
Η μαμά μου κάθε μέρα διασκεδάζει και είναι χαρούμενη. Ο μπαμπάς μου κάθε μέρα μαζί με τους φίλους του παίζει και βλέπει ποδόσφαιρο. Ο αδερφός μου διασκεδάζει επίσης με τους φίλους του και νιώθει ασφάλεια.
Το ξέρω ότι είναι λίγο τρελά όλα αυτά που περιγράφω, θα ήθελα όμως να είναι αληθινά. Κάπως έτσι, παραμυθένια φαντάζομαι την ιδανική γειτονιά στην οποία θα ήθελα να ζω.
Μαρία Μάινα
Γ’ τάξη
Β’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
Κάθε παιδί έχει τα δικά του όνειρα, άλλο θέλει να σπουδάσει ιατρική κι άλλο θέλει να σπουδάσει νομική. Εγώ όπως κάθε παιδί έχω πολλά όνειρα, ένα από αυτά είναι άλλες χώρες – που συνήθως είναι πιο οικονομικά δυνατές – να μην εκμεταλλεύονται την χώρα που ζω και που έχω αγαπήσει με όλη μου την καρδιά.
Ονειρεύομαι μια χώρα ξένοιαστη, χωρίς να υπάρχουν παιδιά που να πεινάνε, που να μην έχουν σπίτι, που να κρυώνουν. Θέλω όλοι οι άνθρωποι να αγαπιούνται και να μην μαλώνουν. Το περιβάλλον να είναι καθαρό, να μην υπάρχουν αυτοκίνητα που μας ενοχλούν, ούτε εργοστάσια που με τον ανθυγιεινό καπνό τους μας προκαλούν διάφορες ασθένειες.
Η χώρα μας έχει πανέμορφα νησιά που δυστυχώς δεν τα σεβόμαστε, τα καταστρέφουμε και τα γεμίζουμε σκουπίδια. Κι έτσι όλο και πιο πολλοί τουρίστες φεύγουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η χώρα μας να μην έχει αρκετά έσοδα. Στα όνειρά μου αυτά τα νησιά είναι πολύ διαφορετικά. Οι παραλίες είναι γεμάτες με τουρίστες από όλο τον κόσμο και οι θάλασσες είναι πεντακάθαρες. Στα όνειρά μου υπάρχουν και καταπράσινα δάση γεμάτα με ζώα. Δεν υπάρχουν είδη που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν. Θέλω όλοι οι άνθρωποι να δουλεύουν, να παράγουν δικά τους προϊόντα και να τρέφονται από αυτά.
Αυτό το όνειρο δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί αλλά ο λαός λέει μια σοφή παροιμία: «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». Γι’ αυτό εγώ πάντα θα πιστεύω στα όνειρά μου ο,τι κι αν συμβεί.
Σόνια Στάτσεν
Στ’ τάξη
Ντριιιιιν! Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά. Ώρα για το σχολείο. Διαλέγει το λουλουδάτο της φόρεμα, αρπάζει την τσάντα της κι η μέρα ξεκινά!
Χαρούμενες καλημέρες, δυνατές φωνές μικρών παιδιών που παίζουν στο πάρκο κι ένα μαγικό σιντριβάνι, συνθέτουν τη μουσική της γειτονιάς της. Ολόγυρα της, ανθισμένες ροζ τριανταφυλλιές, πολύχρωμες πεταλούδες ζωντανεύουν το τοπίο. Ο δρόμος για το σχολείο της είναι συναρπαστικός! Γεμάτος με καταπράσινους θάμνους και μικρά χαριτωμένα ζωάκια πους της κρατούν συντροφιά. Οι άνθρωποι είτε περπατούν, είτε κάνουν ποδήλατο. Τα σπίτια, όχι μόνο της γειτονιάς, αλλά ολόκληρης της πόλης, είναι γεμάτα ζωγραφιές, σαν σπάνια έργα τέχνης! Οι αυλές τους, έχουν μικρούς κήπους, όπου ο καθένας καλλιεργεί τα δικά του λαχανικά.
Ξέχασα να σας πω: όλες οι γειτονιές στην πόλη είναι σαν της μικρής μας ηρωίδας. Λουσμένες με φως και γενναιόδωρους ανθρώπους. Είναι φανταστικό να ζεις στην «Αγαπούπολη».
Το κουδούνι του σχολείου χτύπησε! Σήμερα δεν θα γίνει μάθημα. Είναι προγραμματισμένη μια επίσκεψη στο κυνοκομείο της πόλης. Η μικρή μας είναι ενθουσιασμένη! Ίσως σήμερα να αποκτήσει το κουτάβι που πάντα ήθελε. Άλλωστε κανένα σκυλί στην «Αγαπούπολη» δεν είναι μόνο του. Οι κάτοικοι τα περιποιούνται με ιδιαίτερη φροντίδα. Η μέρα πέρασε γρήγορα. Εκείνη με ένα κουτάβι στην αγκαλιά, παίρνει το δρόμο της. Ανυπομονούσε να γυρίσει σπίτι για να το γνωρίσουν οι γονείς της!
-Γαβ, γαβ, γαβ!
– Ήρα! Σταμάτα να με γλείφεις! Άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμα! Σε λίγο χτυπάει το ξυπνητήρι για το σχολείο. Αχ! Έβλεπα τόσο ωραίο όνειρο. Είδα εσένα, όταν σε πρωτοπήρα κι έναν κόσμο ολότελα διαφορετικό… Πιο όμορφο και ξένοιαστο! Ονειρεύτηκα την «Αγαπούπολη»! Άραγε μπορώ να καταφέρω να αλλάξω τον κόσμο μας; ΜΠΟΡΩ!
Μαρία Καραΐσκου
Ε’ τάξη
Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αυτή τη χρονική περίοδο όλοι μας, σε επίπεδο γειτονιάς, πόλης και χώρας. Ένα όμως σε κάθε τομέα, ίσως αποτελούσε το σάλπισμα για ένα καλύτερο επίπεδο ζωής.
Ξεκινώντας από τη γειτονιά μου, θα ήθελα να υπάρχει μια μεγάλη αίθουσα κινηματογράφου, όπως πριν λίγα χρόνια. Για εμάς τα παιδιά αποτελούσε μια διέξοδο ψυχαγωγίας. Ήταν το καύχημα της γειτονιάς μας και το πνευματικό της κέντρο. Θα μπορούσε να λάβει «σάρκα και οστά», με τη βοήθεια των αρμόδιων φορέων ή έστω κάποιου ρομαντικού ιδιώτη.
Συνεχίζοντας με τη μικρή επαρχιακή πόλη μου, θα επιθυμούσα να διαθέτει το νοσοκομείο μας και ένα ογκολογικό τμήμα για παιδιά. Έτσι τα παιδιά που νοσούν να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τις απαραίτητες θεραπείες. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τα ίδια και οι οικογένειές τους δε θα ταλαιπωρούνται σε μακρινές μεγαλουπόλεις. Επιπλέον θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για νέους, μιας και η πόλη μου μαστίζεται απ’ την ανεργία.
Τελειώνοντας σε επίπεδο χώρας, θα ήθελα οι άνθρωποι να συνυπάρχουν πιο αρμονικά σε μια ατμόσφαιρα αγάπης και συνεργασίας. Τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης και της πίεσης των εξωτερικών δυνάμεων, υπάρχει μια ένταση στις μεταξύ μας σχέσεις. Έτσι εμφανίστηκε μια ηθική κρίση. Μόνο με ομόνοια μπορούμε να βγούμε νικητές, όπως πολλές φορές στο παρελθόν. Η ηθική κρίση, που είναι χειρότερη από την οικονομική, είναι απαραίτητο να ξεπεραστεί.
Ελπίζω οι απόψεις μου να βρουν απήχηση. Είμαι ένα παιδί που ονειρεύομαι ένα καλύτερο μέλλον, γιατί αγαπώ τη γειτονιά μου, αγαπώ την Πτολεμαΐδα, αγαπώ την Ελλάδα.
Παύλος Βασιλειάδης
Ε’ τάξη
Από μικρή ονειρευόμουν να ζήσω σε μια πόλη διαφορετική από τις άλλες. Μια πόλη γεμάτη φαντασία, που μόνο στα παραμύθια μπορείς να τη βρεις. Αυτή η πόλη λέγεται Καραμελούπολη.
Στην Καραμελούπολη όλα τα σπίτια έχουν σχήμα καραμέλας και μικρών κέικ. Τα δέντρα είναι όλα γλειφιτζούρια και υπάρχουν παντού μικρά και μεγάλα πολύχρωμα λουλούδια ζαχαρωτών. Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, οι άνθρωποι κυκλοφορούν με τα πόδια ή με παπούτσια πάνω στα οποία υπάρχουν μικρά φτερά. Έτσι με αυτά τα παπούτσια όλοι μπορούν να πετάξουν και να φτάσουν στον προορισμό τους άνετα και γρήγορα. Τα παιδιά παίζουν ξένοιαστα ομαδικά παιχνίδια, χωρίς να φοβούνται. Το αγαπημένο τους μέρος είναι οι σοκολατένιοι καταρράκτες, που βρίσκονται λίγο έξω από την πόλη. Περιτριγυρίζονται μια μικρή λιμνούλα γεμάτη λαχταριστά σιρόπια και μικρά σπιτάκια, στα οποία τα παιδιά μπορούν να φτιάξουν τα αγαπημένα τους γλυκά.
Όλα τα ρούχα που φοράνε οι άνθρωποι έχουν επάνω τους ένα γλυκό. Ακόμη και τα χτενίσματα των κυριών έχουν σχήμα του αγαπημένου τους γλυκού ή ζαχαρωτού!! Τα μαγαζιά φαγώσιμων προϊόντων πουλούν όλα διάφορα αγαθά, με τα οποία φτιάχνονται νόστιμα γλυκά. Σε αυτήν την πόλη οι κάτοικοι δεν ξέρουν τι θα πουν οι λέξεις αλμυρό, πικρό και ξινό. Ξέρουν μόνο τη λέξη «γλυκό». Γι’ αυτό και υπάρχουν μόνο γλυκά προϊόντα. Παρ’ όλα αυτά είναι κατάλληλα για την υγεία τους και όχι βλαβερά.
Οι δουλειές των ανθρώπων έχουν κι αυτές σχέση με τα γλυκά. Γενικά στην Καραμελούπολη τα πάντα έχουν σχέση με τα γλυκά! Υπάρχουν πολλά επαγγέλματα. Ένα είναι αυτό του ζαχαροπλάστη, που φτιάχνει ασταμάτητα κέικ, τούρτες και παγωτά. Ένα άλλο είναι αυτό του γλύπτη, που όμως κατασκευάζει αγάλματα σε σχήμα παγωτού γιατί το συγκεκριμένο σχήμα είναι το πιο δημοφιλές. Αρχιτέκτονες και κτίστες είναι ειδικοί για τις περίεργες γλυκές και ιδιαίτερες κατασκευές των κτιρίων.
Τα παιδιά χαίρονται να πηγαίνουν στο σχολείο. Εκτός από γραφή και ανάγνωση, μαθηματικά και τα γνωστά μαθήματα ασχολούνται και με πιο ιδιαίτερα. Στο μάθημα των εικαστικών ανακαλύπτουν την τέχνη της γλυπτικής, του ψηφιδωτού και της ζωγραφικής. Τα έργα τους διακοσμούν πολλά κτίρια και σημεία της πόλης και όλος ο κόσμος τα καμαρώνει.
Επίσης οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε πολιτικές και μουσικές εκδηλώσεις αλλά και σε αθλητικούς αγώνες. Εξάλλου κάπως θα πρέπει να καταναλώσουν τις θερμίδες που απορροφούν από όλα τα γλυκά που τρώνε!!
Λοιπόν αυτή είναι η πόλη στην οποία ονειρεύομαι να ζήσω. Μία πόλη που είναι ήσυχη και γαλήνια όπως την Καραμελούπολη. Μια πόλη που να μην υπάρχει κανένας κίνδυνος και καθόλου φόβος για κανέναν άνθρωπο. Μια πόλη εντελώς ειρηνική και ΓΛΥΚΙΑ!!!
Νικολίνα Παππά
Ε’ τάξη
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μου είναι πάρα πολλά, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά. Σήμερα φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση γιατί μέχρι τώρα κυριαρχούσε το συμφέρον και η απληστία. Παρ’ όλα αυτά όμως εγώ αγαπώ την ιστορία της και γι’ αυτό δε θα πάψω να ονειρεύομαι ένα καλύτερο «αύριο» γι’ αυτήν.
Ονειρεύομαι να ξεπεράσει πολύ γρήγορα τα οικονομικά της προβλήματα και να προχωρήσει στο μέλλον σύμφωνα με τις δικές τις δυνάμεις και χωρίς να ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα η ίδια παράγει. Επιπλέον να συνεχίσει να βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί είναι μια κοινότητα όπου κυριαρχεί ο αλληλοσεβασμός και η αλληλεγγύη ανάμεσα στα κράτη και εφόσον μας έχει στηρίξει αρκετά θα πρέπει να αναλάβουμε και εμείς τις υποχρεώσεις μας απέναντί της.
Θα ήθελα να λειτουργήσει καλύτερα η δημοκρατία και να επικρατήσει στην καθημερινότητά μας. Να υπάρχει συμφωνία αλλά και διαφωνία απόψεων με σεβασμό όμως στους δημοκρατικούς θεσμούς. Εδώ πρέπει το καλό παράδειγμα να το δώσουν πρώτα οι πολιτικοί για να ακολουθήσουν και οι πολίτες.
Απ’ τα πιο σημαντικά κομμάτια που ονειρεύομαι για την χώρα μου είναι ν’ αποκτήσει πια ένα σταθερό σύστημα εκπαίδευσης, που οι μαθητές θα αισθάνονται σιγουριά και βεβαιότητα για το μέλλον που τους περιμένει. Χωρίς να αισθάνονται το άγχος και το φόβο που προκαλεί το σημερινό σύστημα εκπαίδευσης και που οδηγεί τους μαθητές πολλές φορές σε ακρότητες.
Επίσης θα ήθελα να επανέλθει το αίσθημα της ασφάλειας των κατοίκων, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να λυθούν τα προβλήματα με τους μετανάστες και μαζί μ’ αυτά, εκείνα της βίας και της εγκληματικότητας. Γι’ αυτό θα πρέπει να ρυθμιστούν τα θέματα αυτά με κάποιους κανόνες που θα απαγορεύουν τις παραβατικές συμπεριφορές και δεν θα θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των συμπολιτών μας.
Φυσικά παραδέχομαι ότι αυτά που ζητώ ίσως φαίνονται πολλά, δεν είναι όμως αδύνατο να συμβούν. Αυτό εξαρτάται τόσο από εμάς όσο και απ’ τους πολιτικούς που μας κυβερνούν αν θα τα κάνουμε πραγματικότητα ή όχι. Εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να ονειρεύομαι και να διεκδικώ ένα καλύτερο μέλλον στη χώρα μου απ’ αυτό που μου προσφέρουν. Ο Αδαμάντιος Κοραής είπε: «Το Ευαγγέλιο θα σώσει την Ελλάδα». Αυτή θα ήταν η καλύτερη αρχή για την χώρα μου.
Παρασκευή Σακαρίδου
Στ’ τάξη
