Τ’ ομμάτια σ’ ζωγραφόχτιστα… Του Μωυσιάδη Παναγιώτη

Τ’ ομάτοπα σ’ ,σαρίν πουλί μ’, είδ’ ατά κι ομματήα,

άμον τη ήλονος το φως , ντ’ εβγαίν’ μεσουρανία.

Τ’ ομμάτια μ’ εθαμπούρωσαν  ας σην τυριαννισίαν,

‘ς ση σεβτάς ‘κ’ εταγιάνεψαν την αποχωρισίαν.

Τ’ ομμάτια σ’ ‘κι κανείντανε, τα χατήρια σ’ ‘κ’ εφτάνε,

άμον εμέν τελίγανλην, ‘ς σα τσουβάλια να βάλνε.

Τ’ ομμάτια σ’ άστρα τ’ ουρανού ,ο πρόσωπο σ’ φεγγάρ ι,

κλώστ , τέρεν τα παλικάρια, ντ’ εξέβαν ς΄σο μεϊτάν ι.

Τ’ ομμάτια σ’ ζωγραφόχτιστα,  το πρόσωπο σ’φεγγάρ’ ι,

ατσά ποίον η γεννεά σ’ και ποίον το ταμάρ’ισ’;.

Τ’ ομμάτια σ’ ηλιοτσίτσιακια, τ’ οφρύδια σ’ κιφιστένια,

το πόϊ σ’ σιλιανίν δεντρόν, τα χείλοπα σ’ μελένια..

Τ’ ομμάτια σ’ θ’ εκσαεύ’ ατά, τα ψήα σ’ θ’ ιλειαεύω

και τα δύο τα χείλοπα σ’, δάκω, χασιλαεύω.

Τ’ ομμάτια σ’ μαυροζίνιχα  καρδόπα  νισατεύνε,

τη χώραν  εγαιμάτωσαν και ν εμέν  τογραεύνε.

Τ’ ομμάτια σ’ τοξοσάϊτα,  ‘τινάν τερούν, καρφών’νε,

οψέ εμέν ετέρεσαν  κι αποψ’ θα ξημερών’νε.

Τ’ ομμάτοπα σ’ αψίματα,  παρακαμίν’ φωτία,

ας σην σεβτάν ελούσεψαν, άμον Λαμπρής κερία.

Τ’ ουρανού τα πετούμενα, τη γης τα τσιτσιακόπα,

ν’ ελέπνε τ’ εμορφάδας ισ’, θα κλαίγν  άμον μορώπα.