Ο έρωτας είναι τιμωρία.
Μας τιμωρούν που δεν είμαστε ικανοί να μείνουμε μόνοι.
Marguerite Yourcenar, 1903-1987, Γαλλίδα συγγραφέας
Τ’ εμόν το κάρδοπον γαΐμ ,με το λιθάρ’ χτισμένον,
‘ς ση σέβταν ξάϊ ‘κι ταγιανίζ’, τη σκύλλ’ τ’ αφορισμένον.
Τ’ εμόν το ψόπον και τ’ εσόν ’ς σον άδην θα φωλίαζνε,
με τη σεβτάς τα κρίματα τ’ αγγέλτς θα χαντιλιάζνε.
Τ’ εμόν το ψόπον και τ’ εσόν, ’ς σον άδην θα φωλίαζ’νε,
με τη σεβτάς τα κρίματα, τ’ αγγέλτσ’ θα χαντιλιάζ’νε.
Τ’ έναν το τέρτ ιμ’ είσ’ εσύ και τ΄ άλλο ξάν εσύ ν ι,
χωρίς εσέν παντέρημον φαντάζ’ αβούτ’ η γη ν ι.
Τ’ εργατικά ,ντ’ εποίκα ‘σεν, ‘ς ση σέβταν θα χρεώνω,
και με τ’ εμέκια μ’ ,γιάβροπο μ’, την εγάπ’ σ’ θα κομπώνω.
Τ’ εσόν η εγάπη και τ’ εμόν, αν ίνουσον ,πουλόπο μ’,
εφτά φοράς θ’ επέναμε ’ς ση παραδείσ’ τον τόπον.
Τ’ εσόν η σέβτα και τ’ εμόν μαχαίρ’ με το λιακόν’ ι,
ψηλόν ραχίν, ντο ‘κ’απομέν’ καμίαν χωρίς χιόν’ ι.
Τ’ εσόν το κουσμέτ’ και τ’ εμόν τσιζίν και κοντυλέα,
τοι δυς ο Θεόν έβαλεν , ς σην απαδαμερέαν.
Τ’ ιχνάρ’ ισ’ λαφροπάτετον, λαφροπατημασέα,
έρται, ‘ς σ’ ομματόπα μ’ τσοκεύ τ’ έμορφον η θωρέα σ’.