Πη τραγωδεί σεβταλικά
απάν ς σην τοξαρέαν,
τογραεμένον κάρδιαν έχ’
‘ς σ’ εγάπ’ς την μαχαιρέαν.
Τέρτια και πόνια ‘κ’ έξερα
βάσανα, δυσκολίας
ώσπουτα έρθαν εμπροστά μ’
τ’ εγάπ’ς τα τυριαννίας..
Τ’ εγάπ’ς ο πόνον στιβαρόν ,
να σκώντς ατό ‘κι σκούται,
τ’ ομμάτια σ’ διάκροπα γομών’,
το κάρδοπο σ’ ματούται.
Εποίκες ‘με κ’ εν έσυρα,
τη Ιησού τα πάθη,
κ’ εγώ, ο αγραμμάτιστον,
ποίω τα ίδια λάθη…
Με τη σεβτάν, ‘πη χαίρεται,
αγλήγορα κομπούται,
σίτια γελά, πικράσκεται,
σίτια κοιμάται, σκούται..
Ας σην σεβτά σ’ διψάσκουμαι
κι ας σην εγάπ’ σ’ λιγούμαι,
θα πάω κρεμαλίουμαι
κ’ εσέν θα καταρούμαι…
Τ’ εγάπ’ς τα τέρτια τέρτια είν’,
τέρτια τ’ αφορισμένα,
πη επορεί να σύρ’ ατά,
ας έρται με τ’ εμένα.
Με τ’ εσέναν, ντο έσυρα,
κι άλλα πολλά θα σύρω,
έρθα, επελελέγκωσα,
και τη γιαχά σ’ ‘κι αφήνω…
Ατό η σέβτα σ’ κρένερον,
με τα χέρια μ’ θα πίνω,
αν χάνω ‘σε, μικρόν αρνί μ’,
άμον τσιλίδ’ θα βζήνω…
