Ο έρωτας είναι μια μάχη χαμένη εκ των προτέρων.
Frédéric Beigbeder, 1965-, Γάλλος κριτικός λογοτεχνίας
Σ σ’ έναν μικρίκον κ’ έμορφον
εδέκα την καρδία μ’,
όλεν ο κόσμο μ’ εν’ ατό
κι όλεν η εχετία μ’.
Σ σ’ όλια τα δέντρα μη πετάς
κι ας σα νερά μη πίντς,
κάποιος βάλλ’ τσεν ‘ς σο νισάν
κι ας ση σεβτάν νεβζήτς.
Σ σ’ ομμάτια σ’ τ’ αίχτρια τ’ ουρανού,
τη θάλασσας τα πλάτια,
τη γης όλια τ’ υπάρχοντα,
τη ψης ιμ’ τα μουράτια.
Σ σ’ ομμάτοπα σ’ ετέρεσα,
είδα ,πουλί μ’, τα ψήα σ’,
αρ’άμον παρχαρί νερά,
ντο τρέχνε ας σα κρενία.
Σ σ’ ορμάνια γυροκλώσκουμαι,
‘ς σα καλυβόπα μένω,
για τ’ εμέν όλια ανέφελα,
την εγάπ’ σ’ αναμένω.
Σ σ’ ορμάνια ελαφόπουλον,
‘ς σα παρχαρόπα αρνίν’ι,
όθεν κι αν πάω εμπροστά μ’,
φαντάζ’ τ’ εσόν η ψη ν ι.
Σ σ’ όρωμα μ’ εδιακλώσκουζνε
άσπρον περιστερόπο μ’
εσκώθα και ν ιλάευα
τη κρεβατί σ’ τον τόπον.
Σ σ’ όρωμα μ’ εδιακλώσκουσνε,
και ‘ς σ’ άγνεφα μ’επέγνες,
μίαν πα κάπ’ ας έστεκες,
κ’ εμέναν ν’ ενεμένες.
Σ σ’αβού τον κόσμον , ντ’ απομέν’
, μανάχον η εγάπ έν,
αρ έλ’ ας παρουσεύουμε
και ίνουμες συγκράτια.
Σ σ’απανωμέρ’ τη κάρδιας ιμ’,
για τ’ εσέν έχω τόπον,
καπόθεν ‘κειάν ν’ εκόνευες
κι ας έβγαινεν το ψόπο μ’.
Σ σ’έναν καγιάν εκάθουτον
τ’ ομμάτια ‘θε κλαμένα,
είπε ‘με θέλν’ ν’αντρίζν ατό,
έπαρ’ ‘με με τ’ εσένα.
