Ο έρωτας είναι σαν τον άνεμο. Δεν μπορείς να τον δεις αλλά μπορείς να τον νιώσεις.
Nicholas Sparks, 1965-, Αμερικανός συγγραφέας
Σύρον, αρνόπο μ’, έπαρ ‘μεν ’ς σο ζεστόν τ’ εγκαλόπο σ’, ν’ ακούω, ντ’ άγνα κωδωνίζ’ από απέσ’ το καρδόπο σ’.
Τ’ άκλερα τα νεότητα ας έσαν μίαν κι άλλο, τα γεροντίας μ’ έρχουσαν κ’ εγνέφιζαν το χάρον.
Τ’ αρνί μ’ εκατηγόρεσαν βαρύν κατηγορίαν, πώς ‘κ’ εφοέθανε τ’ ανθρώπς, Θεον και Παναΐαν.
Τ’ αρνί μ’ εχρυσοφόρεσεν, τ’ αρνί μ’ εζεγκινεύτεν, εξέβέν ‘ς σ’ αναράεμαν κ’ εμέν επαιενεύτεν.
Τ’ αρνί μ’ το κομενόχρονον, ‘κ’ εγροίξεν ας σο χάλ’ ιμ’, ‘κ’ εγροίξεν, ντο τρανόν πελιάν έσυρεν ‘ς σο κιφάλ’ ιμ’.
Τ’ αρνίμ’ ελαλασεύκουτον σιτ’ έστεκεν τον τόπον, γαΐν’ κάρδιαν εράευεν, ν’ εφτάει α’ κομματόπον.
Τ’ αρνόπο μ’ ,όντες είδ’ατό ας ση σεβτάν κλαμμένον, θαρρείς μαχαίρ’ εντόκε ‘μεν και σίδερον ξαμμένον.
Τ’ αρνόπο μ’ ,π’ εφαρμάκωσαν κι εγόμωσαν α’ πόνια, καμίαν να μη χαίρουνταν κ’ εφτάνε παραμόνια.
Τ’ αρνόπο μ’ αρλανεύκεται, προξενίας μ’εφτάτε, εκείνο άντσαχ για τ’ εμέν φτουλίεται και χάται.
Τ’ αρνόπο μ’ εγαντούρεψαν ‘ς σα ξένα τα χωρία, κι εμέν η βρούλα εσάρεψεν, κι η παραγρανεμία.
Τ’ αρνόπο μ’ κείται διάπλετα, επίασεν τον τόπο μ’, τ’ ομμάτια θε ετσούπωσεν, άμον αγγελικόπον.
