Έτος 1952 και το Γενικό Επιτελείο Στρατού καλούσε τους νέους της κλάσεως 1949-1950 να παρουσιαστούν για κατάταξη, στα βασικά κέντρα εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων που, “όλως τυχαίως”, την εποχή εκείνη, βρίσκονταν από ΑΘΗΝΑ και.. ..κάτω!! Έτσι, ένας αριθμός νέων της βόρειας Ελλάδος, συστελλούσης και της οικονομικής δυσπραγίας της εποχής, αλλά γιατί όχι και την άνεση των κινήσεων τους εντός του τραίνου, για μια αρκετά μεγάλη διαδρομή, προτίμησαν το δωρεάν φύλλο πορείας του τραίνου μέχρι την Αθήνα, κάτι που έκαναν και οι φίλοι της φώτο μας.
Το τραίνο σφύριξε τρεις φορές και το μεγάλο ταξίδι έχει αρχίσει.
Δεν πέρασε πολύς χρόνος και η μελωδία της Ποντιακής Λύρας έφτασε στα ευαίσθητα ποντιακά αυτιά της παρέας, από το γειτονικό μας χωριό Άρδασσας, που δεν χρειάστηκε πολύς κόπος και χρόνος για να ανακαλύψουν την πηγή εκπομπής και να ενσωματωθούν στην παρέα των συμπατριωτών τους του Πόντου, από την περιοχή του Κιλκίς, αλλά και συναδέλφους τους, στην στρατιωτική τους θητεία.
Το τι επακολούθησε σε όλο το ταξίδι δεν είναι δυνατό να περιγράφει, μόνο που η διαδρομή τελείωσε γρήγορα και οι καλοί μας φίλοι θα πρέπει να βιαστούν για να παρουσιαστούν έγκαιρα στο κέντρο, να βάλουν την τιμημένη στολή του Έλληνα φαντάρου και να συνεχίσουν την βασική τους στρατιωτική εκπαίδευση.
Θα πρέπει να πούμε πως, το τυχαίο αυτό αντάμωμα, στο βαγόνι του τραίνου, ήταν η γενεσιουργός αιτία για τη δημιουργία μιας φιλίας αδελφών προσφυγόπουλων της 2ης γενιάς του Πόντου και μιας υπέροχη συναδελφική και ευχάριστη παρέας περιόδου της στρατιωτικής θητείας που κράτησε και κρατάει μέχρι και σήμερα, μπορούμε να πούμε, για όσους… απέμειναν.
