Ακούγοντας πρόσφατα μια μελοποίηση του Κωστή Παλαμά από το Λουκά Θάνο, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από τον επικήδειο λόγο του Α. Σικελιανού για την εξόδιο ακολουθία του ποιητή: «Σε αυτό το φέρετρο ακουμπά ή Ελλάδα !». Βλέποντας φωτογραφίες από ένα άλλο φέρετρο, αυτό του καθαιρεθέντος για την δικτατορία του 1967-1974, Στυλιανού Παττακού, νιώθω πως είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να αναλογιστούμε την υποκρισία μας. Γιατί με έναν άλλο τρόπο, σε τέτοιας λογής φέρετρα ακούμπησε και ακουμπά ο Έλληνας.
Για μια μερίδα Ελλήνων, όχι αμελητέα, ο Στυλιανός Παττακός υπήρξε ένας ήρωας, ένας τίμιος και τιμημένος στρατιωτικός, τον οποίο άδικα κυνήγησε το διαπλεκόμενο σύστημα και η μελό κοινωνία, πεθαίνοντας φτωχός. Μέσα σε αυτούς οι οποίοι τον στηρίζουν, εύκολα εντοπίζεται η ιδιοτελής κρίση και μια σειρά από εμμονικές συμπεριφορές. Ο Έλληνας της μαγκιάς, ο οποίος αρνείται την ήττα της πολιτικής επιλογής των γονιών του ή κινούμενος από λανθάνοντα πατριωτισμό ή καθαρό εθνικισμό. Δικαιώνοντας διαχρονικά αυτόν, τον οποίο θεωρεί ότι τα έβαλε με το σύστημα και το νίκησε, έστω προσωρινά. Σε άλλες περιπτώσεις, στηρίζει τέτοιες προσωπικότητες, από απλούστερες μορφές έως και γενοκτόνους, γιατί υπήρξαν ηγέτες. Δεν έχει σημασία το αν διέπραξαν εγκλήματα κατά του πολιτεύματος και της ανθρωπότητας: πέτυχαν τον στόχο τους και επιβλήθηκαν, κοινώς έγιναν μάγκες. Αντίθετα η δική μας ζωή, συχνότατα, είναι συνυφασμένη, με ταπεινώσεις και συμβιβασμούς, στο βάλς των χαμένων μας ονείρων που δεν τολμήσαμε να ζήσουμε.
Το προσωπικό μας είδωλο, η προσωπική μας σύγκριση αποτελεί το απόλυτο κριτήριο. Ζηλεύουμε αυτό που εμείς δεν κατορθώσαμε και αναβιβάζουμε σε πρότυπο αυτόν που το πέτυχε, παραμερίζοντας το τι ακριβώς πέτυχε και την μέθοδο την οποία ακολούθησε. Αυτός πάτησε το κόκκινο χαλί των επισήμων και εμείς είμαστε στο ψάξιμο γυναίκας και ενσήμων, για να ανακαλέσω στη μνήμη μου τον Τριπολίτη.
Σύνδρομα εγωισμού και κατωτερότητας, λοιπόν. Η πραγματικότητα είναι, πως ένα πραξικόπημα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί νομικά, πολύ περισσότερο ένα στρατιωτικό, δεδομένου πως ο Στρατός αποτελεί θεματοφύλακα του πολιτεύματος και όχι τον δολοφόνο του. Η χούντα, επισήμως, επικαλέσθηκε την ανάγκη χειρουργείο του εθνικού ασθενούς και την κομμουνιστοφοβία. Και ασφαλώς το τότε ΚΚΕ λειτουργούσε υπέρ των συμφερόντων τρίτης χώρας, της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο ούτε επρόκειτο να κυβερνήσει τότε η Αριστερά (δεν είχε τις ανάλογες εκλογικές δυνάμεις για να το κάνει τότε), ούτε φόβος γεωπολιτικός υπήρχε για την Ελλάδα. Σύμφωνο Βαρσοβίας και ΝΑΤΟ είχαν από κοινού αποδεχθεί, τουλάχιστον στην Ευρώπη, τις σφαίρες επιρροής τους. Αλλά και ιστορικά (το μόνο πεδίο όπου ένα πραξικόπημα μπορεί να γίνει αποδεκτό εκ των υστέρων, ενδεχομένως, αποτελεσμάτων), τα αίτιά του δεν εντοπίζονται στον προσχηματικό φόβο για την επικράτηση της Αριστεράς. Που οδήγησε, λοιπόν, η δικτατορία; Στοίχησε πολλά χαμένα χρόνια στην Ελλάδα, οδήγησε σε μεγάλη μετανάστευση και σε απώλεια 38% της Κύπρου. Άσε που προσέδωσε μαρτυριακό πλεονέκτημα, σε ανθρώπους οι οποίοι αμφιβάλω αν πολέμησαν το καθεστώς, για να εγκαθιδρύσουν το δικό τους καθεστώς. Παρέδωσε μεν ένα χαμηλό χρέος περίπου 22% επί του ΑΕΠ., ασύγκριτα καλό με τα τωρινά δεδομένα. Έδωσε, όμως, μόνιμο πρόσχημα, για την μετατροπή της Ελλάδος σε ένα ατελείωτο πάρτι διαπλοκής και διορισμών, ιδίως στους ΟΤΑ και στις ΔΕΚΟ.
Συνοψίζοντας, ο Σ. Παττακός, έκανε 16 χρόνια στη φυλακή, όντας καταδικασθείς σε θάνατο, ο οποίος μετετράπη σε ισόβια και αποφυλακισθείς για λόγους υγείας, ενώ έζησε μέχρι τα 104 ! Τι αμαρτήματα ξεχρέωσαν τότε, άγνωστο. Έχω κάθε λόγο να είμαι καχύποπτος. Καθαιρέθηκε, όμως, ως επίορκος του Συντάγματος, αλλά και ως υπεύθυνος μαζί με άλλους, για μια σειρά εγκλημάτων, τα οποία αμετανόητος δεν χαρακτήριζε καν παράπλευρες απώλειες έως το τέλος της ζωής του. Πέθανε σε 2ρι και χωρίς σύνταξη, αφού η κατάλυση πολιτεύματος και μάλιστα από στρατιωτικό, αποτελεί την ύπατη παραβατικότητα και συνεπάγεται την δημόσια έννομη ταπείνωση. Κανείς, φυσικά, φυλακισμένος, δεν μπορεί να βγάλει χρήματα ή τουλάχιστον τότε δεν μπορούσε. Αυτό ας μην το γενικεύουμε σήμερα.
Ας πάμε, όμως, στην άλλη πλευρά του φεγγαριού. Ας ξεκινήσουμε από το παρόν πολιτικό σύστημα. Η κυβέρνηση είναι γεμάτη από υπουργούς μεγαλοεισοδηματίες, δια του κεφαλαίου, ταΐζοντας σανό στο δικό της πόπολο, με τον πρωθυπουργό υιό μεγαλοεργολάβου δημοσίων και ιδιωτικών έργων. Αποτελούμενη από ένα ετερόκλητο αμάλγαμα πολιτικών γυρολόγων και οπορτουνιστών, εξύψωσε υπουργούς του Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου, καπιταλιστές της ντεμέκ Ρόζα παντιέρας, υιούς διευθυνόντων συμβούλων, πιστεύοντας όντως ή υποτίθεται, σε τιποτένιους δικτατορίσκους, όπως ο Μάο και ο Τσαουσέσκου. Μια πρώην εμβληματική φιγούρα του, λ.χ., ο Μ. Γλέζος, ήταν γνωστός υπέρμαχος του Στάλιν, ενώ ακουμπούσε με συντροφική συγκίνηση, χαιρετώντας σοβιετικά και ολοκληρωτικά, στο φέρετρο του γενοκτόνου Ε. Χότζα. Ρωτήστε απλώς έναν Αλβανό για τον Ε. Χότζα. Μας πειράζει το φέρετρο του Παττακού και τα γραφικά αγήματα της Χ. Α., αλλά ο δικός μας φασισμός, είναι απόσταγμα λαοκρατίας; Ε, δεν είναι !
Ο προαλειφόμενος για επόμενος πρωθυπουργός, Κ. Μητσοτάκης, είναι υιός πρωθυπουργού και απόγονος «εθνάρχη» (και δεν ήταν ο μόνος). Πολλά μέλη αυτής της οικογένειας, υπηρέτησαν και υπηρετούν, σε αναρίθμητα υψηλά πόστα. Εκπροσώπηση κατευθείαν από το προλεταριάτο! Στο ΠΑΣΟΚ, ο ιδρυτής ήταν υιός, επίσης, πρωθυπουργού, τον οποίο διαδέχθηκε ο βιομήχανος Κ. Σημίτης. Ο τελευταίος με την σειρά του παρέδωσε στον υιό του πρωθυπουργού, για να τον διαδεχθεί ο πανεπιστημιακός και πλούσιος γαμπρός μεγαλοδεξιάς οικογενείας Ε. Βενιζέλος. Σήμερα άρχει η αναξιοπαθούσα συνταξιούχος Φώφη Γεννηματά, μιας και είναι κόρη του αείμνηστου υπουργού Γ. Γεννηματά. Πίσω τους παρελαύνουν εκατομμύρια εργατοώρες! Θα βγάλει, βέβαια, γλώσσα, για τα σταγονίδια των χουντικών, όμως, μια χαρά καταψήφισε την απλή αναλογική και άρα και το Σύνταγμα. Φυσικά ευελπιστεί, αν δεν έχει, ήδη, προσυμφωνήσει, σε συμμετοχή της στην επόμενη Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Μια θέση από πριν καμένη, στην θέση του φτωχόπαιδου Καμένου. Προβλέπω μέρες Ιζνογκούντ.
Το πρόβλημα, όμως, είμαστε εμείς. Γιατί αρνούμαστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, ανάγοντας σε ιδανικό, τον πετυχημένο, πουλώντας τις ψυχές μας, την ιδεολογία, την πατρίδα και το νόμο στο διάολο. Και για να παραφράσω τον Σικελιανό:
«Μα συ λαέ που την φτωχή σου την παιδεία/,
ανάξιος ήρωας την πήρε και τον ύψωσες αιθέρια/
μεράσου τώρα την φεγγοβολιά του, δόξης απατηλής/
σταυρός που σήκωσες στα χέρια».