Από μια νομαρχιακή συνέλευση ενός κομματικού οργάνου δεν περιμένεις και πολλά πράγματα ουσίας. Το εθιμοτυπικό είναι από καιρό γνωστό. Μαζεύονται οι ίδιοι και οι ίδιοι, διαγκωνίζονται για το ποιος θα κάτσει στις πρώτες θέσεις, ανταλλάσσουν χαιρετούρες και φιλοφρονήσεις, χαζογελούν μπροστά στο κεντρικό στέλεχος, που τους έκανε την τιμή να τους μιλήσει, ξεστομίζουν και ακούνε τα χλιαρά και νερόβραστα του τυπικού κομματικού λόγου και μετά το πέρας της σεμνής τελετής βουρ για κάνα μπαράκι, προκειμένου να πνίξουν την εθιμοτυπία του κούφιου και του ανούσιου σε κάνα ουίσκι. Το πρόβλημα με την εθιμοτυπία των εν λόγω εκδηλώσεων είναι πως δεν συνάδει πλέον με το επιτακτικό και το επώδυνο των καιρών που ζούμε. Μεσολάβησε μια πτώχευση, μια οδυνηρή κατάρρευση ενός ολόκληρου μοντέλου ζωής, μια παρατεταμένη περίοδος εξωτερικής επιτροπείας και μια συνολική αδυναμία του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας να ξανασταθούν στα πόδια τους. Σε αυτούς τους καιρούς η συγκεκριμένη εθιμοτυπία καταντάει ενοχλητική. Υποδηλώνει πολιτικό αυτισμό, απουσία αντανακλαστικών, προκλητική αδιαφορία για το κοινωνικό συγκείμενο μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα το κομματικό παίγνιο. Δεν θα σχολιάσω την ένταξη του πρώην υβριστή των ΑΝΕΛ στο κόμμα της ΝΔ, με χαιρετισμό μάλιστα από τον κύριο πρόεδρο, λες και επέστρεψε κάνας πολιτικός ογκόλιθος στις τάξεις του κόμματος και πρέπει να του αποδοθούν οι πρέπουσες τιμές. Ούτε θα σχολιάσω τον, πρώτο τραπέζι πίστα, πρόεδρο του περιφερειακού συμβουλίου που στις αυτοδιοικητικές εκλογές συντάχτηκε με τον ανατροπέα των αντιμνημονίων και τώρα παρουσιάζει εαυτόν ως στελεχάρα του κόμματος και παράγοντα εξουσίας. Είπαμε. Το τίποτα αποθεώνεται χρόνια τώρα σε αυτήν την περιοχή και μάλιστα στις πλείστες των περιπτώσεων προωθείται στις κυβερνητικές και κομματικές ιεραρχίες μέσω μιας απλής υπεύθυνης δήλωσης: ” δηλώνω υπεύθυνα πως είμαι πολιτική στελεχάρα και πως προαλείφομαι στο μέλλον για μια σημαντική θέση”. Και όταν έρθει η ώρα της εξαγοράς η υπεύθυνη δήλωση γίνεται διαβατήριο εξέλιξης και καριέρας. Αυτό που θα σχολιάσω, όμως, είναι η συνολική εικόνα από την προχθεσινή συνέλευση του κομματικού οργάνου. Όταν κεντρική – και πολλάκις διακηρυγμένη- πολιτική επιλογή του προέδρου σου αποτελεί η ριζική ανανέωση του κόμματος και η προώθηση νέων στελεχών στην κομματική επετηρίδα είναι τουλάχιστον γελοίο να γίνεσαι θεατής μιας κομματικής εκδήλωσης με πρώην και νυν να στρογγυλοκάθονται στις πρώτες θέσεις και ενός ακροατηρίου το οποίο, με λιγοστές εξαιρέσεις, δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο στο βασικό πρόταγμα της εποχής για ανανέωση, προσέλκυση νέων κοινωνικών δυνάμεων και κινητοποίηση άλλης ποιότητας πολιτικού προσωπικού. Θλιβερή εικόνα ενός θλιβερού συστήματος που δεν λέει να καταλάβει πως ο πολιτικός τους χρόνος τελείωσε και πως ήρθε η ώρα να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στον ιδιωτικό τους βίο. Όχι γιατί το λέω εγώ αλλά γιατί αυτό αποτελεί πλέον συλλογική απαίτηση μιας κοινωνίας, που ναι μεν αναζητάει με επιπόλαιο και αποσπασματικό τρόπο το νέο και το διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα βλέπει συνεχώς το σύστημα να συσπειρώνεται και να ανακυκλώνει τους ίδιους και τους ίδιους. Είθισται να γίνεται έτσι, θα αντιτείνουν ορισμένοι ενώ άλλοι θα μας πουν πως πρόκειται για ένα απλό κομματικό όργανο, το οποίο δεν είθισται να ασχολείται με τέτοιας τάξης ζητήματα. Είθισται λοιπόν. Αλλά ποιός λογαριάζει το είθισται όταν τα πάντα έχουν αλλάξει πια και μας έχουν προσπεράσει;
Και επειδή τα ευχολόγια και οι ευσεβείς πόθοι αρκετών εξ ημών δεν αρκούν, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και τα κεντρικά στελέχη του κόμματος. Να δηλώσουν επιτέλους ποιους νέους ανθρώπους θα εμπιστευτούν, ποιοι θα είναι οι αυριανοί υποψήφιοι βουλευτές, ποιους νέους επιστήμονες και τεχνοκράτες θα αξιοποιήσουν σε θέσεις ευθύνης της κρατικής μηχανής, με ποιούς όρους και με ποιές διαδικασίες θα ασκηθεί την επαύριον των εκλογών η εξουσία και η διακυβέρνηση της χώρας. Δεν μπορεί να τρέχεις σε κεντρικό επίπεδο το μητρώο στελεχών και σε περιφερειακό επίπεδο οι κομματικές σου οργανώσεις να κάνουν του κεφαλιού τους και να δίνουν βήμα εξουσίας σε όποιον γουστάρουν και σε όποιον συμπαθούν. Είπαμε. Καλές οι κομματικές ισορροπίες και οι επιδέξιες σχοινοβασίες αλλά για άλλους καιρούς και διαφορετικές περιστάσεις. Όταν τα πάντα καταρρέουν γύρω μας το να συντηρείς τέτοια γελοία πανηγυράκια και να διατηρείς ζωντανούς τους πόθους και τις φιλοδοξίες των παλιών, συγγνώμη αλλά αυτό δεν συνιστά αλλαγή των όρων του πολιτικού παιχνιδιού και δεν προσδίδει ηγετικό ανάστημα σε αυτόν που θα κληθεί από την ιστορία να αντιμετωπίσει σοβαρά την μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση της μεταπολεμικής Ελλάδας . Και η ιστορία είναι πάντα αμείλικτη με τους δειλούς και τους αδέξιους “διπλωμάτες” των κομματικών κονκλάβιων και των κλειστών ιερατείων…..
Τάσος Φούντογλου
Νεφρολόγος – Πολιτικός Επιστήμων