Στη γεωργοκτηνοτροφική Εορδαία η ύπαρξη ζευγαριού αλόγων θεωρείτο ευτύχημα για τον κάτοχο του, ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ 1958
Με πόσο καμάρι, αλλά και υπερηφάνεια ο νεαρός, οδηγός του αλογόκαρου κρατάει τα ηνία (χαλινά) ή, αν θέλετε, το τιμόνι) και οδηγεί το ιππήλατο όχημα της οικογένειας τους.
Θεωρείτο και έτσι πραγματικά ήταν, πλεονέκτημα, για την αγροτική οικογένεια της εποχής, να διαθέτει ζευγάρι αλόγων και μάλιστα της ποιότητας των εικονιζόμενων, τόσο για τα έσοδα συντήρησης τους, όσο και για την περιποίηση τους, με οικονομική συνέπεια, αλλά και …“χαμένου” χρόνου εργασίας,, που όμως, τα υπερκαλύπτουν με την εργασία τους. Πόσο όμως περήφανος νοιώθει ο γιος του , Θοδωρή Ζιρπιάδη, Στράτος, οδηγώντας μια τέτοια μερσεντές της εποχής και πόσο καμαρώνει όταν σταματούν και τον κοιτούν με θαυμασμό νέες και νέοι.
Στη φώτο μας, από αριστερά: Ο Παπανικολάου Γιώργος, ο Αβραμίδης Δημήτρης (Τάκης), ο ιδιοκτήτης οδηγός της Μερσεντές, Ζιρπιάδης Στράτος του Θοδωρή, ο Κώστας Κάβουρας και η Τσακαλίδου Κωνσταντία (Ντίνα).
Πέρα από όλα αυτά, φίλες και φίλοι, για την γεωργοκτηνοτροφική οικογένεια το βασικό και απαραίτητο εργαλείο ήταν ένα ζευγάρι τετράποδων, είτε αυτό ονομάζονταν άλογα, είτε βόδια, είτε βουβάλια ή και ανάμικτα, βόδι και αγελάδα ή και βουβάλι ακόμα, αλλά σπάνια, καμιά φορά και γαϊδουράκι, που συνήθως μόνο του με ένα δίτροχο κάρο, το λεγόμενο γαϊδουρόκαρο χρησιμοποιούνταν για μικρού βάρους μεταφορές ή και με κοφίνια στην., πλάτη, κυρίως καπνού και σπάνια καρπούζια. Όμως, ο σημαντικότερος παράγοντας ήταν, την εποχή εκείνη και συνεχίζει να είναι και σήμερα που η τεχνολογία έφτασε στον κολοφώνια της επιτυχίας ο παράγοντας, ΑΝΘΡΩΠΟΣ και άνευ τούτου,” ουδέν γενέσθαι “, όπως θα έλεγαν οι πρόγονοι μας.
