Εξήντα χρόνια δραστηριότητας της ΔΕΗ στα Ορυχεία γιορτάσαμε το απόγευμα του Σαββάτου. Πραγματοποιήθηκε μία πολύ υψηλού επιπέδου εκδήλωση, όπως άλλωστε έπρεπε. Κάθε ενέργεια των διοικούντων της Επιχείρησης που προβάλλει την προσφορά της περιοχής στην εθνική οικονομία είναι θετική. Θετικό είναι επίσης το γεγονός ότι η εκδήλωση πέτυχε παρά τις γκρίνιες που κυκλοφορούσαν σχετικά με δήθεν μικρή συμμετοχή. Η συναυλία έγινε με κάθε επισημότητα, και σχεδόν γέμισε το κλειστό της Λευκόβρυσης αν και το ύφος της δεν απευθυνόταν σε ευρείες λαϊκές μάζες. Κατά τα άλλα, δεν ήταν μία κλασσική συναυλία. Το πόσο μουδιασμένος ήταν ο κόσμος που παρακολουθούσε είναι αξιοσημείωτο.
Ξεκινάμε από το ότι η συναυλία δεν είναι ένα αυτοτελές γεγονός. Τοποθετείται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, σε ένα χρονικό σημείο που συμβαίνουν τεκτονικές αλλαγές τόσο στην Ενέργεια συνολικά, όσο και στον χαρακτήρα της περιοχής. Θα μπορούσε κανείς να πει πως όταν συνθέτουμε το παζλ, βλέπουμε πως οι εορτασμοί δεν είναι εορτασμοί, αλλά ετοιμασίες για πάρτι αποχαιρετισμού.
Από τη μία η διαρκώς μειούμενη παραγωγή έργου στα ορυχεία. Στην ειδησεογραφία διαβάζουμε καθημερινά για περιορισμούς. Περιορισμοί στις υπερωρίες, στις βάρδιες, στα σαββατοκύριακα. Περιορισμοί στο έργο που ανατίθεται στους εργολάβους με συνέπεια χιλιάδες απολύσεις. Περιορισμοί που έχουν αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά της άλλοτε ενεργειακής καρδιάς της χώρας.
Από την άλλη έχουμε το ιδιοκτησιακό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το 34% της ΔΕΗ από το καλοκαίρι ανήκει στο Υπερταμείο “Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας”. Επίσης, όπως είναι γνωστό, έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες για την πώληση του 17% της Επιχείρησης, κάτι το οποίο είναι προαπαιτούμενο από το αναθεωρημένο σχέδιο μνημονίου που συντάσσεται αυτές τις μέρες.
Γενικώς και αορίστως ακούμε για έλλειψη ενεργειακού σχεδιασμού. Γνωρίζουμε καλά όμως, πως είναι αδύνατον να υπάρξει ενεργειακός σχεδιασμός, όταν ο Πρωθυπουργός ξηλώνει όποιον Υπουργό Ενέργειας δεν υπακούει στη βούληση των εταίρων μας όπως έκανε με τον Πάνο Σκουρλέτη. Όλα αυτά, με φόντο τον προεκλογικό κομματικό τους σχεδιασμό για απεμπλοκή από τα μνημόνια, και διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα των ΔΕΚΟ.
Με δεδομένη λοιπόν τη συρρίκνωση στα ορυχεία, αλλά και την επερχόμενη Ιδιωτικοποίηση της Επιχείρησης, γιορτάσαμε. Βέβαια κανείς δεν έχει συνειδητοποιήσει τι γιορτάσαμε και γιατί το γιορτάσαμε. Αυτός είναι και ο λόγος, που ήταν “μουδιασμένοι” όσοι πολίτες – ή και στελέχη της ΔΕΗ – παρακολούθησαν τη συναυλία στο κυριολεκτικά και μεταφορικά παγωμένο κλειστό γυμναστήριο της Λευκόβρυσης.
