Ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι.
Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο.
Κικέρων, 106-43 π.Χ., Ρωμαίος ρήτορας & πολιτικός
Σεβτά, μη ίνεσαι ποτάμ’
θα σκούται χαλαρδία,
άψιμον θα καταμανίζ’
κορτσόπα και παιδία.
Σεβτάς τραβαγγελίσματα,
εγάπ’ς μοιρολοΐας,
αγγέλ’ εζέλεψαν την ψή σ’
κ’ εγώ την εμορφία σ’.
Σεβτάς τραβαγγελίσματα,
και γονατοκλισίας,
εποίκα ‘σε ,τσούνας κουτάβ’,
να παίρω την καρδία σ’.
Σεβτάς τραβαγγελίσματα,
σεβτάς παρακαλίας,
εποίκα ‘σε αφώτιστον
και γονατοκλισίας.
Σεκιάρκον εν το τέρεμα σ’,
τσιτσέκ’ η εμορφία σ’,
ας σ’ όλια είν γλυκέμνοστα
ατά τ’ άσπρα τα ψήα σ’.
Σι’ στέκω, παίζω, τραγωδώ,
πουλόπο μ’,σεβταλία,
ν’ ακούει και δροσερεύκεται
τ’ άκλερον η καρδία σ’,
Σίτε τραγωδώ την εγάπ’,
το κάρδοπο μ’ κλαινίζω ,
απέσ’ ιμ’ ντ’ έχω τ’ άψιμον,
‘ς σον κόσμον φανθερίζω.
Σουμά μ’ χαριαντερίεσαι
και χώρια μ’κατ’ παθάνεις,
θα ζω, πουλόπο μ’, με τ’εσεν,
ν’ ελέπω την χαράν ισ’.
Στολίδια και ζινίσοπα
‘ς σ’ ομμάτια μ’ ‘κι φαντάζ’νε,
όντες ελέπ’ ατά ,γιαβρί μ’,
τ’ ομμάτια σ’ να φωτάζ’νε.
Συρίζω ,πούλι μ’, συρίζω,
συρίζω, τσιτσιβίζω,
Θεού πουλόπον ένουμνε
κι ολόερα σ’ γυρίζω.
Σύρον ,αρνόπο μ’, έπαρ ‘μεν
’ς σο ζεστόν τ’ εγκαλόπο σ’,
ν’ ακούω ατό πώς κωδωνίζ,
τ’ άκλερον το καρδόπο σ’.
