Για τους ανθρώπους που βλέπουν πέρα από τα στενά όρια της εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, το θέμα της εβδομάδας είναι ένα: το δημοψήφισμα στην Αγγλία.
Η στυγερή δολοφονία της βουλευτού των εργατικών, ΤζοΚοξ, απέδειξε τα αντανακλαστικά που διαθέτουν σοβαρές χώρες για την αντιμετώπιση τέτοιου είδους κρίσεων. Αναστολή των εκστρατειών, χαμηλοί τόνοι, προσεκτικές στο μέτρο του άκρως τυπικότατου δηλώσεις και εθνική συνείδηση.
Τρέμω και μόνο στην ιδέα τι θα μπορούσε να γίνει σε ενδεχόμενο παρόμοιο σκηνικό στην ελληνική μπανανία μας. Από τους γραφικότατους πολιτικούς και δημοσιογράφους που διαθέτουμε μέχρι και τον ‘’τελευταίο’’ τύπο που ανακαλύπτει την πολιτική μόνο για τέτοιες στιγμές και κάνει τον ξερόλα. Τέλος πάντων. Το σταματάω εδώ γιατί θέλω να εστιάσω αλλού.
Τα τελευταία χρόνια όπου τέθηκαν διλήμματα σχετικά με την Ε.Ε, αυτά απορρίφθηκαν απ’ τους λαούς της. Το 2005 οι Γάλλοι είπαν όχι στο Ευρωσύνταγμα. Ακολούθησαν οι Ολλανδοί. Η Δανία απέρριψε τις πολιτικές της Ε.Ε σχετικά με τη προσφυγική κρίση. Οι λαοί της Μεσογείου αντιδρούν με κάθε ευκαιρία σε κάθε τι που προέρχεται από τις Βρυξέλλες. Εμείς στην Ελλάδα, με κλειστές τράπεζες, capitalcontrols, οικονομία διαλυμένη στο 100% και απορρίψαμε τις προτάσεις της Ε.Ε.
Τώρα το Brexitείναι πολύ υψηλά δημοσκοπικά. Ακόμα και αν επικρατήσει το remain, η δολοφονία θα χρησιμοποιηθεί απ’ τους ηττημένους για τους προφανείς σκοπούς.
Είναι πρόδηλο ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί, συνειδητά, δεν νιώθουν κομμάτι της Ένωσης. Η ισχυρή ιστορική παράδοση κάθε χώρας σε συνδυασμό με τις ελιτίστικές τακτικές που ακολουθούν στις Βρυξέλλες έφτασαν στο σημείο να αποξενώσουν το λαούς. Αυτή η τεχνοκρατική αντίληψη για τα πάντα δίνει τις περισσότερες φορές λύσεις αλλά ‘’δολοφόνησε’’ τον πολιτικό ρομαντισμό .
Όπως και η ίδια η ζωή. Καλοί οι αριθμοί, καλά τα νούμερα και ο ρεαλισμός αλλά το κερασάκι στην τούρτα δίνεται από το συναίσθημα…
Καλή σας μέρα…
