Σ ση χαραής το μέρωμαν… Του Μωυσιάδη Παναγιώτη

Σ σα γάραμψα τ’ ομμάτοπα σου,

τ’ ομάλια φλενικίζνε,

παρχάρια τσιμενεύκουνταν,

τ’ ορμανόπα θρυμμίζνε..

Σ σα θαλασσάκρια έρχουζνε

άμον θαλασσοπούλ’ι

εμέν τ’ αλκάν κ’ εντόκε με,

σύ επέρες τ’ αχούλ ιμ’.

Σ σα κάλια σ’, σ’ εμορφάδας ισ’,

ποίος θα ταγιανίζ’;

Το πόϊ σ’ ‘πιδεξάμενον

και τσαβαϊρ η ψη σ’.

Σ σα νυχτοπορπατέματα μ’

και ‘ς σα γατιρτζηλούκια μ’,

εσύ θα έρχεσ’ ας σο χάχ’

και κόφτς  τ’ ετεψιζλούκια μ’.

Σ σα στράτας τα στρατόχειλα,

θ’ εφτάμε συντροφίαν,

και σ’ ανεφόρ τ’αδιάβατον

θα παίρω ‘σε ‘ς σ’ ωμία μ’.

Σ σα ψήα σ’ ίνουμαι γουρπάν,

‘ς σα κάλλια σ’ σπαξιμάτ’ ι,

και ‘ς σην καρδίας ισ’ το γιάν ,

τ’ άλλο τ’ ημ’σόν το γάτ’ ι.

Σ σα ψήα σ’ ίνουμαι γουρπάν,

‘ς σα χέρια σ’ σπαξιμάτ’ ι,

για τ’ εσέν’ ρούζω ‘ς σον κρεμόν,

κρεμάουμ’ ας σ’ ελάτ’ ι.

Σ σα ψηλασέας έρχουμαι

‘ς σα χαμελά γυρίζω,

την φοτά σ’ τριυλίσκουμαι,

την ψη σ’ χαρεντερίζω.

Σ ση χαραής το μέρωμαν

τ’ άστρα επενεβζήγαν,

κι ας σα γλυκοφιλέματα σ’

τα χείλια μ’ εμελίαν.

Σ ση χώρας το τραπέζ’ μη  τρως

και το νερόν μη πίνεις,

εφτάγνε ‘σέν νε  μαϊσσικά

κ’ έρταν ‘ς σο κατωθύρ’ι σ’.

Σ ση κάρδιας ισ’τα κρένερα

επότ’σα  τα  μουράτια μ’.

να ζούμε και να χαίρουμες,

άμον εκείν τ’ ελάτια.

Σ ση στράταν ,π’ απαντούν εσέν,

ν’ ελέπνε ‘σεν γουεύνε,

τα παλικάρια κατ’ ορκούν

κ’ εσέναν αραεύνε.