Οι ροφοί ξανάρθαν και θα ξαναέρθουν! Γράφει ο Τάσος Φούντογλου

Τα «παιδία» παίξανε πάλι στους φανούς, χαριεντίστηκαν με τους συμπολίτες τους, έβγαλαν σέλφι και χτύπησαν παλαμάκια ο ένας στον άλλον. Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα. Ένα χαμηλών ικανοτήτων πολιτικό προσωπικό, ανίκανο να αντιληφθεί πως εν μέσω κρίσης και με την ανεργία στο 30% δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να χοροπηδάει σαν κατσίκι σε γάμους και σε πανηγύρια. Πώς να το πούμε διαφορετικά; Πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος, από αυτούς που αρέσκονται να ψηφίζουν οι ομογάλακτοι ψηφοφόροι, για να επικαλείσαι τον κοινωνικό ρόλο που αντιστοιχεί στο αξίωμα σου, προκειμένου να μην αφήνεις, εσύ και η Βασίλω, πανηγύρι για πανηγύρι και εκδήλωση για εκδήλωση, όταν τόσους μήνες τώρα αδυνατείς να ανταποκριθείς στοιχειωδώς στον πολιτικό σου ρόλο. Αυτόν δηλαδή που σου ανέθεσαν οι πολίτες. Για να συμβάλλεις στην παραγωγική ανασυγκρότηση της περιοχής. Να συνδιαμορφώσεις ένα σύγχρονο και φιλικό επενδυτικό περιβάλλον. Να καλέσεις παλιούς και νέους επιχειρηματίες της περιοχής και να εξετάσεις πως μπορούν οι πόροι και οι δομές της αυτοδιοίκησης να τους ενισχύσουν. Να προωθήσεις συνεταιριστικές πρωτοβουλίες παραγωγών . Να οργανώσεις την δική σου αντίληψη για τον υγειονομικό χάρτη της περιοχής και να εντοπίσεις τα σημεία εκείνα στα οποία μπορείς να παρέμβεις αποτελεσματικά βελτιώνοντας τις παροχές των υπηρεσιών υγείας. Να να να να. Για αυτά, υποτίθεται, σε ψήφισε πρωτίστως ο κόσμος. Άσε τους βολεμένους και τους «δεν κόβει και πολύ», των οποίων τα κριτήρια του εκλέγεσθαι είναι παρόμοια με εκείνα που χρησιμοποιούν για την επιλογή κιλότας από τον Νιάημερο.

Υπάρχουν και άλλοι που στέκονται απορημένοι απέναντι σε αυτόν τον συρφετό του «χάχα», μην μπορώντας να καταλάβουν πως είναι δυνατόν να βυθίζεται μια ολόκληρη κοινωνία στον παρασιτισμό, το μεταπρατιλίκι, την επίπλαστη ασφάλεια του Δεητζίδικου μισθού ( ως μοχλού κίνησης της τοπικής μας οικονομίας) και τα χαρτζιλίκια από τις συντάξεις των γονιών μας και να μην αναλαμβάνει αυτός ο συρφετός μια στοιχειώδη αναπτυξιακή πρωτοβουλία. Έστω για τα μάτια του κόσμου που τον στήριξε! Αλλά θα μου πεις. Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος. Και το μέτρο του ανίκανου, με το οποίο αξιολογεί ο ίδιος τον εαυτό του και με το οποίο τον αξιολογούν οι αγαπημένοι του ψηφοφόροι, είναι το «δεν κόβει»! Καθόμαστε και ασχολούμαστε με το ποιο πολιτικό κόμμα γουστάρει ο κυρ Περιφερειάρχης, με το αν ο τάδε μιλάει με τον δείνα, με τις κόντρες του ενός με τον άλλον, με το αν η Ραχήλ έβηξε, έκλασε ή είπε πάλι καμιά εξυπνάδα, με το ποιοι περιφερειακοί σύμβουλοι λειτουργούν ως Ηράκλεις του αρχηγικού στέμματος και με το ποιοι ψωνισμένοι αρχίζουν να ετοιμάζονται για το δελφινάριο της διαδοχής. Δίχως συναίσθηση του ποιοι είναι, του τι γνωρίζουν και δίχως εχέγγυα στοιχειώδους ικανότητας λήψης συλλογικών αποφάσεων, τέτοιες που επιβάλλει η πολιτική, κυκλοφορούν ανάμεσά μας με το γνωστό ύφος του ροφού που φαντασιώνεται πως είναι καρχαρίας. Πριν από λίγα χρόνια δεν θα σε πείραζε το ύφος του ροφού. Σήμερα σε εκνευρίζει, όμως. Γιατί σήμερα η κοινωνία καταρρέει έχοντας μια οικονομία πτωχευμένη στην πλάτη της και μια νέα γενιά χαμένη στην ανεργία, την παραίτηση και την μετανάστευση. Ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο εκτός από το ουσιώδες. Τι προτίθενται να κάνουν όλοι αυτοί για την ουσιαστική ανάπτυξη της περιοχής; Συναισθάνονται σε τι εποχές καλούνται να ασκήσουν διοίκηση ή το μόνο που τους νοιάζει είναι να περιφέρουν το ψώνιο και την λίγδα τους από μπαρ σε καφέ και από πανηγύρι σε άλλο πανηγύρι και τούμπαλιν και να το παίζουν παράγοντες του τόπου; Και στην τελική. Αν αυτοί είναι αστείοι και σπιθαμιαίοι η κοινωνία που τους ψήφισε τι ακριβώς κάνει; Αν εξαιρέσουμε τους βολεμένους εργολάβους που θα τσιμπήσουν καμιά εργολαβία, τους τακτοποιημένους επαγγελματίες που θα αποκομίσουν το κατιτίς τους από τα δημόσια ταμεία της αυτοδιοίκησης και τους θλιβερούς παρακεντέδες τους που θα διοριστούν σε καμιά αργομισθία για να ευλογούν τα γένια του βασιλιά, υπάρχει και ένα μεγάλο τμήμα που πένεται. Που τα φέρνει δύσκολα βόλτα. Που σκέφτεται την φυγή στο εξωτερικό ως λύση στο πρόβλημα διαβίωσής του. Αυτοί τέλος πάντων πού είναι; Είναι τελικά πολλοί και αντιμετωπίζουν πρόβλημα ή όλο αυτό το σκηνικό της κρίσης είναι μια επικοινωνιακή μπαρούφα και όλοι περνάνε μέλι γάλα; Και αν τελικά είναι πολλοί και το μέλι και το γάλα είδη προς εξαφάνιση, θα κάνουνε κάτι ή θα κάθονται άπραγοι για να τους περιγελούν οι περιφερόμενοι ροφοί;

Τάσος Φούντογλου, Ειδικευόμενος Νεφρολόγος