Ολοκληρώθηκε πριν από λίγο το ετήσιο μνημόσυνο στα Τέμπη, όπου παρευρέθηκαν αρκετοί φίλαθλοι του ΠΑΟΚ, ώστε να τιμήσουν τους Χαράλαμπο Ζαπουνάκη, Δημήτριο Ανδρεαδάκη, Χριστίνα Τζιόβα, Αναστάσιο Θέμελη, Γεώργιο Γκανάτσιο και τον Κυριάκο Λαζαρίδη, που έφυγαν από τη ζωή στο δρόμο της επιστροφής μετά από έναν αγώνα της αγαπημένης τους ομάδας, στις 4 Οκτωβρίου του 1999.
Στο μνημείο των Τεμπών βρέθηκε και ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ, Κυριάκος Αλεξανδρίδης, όπως αναφέρει το inpaok.com.
Στα Τέμπη βρίσκεται και ο πιο ένθερμος οπαδός του Δικεφάλου, ο Γιαννάκης, μαζί με τον πατέρα του, Λουκά.
Η τραγωδία στα Τέμπη
Ξημέρωνε 4 Οκτωβρίου 1999. Ο ΠΑΟΚ είχε αποσπάσει ισοπαλία στο ΟΑΚΑ από τον Παναθηναϊκό με το γκολ του Νάγκμπε και οι φίλοι του Δικεφάλου που είχαν πραγματοποιήσει μια μεγάλη εκδρομή στην Αθήνα, ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα, πήραν το δρόμο της επιστροφής. Περίπου δύο χιλιόμετρα πριν από τα Τέμπη, το λεωφορείο του ΣΦ ΠΑΟΚ Κορδελιού συγκρούστηκε με φορτηγό που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα, με αποτέλεσμα να πέσει σε χαράδρα οκτώ μέτρων. Από τα συντρίμμια ανασύρθηκαν νεκροί οι Χαράλαμπος Ζαπουνίδης (20 ετών), Δημήτριος Ανδρεαδάκης (25 ετών), Χριστίνα Τζιόβα (18 ετών), Αναστάσιος Θέμελης (22 ετών), Γεώργιος Γκανάτσιος (22 ετών), Κυριάκος Λαζαρίδης (17 ετών), όλοι τους φίλοι του ΠΑΟΚ που επέβαιναν στο μοιραίο πούλμαν, όπως επίσης και ο οδηγός του φορτηγού, Αστέριος Αγκζιώτης (68 ετών).
Η Θεσσαλονίκη και γενικότερα η Ελλάδα ξύπνησε σοκαρισμένη στο άκουσμα του τραγικού δυστυχήματος. Έξι νέα παιδιά, παθιασμένα με την ομάδα τους, που απλά ήθελαν να βρίσκονται στο πλευρό του ΠΑΟΚ, έχασαν τη ζωή τους. Τόσο άδικα. Ο Χαράλαμπος, ο Δημήτρης, η Χριστίνα, ο Αναστάσιος, ο Γιώργος και ο Κυριάκος άξιζαν να ζουν τη ζωή τους, να βρίσκονται ανάμεσά μας, να τραγουδούν στις εξέδρες της Τούμπας. Η μοίρα όμως τους έπαιξε αυτό το τραγικό παιχνίδι. Η απώλεια δεν αναπληρώνεται, ωστόσο η οικογένεια του ΠΑΟΚ φροντίζει να κρατά ζωντανή τη μνήμη αυτών των παιδιών που πλέον αποτελούν ένα φωτεινό παράδειγμα αφοσίωσης και πίστης στον Δικέφαλο.
Θλιβερό ξημέρωμα
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η ΠΑΕ ΠΑΟΚ: «Η μοίρα που ορίζει τις τύχες μας δεν είναι πάντα δίκαιη. Ειδάλλως δεν θα είχε πάρει από κοντά μας τα έξι νέα παιδιά που έσβησαν στα Τέμπη ένα θλιβερό, ολοσκότεινο ξημέρωμα. Ο ΠΑΟΚ δεν ξεχνά ποτέ τα μέλη της οικογένειάς του. Μας βλέπουν από εκεί ψηλά, άλλωστε. Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε… Κανείς από την οικογένεια του ΠΑΟΚ δεν έχει αφήσει έξι ονόματα να ξεχαστούν στο πέρασμα του χρόνου…
Χαράλαμπε, Δημήτρη, Χριστίνα, Αναστάσιε, Γιώργο, Κυριάκο η αγάπη σας για τον ΠΑΟΚ σας έφερε εδώ, σας άφησε εδώ, συνέχισε παραπέρα και αποτέλεσε παράδειγμα αφοσίωσης και πίστης στα τέσσερα γράμματα για όσους κάθονται δίπλα στις θέσεις σας, θυμούνται τις εκδρομές σας και δακρύζουν όταν γυρίζουν σ΄ εκείνο το δύσκολο βράδυ του Οκτωβρίου του ‘99. Η αγαπημένη συνήθεια, ο εθισμός στην λατρεία του Δικεφάλου, σας οδήγησε να ανεβείτε τις σκάλες του διώροφου πούλμαν που θα σας πήγαινε στο ΟΑΚΑ για το ματς με τον Παναθηναϊκό στις 3 Οκτωβρίου. Και πήγατε, φωνάξατε, πανηγυρίσατε το γκολ του Νάγκμπε για το 1-1 και βολευτήκατε στις θέσεις σας για το ταξίδι της επιστροφής.
Τα ξημερώματα το λεωφορείο είχε πια ησυχάσει, η κούραση ήταν μεγάλη, όπως κάθε φορά που “καταπίνατε” εκατοντάδες χιλιόμετρα σε μια μέρα, μόνο και μόνο για να είστε εκεί, δίπλα στον ΠΑΟΚ, να τού δείχνετε τι θα πει αφοσίωση, να «εκπαιδεύετε» με την αυταπάρνησή σας όποιον νέο έμπαινε στην οικογένειά μας…
Η αλλαγή του οδηγού δεν έγινε αντιληπτή, ήταν όμως μοιραία… Σε μια αδέξια προσπέραση δύο μόλις χιλιόμετρα από τα διόδια των Τεμπών, ο έλεγχος χάθηκε και το λεωφορείο του συνδέσμου Κορδελιού βρέθηκε στο κενό…Έχουν διατυπωθεί χιλιάδες “γιατί”, έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες αναμνήσεων από όσους γλίτωσαν από το τρομερό δυστύχημα στα Τέμπη. Για τον ίδιο τον ΠΑΟΚ εξάλλου η μνήμη είναι βασικό συστατικό της διατήρησης του χαρακτήρα και των αξιών που ένωσαν τόσες χιλιάδες ψυχών να φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, να χειροκροτούν το ίδιο έμβλημα, να θυσιάζουν και να θυσιάζονται…
Προστέθηκε άλλο ένα σύνθημα από τότε, παιδιά. Θα το τραγουδούσατε κι εσείς, αν δεν ήταν για εσάς: “Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε…”. Απερίγραπτο ρίγος… Να νιώθετε περήφανοι που εκείνη τη στιγμή γίνονται πραγματικά όλοι ένα…Πόσο παρακαλέσαμε όλοι να γυρνούσε ο χρόνος πίσω. Όσο κι αν προσευχηθήκαμε δεν το καταφέραμε. Δεν παραιτηθήκαμε όμως. Ορκιστήκαμε ότι δεν θα αφήσουμε το χρόνο να σας προσπεράσει.
Δεν σας θυμόμαστε μόνο αυτή τη μέρα. Σας θυμόμαστε και εμπνεόμαστε πάντα.Ο χρόνος σταμάτησε στις 04.10.1999… Εκείνη τη μέρα ο ΠΑΟΚ ολόκληρος θρήνησε. Από εκείνη τη μέρα ολόκληρος ο ΠΑΟΚ είναι «λειψός». Όσα κι αν πετύχουμε, όσα κι αν σας αφιερώσουμε, πάντα θα προσευχόμαστε να μπορούσατε να είστε μαζί μας…»
