Ο όρος προμνησία περιγράφει την αίσθηση ότι κάποιος έχει δει ή βιώσει ξανά στο παρελθόν μία κατάσταση. Συχνότερα χρησιμοποιείται ο όρος déjà vu που στη γαλλική γλώσσα σημαίνει “ήδη ιδωμένο”. (Βικιπαίδεια)
Αυτό ακριβώς μου συνέβη σήμερα το πρωί μόλις με καταπλάκωσε η είδηση της επαίσχυντης επίθεσης ρατσιστών (όνομα και μη χωριό) στο σπίτι του 11χρονου Αμίρ, στη Δάφνη.
Με πέτρες και μπουκάλια έσπασαν τα τζάμια του σπιτιού, – εκεί που μένει μια μάνα με τρία μικρά παιδιά – στις τρεις τα ξημερώματα, πετώντας μέσα κι ένα χαρτόνι στο οποίο έγραφαν «φύγε από δω στο χωριό σου φύγε»!
Πιστεύω ότι η ιστορία του Αμίρ από το Αφγανιστάν είναι πλέον γνωστή σε όλους. Το αγόρι – μαθητής του 6ου δημοτικού σχολείου Δάφνης – κληρώθηκε να παρελάσει ως σημαιοφόρος στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και όλως μυστηριωδώς και περιέργως κατέληξε… ταμπελοφόρος, κρατώντας την πινακίδα του σχολείου, με απόφαση του διευθυντή. Περιμένουμε εναγωνίως το πόρισμα της έρευνας που διεξάγει το υπουργείο Παιδείας για την υπόθεση, το οποίο μετατίθεται από μέρα σε μέρα.
Να σημειωθεί ότι ο Αμίρ ζει στην Ελλάδα από το 2015 μαζί με τη μητέρα του και τα δύο μικρότερα αδέλφια του, με το πρόγραμμα προσωρινής στέγασης προσφύγων. Ο πατέρας βρίσκεται στη Γερμανία, ενώ έχει ήδη κινηθεί η διαδικασία επανένωσης της οικογένειας.
Δεν ξέρω για σας, αλλά, σήμερα το πρωί, στο δικό μου μυαλό αναβίωσε ευθύς αμέσως η Νύχτα των Κρυστάλλων στη Γερμανία, αρχές Νοεμβρίου (τι σύμπτωση!) του 1938, που αποτέλεσε και την απαρχή του Ολοκαυτώματος.
Πολλές φορές, ωστόσο, έχω αναρωτηθεί τι μπορεί να υπάρχει στο μυαλό ενός ρατσιστή, τι τροφοδοτεί αυτό το μίσος, τέλος πάντων. Πάντα καταλήγω στο ένα και μοναδικό συμπέρασμα: ΚΟΜΠΛΕΞ! Γιατί ο μετανάστης τα κατάφερε κι άνοιξε δικό του μαγαζί κι εγώ όχι; Γιατί το προσφυγόπουλο αρίστευσε και το δικό μου το παιδί όχι; Γιατί οι Εβραίοι προκόβουν κι εμείς όχι (Γερμανία του Μεσοπολέμου); Γιατί το κράτος βοηθά ΑΥΤΟΥΣ, αντί να δίνει τα λεφτά σε ΜΑΣ; Συσσίτια γι’ ΑΥΤΟΥΣ; Ποτέ! Μόνο για ΜΑΣ! Λες κι έχει πατρίδα η ανθρωπιά κι εθνικότητα η δυστυχία…
Άλλες φορές πάλι είναι θέμα εκμετάλλευσης: Είσαι οικονομικά αδύναμος, με έχεις ανάγκη, θα σε πατήσω κάτω. Θα μου δουλεύεις, δεν θα σε πληρώσω και θα σε σπάσω και στο ξύλο (βλέπε ματωμένες φράουλες Μανωλάδας και όχι μόνο) και τρέξε να βρεις το δίκιο σου… Γιατί νομίζετε ότι η δουλεία κράτησε τόσους αιώνες μέχρι να καταργηθεί; (Ή μήπως δεν καταργήθηκε ποτέ;)
Εν πάση περιπτώσει, κάποιοι, κατά κανόνα απαίδευτοι, αυτοχρίζονται κήνσορες της Ελλάδας και τιμητές της εθνικής μας συνείδησης. Θεωρούν ότι ο ελληνισμός (και μάλιστα ο αρχαίος) ξεχειλίζει από τ’ αυτιά τους, ουδέποτε ωστόσο έχουν διαβάσει αρχαίους συγγραφείς, η βία είναι το μόνο μέσον πειθούς που ανα-γνωρίζουν και γενικότερα το παίζουν ΑΝΤΡΑΚΛΕΣ και ΝΤΑΗΔΕΣ, χτυπώντας αδύναμους και κατατρεγμένους. Κι όλα αυτά στο όνομα της καθαρότητας της φυλής! (Και η προμνησία συνεχίζεται…)
Όχι, κύριοι! Αυτή δεν είναι η ΕΛΛΑΔΑ κι αυτός δεν είναι ο ορισμός του ΈΛΛΗΝΑ, είναι του ΕΛΛΗΝΑΡΑ! Εσείς δεν έχετε μετάσχει ποτέ της «ημετέρας παιδείας», ο Αμίρ από το Αφγανιστάν όμως, όχι μόνο «μετέχει της ημετέρας παιδείας» (Ισοκράτης) καθημερινά και επαξίως, αλλά θα τιμούσε και την ελληνική σημαία, αν τελικά την κρατούσε. Όπως και το κοριτσάκι από την Αλβανία στο Εμπορείο της Σαντορίνης. Και ο Οδυσσέας Τσενάι και τόσοι άλλοι… Αν κάποιος αμαυρώνει τη σημαία κι ό,τι αυτή συμβολίζει, αυτοί είστε εσείς, γιατί με τις κατάπτυστες και κατά συρροή ειδεχθείς πράξεις σας δυσφημείτε την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Συγκρατώ τον εαυτό μου από περαιτέρω απρεπείς χαρακτηρισμούς και προχωρώ σε κάποιες ερωτήσεις προς την ΕΛ.ΑΣ., η οποία – είναι αλήθεια – τον τελευταίο καιρό έχει εξιχνιάσει πολλά εγκλήματα κι έχει καταφέρει δύσκολες συλλήψεις κακοποιών. Δεν μπορούμε, παρά να την ευχαριστήσουμε γι’ αυτό. Ωστόσο, ρατσιστικά εγκλήματα παραμένουν στο σκοτάδι κι επομένως ατιμώρητα. Γιατί;
Επίσης, αδυνατώ να καταλάβω γιατί κάθε χρόνο στις παρελάσεις έχουμε τα ίδια θέματα και η αστυνομία δεν επεμβαίνει. Έχει δικαίωμα ο καθένας να τραμπουκίζει εις βάρος μαθητών στην παρέλαση και εν τέλει να διαλύεται όλη η παρέλαση; Πάντα υπάρχουν κάποιοι αστυνομικοί στις παρελάσεις. Γιατί δεν προχωρούν σε συλλήψεις των υπαιτίων; Ο μόνος τους ρόλος είναι να φρουρούν τους υψηλά ιστάμενους;
Με αυτά τα ερωτηματικά και εν αναμονή του πορίσματος του υπουργείου Παιδείας, κλείνω αυτό το κείμενο, θέλοντας να ζητήσω ένα μεγάλο ΣΥΓΓΝΩΜΗ από την οικογένεια του Αμίρ, ως ΕΛΛΗΝΙΔΑ πολίτης. Για μένα, Αμίρ, είναι σαν να την κράτησες τελικά τη σημαία… και να την τίμησες… Α, και κάτι ακόμα! Μακάρι ο φθόνος που βίωσες να σε κάνει δυνατότερο και μια μέρα να φτάσεις ψηλά, πολύ ψηλά! Θα είναι περήφανη η χώρα μου για σένα.
Της Χριστιάννας Λούπα
