Αλήθεια, πώς θα σας φαινόταν αν το 20% του συνολικού χρόνου εργασίας σας ή περίπου μιάμιση ώρα στο οκτάωρο, το αφιερώνατε υποχρεωτικά σε κάτι που εσείς θεωρείτε πραγματικά εποικοδομητικό για τον ίδιο σας τον εαυτό, αλλά και ωφέλιμο κατά προέκταση για την εταιρεία στην οποία εργάζεστε;
Σίγουρα πρωτότυπο και δημιουργικό, θα έλεγε κάποιος. Είναι κάτι που όμως, συμβαίνει ήδη στο εξωτερικό από το μακρινό πλέον 2004, με την πρώτη εταιρεία που το εφάρμοσε να μην είναι άλλη από την Google, ενώ τη σκυτάλη πήραν στη συνέχεια και άλλες επιχειρήσεις, αφού η ιδέα και μόνο, ενέπνευσε πολλές από αυτές και τις ώθησε στην εφαρμογή του project με τις απαραίτητες προσαρμογές, ανάλογα φυσικά με τις δικές τους ανάγκες αλλά και τον τρόπο λειτουργίας τους, γενικότερα.
Δεν είναι όμως, μόνο οι εταιρείες και οι επιχειρήσεις που εφάρμοσαν τη συγκεκριμένη πρωτοποριακή μέθοδο. Κάτι ανάλογο έχει δοκιμαστεί με μεγάλη επιτυχία σε σχολεία, πανεπιστήμια και γενικότερα σε χώρους εκπαίδευσης του εξωτερικού, όπου ο μαθητής ή ο φοιτητής μπορεί, όπως και ο εργαζόμενος αντίστοιχα, να αξιοποιεί ουσιαστικά μέρος του μαθήματος για την έρευνα και τη μελέτη νέων τεχνολογιών, μεθόδων και ιδεών σχετικών με το μάθημα που παρακολουθεί ή και γενικότερα σχετικά με κάτι που του κινεί το ενδιαφέρον, σε μια εποχή μάλιστα, όπου η δύναμη του διαδικτύου επιτρέπει σε ένα γιγαντιαίο πλήθος πληροφοριών να μεταφέρεται από άκρη σε άκρη του πλανήτη, μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα.
Τα κυριότερα οφέλη από την εφαρμογή της μεθόδου σε εταιρείες και χώρους διδασκαλίας, προκύπτουν από έρευνες που εστιάζουν στην προσωπική εμπειρία των εργαζομένων ή των μαθητών, αλλά και των προϊσταμένων ή των καθηγητών τους, αντίστοιχα. Ορισμένα από αυτά αναλύονται παρακάτω, αφού το project «20%», έχει αποδειχτεί πως:
Αυξάνει την παραγωγικότητα και τη διάθεση για εργασία, αφού ο εργαζόμενος μπαίνει στη διαδικασία να ψάξει, να βρει αλλά και να δοκιμάσει επί τόπου νέες εφαρμογές, προγράμματα αλλά και μεθόδους που τον βοηθούν σε θέματα της εργασίας του, αλλά και στην προσωπική του εξέλιξη.
Προάγει τη συνεργασία και την ανταλλαγή ιδεών, σκέψεων και απόψεων μεταξύ εργαζομένων και διευθυντών, μαθητών και δασκάλων ή εργαζομένων και μαθητών μεταξύ τους, γεγονός που προωθεί τη μεγαλύτερη αλληλεπίδραση και διεύρυνση των οριζόντων μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές συνήθειες, γνώσεις και ενδιαφέροντα.
Δίνει τη δυνατότητα στους εργαζομένους να εξελίξουν τα προσόντα τους και να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους, γεγονός που θα τους φανεί χρήσιμο για την επόμενη μέρα στην εταιρεία που εργάζονται ή στην εύρεση εργασίας στο μέλλον, ενώ δίνει και τη δυνατότητα στους μαθητές να ανακαλύψουν με μεγαλύτερη επιτυχία και ασφάλεια τι είναι εκείνο που τους ταιριάζει καλύτερα, ώστε να ασχοληθούν με αυτό, στο άμεσο μέλλον.
Λειτουργεί σαν κινητήριος μοχλός της ανάπτυξης μιας εταιρείας, αφού ο εργαζόμενος ανακαλύπτει και προτείνει καινοτόμες ιδέες και προσαρμοσμένες λύσεις σχετικά με την εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησης, η οποία ουσιαστικά εξαρτάται και καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την ικανοποίηση των απαιτήσεων των εργαζομένων της.
Χαρίζει χρήσιμα συμπεράσματα σε διευθυντές προσωπικού για την ορθότερη αξιοποίηση των εργαζομένων τους σε πόστα ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους, τα οποία ξεκλειδώνονται σταδιακά μέσω του project, ενώ βοηθά και τους δασκάλους στο ρόλο που έχουν να ενισχύουν την προσπάθεια που κάνουν οι μαθητές τους για την ένταξή τους με τις όσο το δυνατόν καλύτερες προοπτικές στην αγορά εργασίας.
Βοηθάει τις επιχειρήσεις αλλά και τα σχολεία να λειτουργούν ως «ζωντανές» και «δυναμικές» οντότητες οι οποίες παρακολουθούν τις τεχνολογικές εξελίξεις, προσαρμόζονται ανάλογα με τις συνθήκες και αναπτύσσονται με ταχύτερους ρυθμούς.
Βελτιώνει την ψυχολογία των εργαζομένων και των μαθητών, αφού τους χαρίζει τη δυνατότητα να ξεδιπλώνουν πτυχές του χαρακτήρα και των ταλέντων τους, τις οποίες σε διαφορετική περίπτωση και με τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας, πιθανώς να μην τις είχαν ανακαλύψει καν.
Το κυριότερο όλων όμως, είναι ότι το project «20%» ξεκαθαρίζει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ότι η εργασία δεν καθορίζει απαραίτητα την ταυτότητα του ανθρώπου, αλλά το αντίθετο, αφού ο άνθρωπος ουσιαστικά μεταβιβάζει στοιχεία της ταυτότητάς του στην εργασία του, συμβάλλοντας έτσι στη συλλογική αλλά και την προσωπική του ανάπτυξη και ανέλιξη.
Λάζαρος Π. Σισμανίδης, Διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός Α.Π.Θ.
