| Ο έρωτας είναι σαν την θάλασσα. Χίλιοι την χαίρονται, ένας την πληρώνει | |
Πολλά εποίκα ΄ς σην ζωή μ’,
έργατα και δουλείας,
ας ση σεβτά σ’ ‘κ’επόρεσα
να παίρω τ’ ευλοΐας.
Πού είσ’ ,αρνόπο μ’, και ‘κι ακούς
το βάχ ας σην καρδία μ’,
άμον μαχαίρ’ εντόκεν α
η αποχωρισία.
Πουλί μ’, ‘ς σο ηλιοσύρσιμον
και ΄ς σα κοκκινεσίας,
ατότε στραυτουλίζ’ η χρα σ’
και λαμπ’ η εμορφία σ’.
Πουλί μ’, αγγελοφτέρωτον
και ψη παραδεισένεν,
για τ’ εσέν ίνουμ’ άνεμος
κι αέρ’ αψιματένεν.
Πουλί μ’, εμορφανάλλαχτον
κ’ εμορφοστολιμένον,
εσύ φορείς, σκεπάεσαι
κ’ εγώ παλαλωμένον.
Πουλί μ’, με τα χερόπα σου
έβγαλ’ τ’ εγάπς το βέλος,
‘ς σο κάρδοπο μ’ ,ντ’ εκάρφωσες,
‘ς σο σεβταλίν το μέρος.
Πουλί μ’, με το καλάτζεμαν
και με τα μασχαρίας ,
εποίκες ‘μεν κ’ εφέκα οπίσ’
τ’ έργατα μ’ τα δουλείας.
Πουλί μ’, μη καυσινεύκεσαι,
‘κ’είν’ μαναχόν τα κάλλια,
κι άλλ’ έμορφα ‘ς σον άνθρωπον
τη ψης τα κρεπεγάδια.
Πουλί μ’, μη τυριαννίεσαι
‘ς σον άδην ,όντες πάω,
τσιτσεκοπλούμιστον κιοσέν
για τ’ εσέναν θ’ ευτάω.
Πουλί μ’, τα ψήα σ’ μάλαμαν ,
χρυσά μαργαριτάρια,
κρύον νερόν, τρεχούμενον,
τσιτσέκ’ ας σα παρχάρια.
Πουλίν αγγελικόπλαστον,
πουλίν παραδεισένεν,
‘ς σην κάρδια μ’ αναχάπαρα,
εγροίβωσεν κ’ επέμ’νεν.
Πουλόπο μ’, αγγελόψυχον,
έλα, κάθ’κα ‘ς σο γιάν’ ιμ’,
εσύ μαθίεις μ’ ας σην χαράν
κ’εγώ ας σην σεβτάν ι.
