Πριν από πολύ καιρό, είχα διαβάσει μία έρευνα του εξωτερικού, στην οποία τα αποτελέσματα παρουσίαζαν, πώς οι γυναίκες είναι πλέον πιο δυναμικές, υπερτερούν των ανδρών και τους επιβάλλονται. Επίσης, τα αποτελέσματα έδειχναν, με αρκετά υψηλό ποσοστό, πώς οι άνδρες ξυλοκοπούνται από τις γυναίκες και όχι το αντίθετο.
Μελετώντας την έρευνα, με πολύ ενδιαφέρον, καθώς ήρθε να ανατρέψει τα όσα γνώρισα έως τώρα, χάρηκα με τη διαφοροποίηση των γυναικών και με το θάρρος τους και ήλπιζα πως τα πράγματα θα αλλάξουν ρότα. Οι γυναίκες θα πάψουν να είναι θύματα, θα βγουν μπροστά και θα επιβάλλουν την πραγματική ισότητα. Ευχήθηκα ακόμη, να διακινηθεί και στην Ελλάδα μία παρόμοια έρευνα με τα εξίσου αποτελέσματα.
Δυστυχώς, όμως, τα γεγονότα που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια και ειδικά τον τελευταίο χρόνο, με ανάγκασαν να ‘’βάλω στο συρτάρι’’ εκείνη την έρευνα, για την οποία μιλούσα όπου βρισκόμουν.
Ο μισογυνισμός, η αρρωστημένη ζήλια, τα προσκολλημένα στο παρελθόν μυαλά που θέλουν τον άνδρα να αποφασίζει και να έχει την τελευταία γνώμη, αλλά και ανθρώπους με διεστραμμένα μυαλά, δυστυχώς είναι οι αιτίες που πολλές γυναίκες έχασαν τη ζωή τους.
Ίσως, ένα μέρος της όλης ευθύνης να το είχαν εκείνες, που έβλεπαν τα σημάδια και έμεναν, που κάθε φορά πίστευαν πως θα αλλάξει, που τους ξεγελούσαν με τα γλυκά τους λόγια και νόμιζαν ότι θα είναι η τελευταία φορά και δεν θα υπάρξει άλλη, αλλά πάντα υπήρχε. Ίσως όμως, το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης να το είχε η οικογένεια. Αυτή που κάθε λίγο και λιγάκι μας υπενθυμίζει πως στο σπίτι τους, θα πάμε μόνο εκείνον που θα παντρευτούμε και όχι άλλον. Αν άλλαζε αυτό, ίσως να άλλαζαν και τα πράγματα.
Η επαφή με κάποιον άνθρωπο συνήθως δημιουργεί διαφορετικές εντυπώσεις στο καθένας μας. Ίσως εκείνη η λανθασμένη εντύπωση που θα δημιουργούνταν, σε συνδυασμό με τα πρώιμα σημάδια αντίδρασης, να ήταν το καμπανάκι που θα έκρουε στις έκρυθμες καταστάσεις. Ίσως πάλι και όχι, τις περισσότερες φορές, ο έρωτας είναι τυφλός, έτσι δεν λένε; Και αν δεν μπεις μέσα στο χορό, να δεις τι πραγματικά συμβαίνει, ζώντας συντροφιά με τα συναισθήματα του φόβου και του άγχους, δεν μπορείς να μιλάς, μόνο να εικάζεις…
Της Σταματίας Γκαραλιάκου
