Παρατηρώ μια διάθεση από μέρος της κοινωνίας αλλά και των θεσμικών να γίνουμε επαίτες για να συνεχιστεί η λιγνιτική παραγωγή. Να αλλάξει ο εθνικός ενεργειακός σχεδιασμός (ποιος;;), για να μη χάσει εισόδημα και θέσεις εργασίας η περιοχή. Αλήθεια, πόσο μπορεί να ζητάμε να παραταθεί μια κατάσταση που αποτελεί μακρινό παρελθόν; Μια κατάσταση που την τραβάμε από τα μαλλιά;
Η Εορδαία έχει μηδενική λιγνιτική παραγωγή από το 2014. Μηδενική λιγνιτική παραγωγή. Καλώς βέβαια ορίζεται ενεργειακός δήμος, καθώς στα όρια της έχει εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα εγκαταλειμμένων πρώην ορυχείων. Είναι επιπλέον γνωστό πως η Καρδιά και το Αμύνταιο τελείωσαν, ενώ τον Άγιο Δημήτριο τον “τελειώνουν” με συνοπτικές διαδικασίες. Συνεπώς δεν είναι ξεκάθαρο, το για ποιο πράγμα μιλάμε.
Όλοι αυτοί λοιπόν που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την ενεργειακή ταυτότητα της περιοχής και την προστασία των θέσεων εργασίας, για να μας πείσουν πως εννοούν αυτά που λένε να μας απαντήσουν σε τρεις ξεκάθαρες ερωτήσεις: Ποιοι πήγαν φυλακή για την πυρκαγιά στον ΑΗΣ Πτολεμαΐδας, ποιοι πήγαν φυλακή για την κατολίσθηση στο ορυχείο Αμυνταίου, και τι γίνεται επιτέλους με τις περιβαλλοντικές αναβαθμίσεις του ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου. Διότι η οικονομική, διαρθρωτική, οργανική και υλικοτεχνική καταστροφή της ΔΕΗ από κάπου προκύπτει. Δεν γίνεται ούτε να την αγνοούμε, ούτε να προσπερνάμε τους παράγοντες που την προκάλεσαν τα τελευταία πέντε (ή και παραπάνω) χρόνια. Επιπλέον, η Δυτική Μακεδονία δεν έκανε τίποτα για να δημιουργήσει δεύτερο πυλώνα ανάπτυξης, η οποία ως γνωστόν έχει τραγικά ποσοστά απορρόφησης αναπτυξιακών κονδυλίων, ενώ το κατά πόσο απέδωσαν καρπούς τα λεφτά του Τοπικού Πόρου, είναι υπό εξέταση.
Δίκαιο και αυτονόητο το αίτημα της Αυτοδιοίκησης για δίκαιη απολιγνιτοποίηση της περιοχής. Πρέπει όμως και ο πολίτης να αντιληφθεί πως δεν φτάσαμε τυχαία εδώ που φτάσαμε. Ο πολίτης ζητά ειλικρινείς απαντήσεις. Και η ένοχη σιωπή είναι βασανιστική.
