Εδώ πολυτεχνείο… εδώ πολυτεχνείο..
Ψωμί, με δάκρυ ζυμωμένο,
στους τοίχους, τους καθάριους,
χαραγμένο.
Στης νιότης τους ανθούς
σταγόνες αίμα
κι ο ήλιος, ο τραγουδιστής,
βουβός στο γέρμα.
Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό
σαν τη σιωπή.
Σφίγγει στον κόρφο του
τα πυρωμένα του λιθάρια.
Και η χαρά μας ξέμπαρκη,
μακρινή κι αλαργινή,
σαν την οργή ασάλευτη,
κλεισμένη στα πιθάρια.
Κι οι φλαμπουράτες μιαν αυγή
ξαργύρωσαν τους μύθους,
με θώκους ηγεμονικούς
σε ευρωπαίους οίκους.
Τα λόγια, τα μεγάλα, γίναν έρμα,
καράβι απιξίδωτο, χωρίς γραμμή
και τέρμα.
Εδώ πολυτεχνείο… εδώ πολυτεχνείο…
