Η βία κατά των γυναικών, σε όλες τις μορφές της, εξακολουθεί να είναι μια ειδεχθής, συστηματική και διαδεδομένη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο. Είναι ένα φαινόμενο καθολικό, συνδεδεμένο με στερεότυπα και αντιλήψεις για την θέση και τον ρόλο και της γυναίκας στην κοινωνία.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, το Συμβουλευτικού Κέντρου Γυναικών Δήμου Φλώρινας επιχειρεί μέσω επιτελεστικών καλλιτεχνικών πρακτικών, όπως είναι οι performance, να ευαισθητοποιήσει, να ενημερώσει να προβληματίσει για το κοινωνικό αυτό φαινόμενο. Οι performance πραγματοποιούνται σε συνεργασία με το εργαστήριο Performance art (Επιτελεστικές καλλιτεχνικές πρακτικές) του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.
Πρόγραμμα performance Τετάρτης 27ης Νοεμβρίου 2019.
12.00 Αυτόματο μηχάνημα γάλακτος, Δημοτική Αγορά Φλώρινας. Bika la de Bika x Sparkle Titties, performance.
Δύο afab hyper feminine περσόνες δίπλα από έναν (κατά βάση) μάτσο ανδροκρατούμενο χώρο (τα κρεοπωλεία της αγοράς) αλλά ταυτόχρονα χώρο όπου παραδοσιακά οι γυναίκες κάνουν τις αγορές τους, επιδεικνύουν χωρίς ντροπή τη θηλυκότητα τους χορεύοντας τραγούδια που μιλούν για τη γυναικεία αλληλεγγύη και την ψυχολογική αλλά και σωματική βία που δέχονται οι γυναίκες καθημερινά. Οι performers δηλώνουν την παρουσία τους στον χώρο και αποενοχοποιούν τη θηλυκότητα ως κάτι αδύναμο και κατακριτέο.
12.30 Ταχυδρομείο.
-Μαρίνα Τσιρώνη, «Κάθεται και λέει», performance για κάμερα.
Σ’ ένα λευκό δωμάτιο, η performer, τυλιγμένη με αεροπλάστ, χρησιμοποιεί το χώρο και το σώμα της με σκοπό να σκάσει τις φούσκες που την περιβάλλουν. Η performance αναφέρεται στη μάχη που δίνουν οι γυναίκες που βιώνουν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας προκειμένου να επιβιώσουν και να αποτρέψουν τέτοιου είδους περιστατικά.
-Αφροδίτη Δάφνου και Αριάδνη Πεδιωτάκη, «Δεν είναι τίποτα», performance για κάμερα.
Η δράση αφορά στην αποποινικοποίηση του κλάματος. Το κλάμα είναι μια καθόλα φυσιολογική ανθρώπινη πράξη. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ταμπού ούτε ως δείγμα αδυναμίας. Στις περιπτώσεις βίας κατά των γυναικών αρκετές φορές η αιτία που προκαλεί το κλάμα αποκρύπτεται ή επικαλύπτεται με δικαιολογίες. Μπορεί να ακούγονται φράσεις όπως: «Έπεσα και χτύπησα», «Κάτι μπήκε στο μάτι μου», «Καθάριζα κρεμμύδια», και βιαστικά συμπληρώνεται με ένα: «Δεν είναι τίποτα». Για το λόγο αυτό κι εμείς αποκρύπτουμε το λόγο για τον οποίο κλαίμε και δεν τον φανερώνουμε παρά μόνο στο τέλος.
