Αντικρύζοντας τον Μίκη…
Από τις σπάνιες στιγμές στη ζωή. Ήταν καλοκαίρι του 2000. Βρέθηκα στο σπίτι του, απέναντι από το βράχο της Ακρόπολης, αντικρύζοντας τον Παρθενώνα.
Μόλις κάθισα και συνομιλώντας μαζί του, ένοιωσα ένα συναίσθημα. Είχα την αίσθηση πως είχα απέναντι μου, έναν ΠΕΛΩΡΙΟ ΒΡΑΧΟ και ένοιωσα δέος.
Μόλις είχε αποπερατωθεί το ανοιχτό αμφιθέατρο, σ΄ ένα παλιό λατομείο στην Ποντοκώμη.
Ο Δήμος Δημητρίου Υψηλάντη με την Εταιρεία Πολιτισμού του , αποφάσισαν να δώσουν το όνομα του, στο νεόδμητο αμφιθέατρο.
Παρακλήθηκα να μεταφέρω την απόφαση τους και να του απευθύνω κοινή πρόσκληση, να παραστεί και να τιμηθεί για το μεγάλο έργο του. Δυστυχώς, λόγοι πέρα από τη θέληση του, δεν του επέτρεψαν να ανταποκριθεί. Ότι παραπάνω προσθέσω, σ΄ αυτό που ένοιωσα μπροστά του, θα είναι περιττό.
