Κάθε χρόνο το Πάσχα των χριστιανών μέσα στον μουσουλμανικό κόσμο είναι δύσκολο. Όχι γιατί δεν υπάρχουν ελληνορθόδοξες εκκλησίες, όχι γιατί δεν είναι ελεύθεροι οι χριστιανοί να λατρέψουν τον Χριστό τους αλλά γιατί η Κυριακή του Πάσχα, όπως και όλες οι Κυριακές, είναι μέρες εργάσιμες. Η αργία των μουσουλμάνων είναι η Παρασκευή.
Η καραντίνα καλά κρατεί εδώ κι ενάμιση μήνα και όλα τα μαθήματα γίνονται διαδικτυακά. Κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρα, αφήνοντας τον Κώστα μόνο του στο σαλόνι, (δεν είχαμε προβλέψει ότι θα δούλευε με κάμερα από το σπίτι), να διδάξει τα πανεπιστημιακά του μαθήματα, σκέφτομαι, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, για να φέρω κοντά μας την αίσθηση του Ελληνικού Πάσχα. Την μαγειρίτσα την έκανα με μανιτάρια, μοναστηριακή. Πού να βρω έντερα… Τα αυγά, προσπάθησα να τα βάψω με σκόνη κουρκουμά. Μετά πρόσθεσα και σκόνη κόκκινης πιπεριάς. Τίποτα! Πήραν ένα μπεζ χρώμα… Έγιναν σαν τα χωριάτικα. Πήρα λοιπόν έναν μαρκαδόρο και τα έκανα φατσούλες. Φατσούλες, που εντελώς αυθόρμητα, έμοιαζαν με πρόσωπα αγαπημένα… Πρόσωπα που μου λείπουν πολύ και τα αναζητώ με την σκέψη μου. Αναπολώ τις όμορφες αλλά και τις δύσκολες στιγμές που περάσαμε μαζί. Πού είναι φέτος τέτοιες μέρες τα παιδιά μου; Το ένα μόνο του στην Αγγλία και το άλλο μόνο του στην Ελλάδα, φοιτητές.
Τα τσουρέκια πέτυχαν. Περίσσεψε μόνο μισό για την ημέρα του Πάσχα! Το μοίρασμα, τις Άγιες τούτες μέρες, είναι μέσα στο αίμα μας. Βράδυ Μεγάλου Σαββάτου… Ο Άρης, ένας άλλος Έλληνας καθηγητής μένει μόνος του στον επάνω όροφο (ευτυχώς, γιατί η καραντίνα 8μμ-6πμ, δεν μας πιάνει), μακριά από τα παιδιά και την οικογένεια του. Τον προσκαλούμε για να φάμε την μαγειρίτσα. Την συνοδεύουμε με λίγο τυρί και κρασί. Αλλά και με την αφή του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα στην μεγάλη, smart tv, που συνδέεται με το διαδίκτυο. Να είναι καλά το YouTube! Τι θα κάναμε χωρίς αυτό; Τι τρομάρα μην μας κόψουν λόγω υπερφόρτωσης και το διαδίκτυο. Τι ορφάνια, τι απόσταση, τι ερημιά, θα είχαμε χωρίς αυτό;
Μετά το τσούγκρισμα των αυγών και σε κατάσταση ευθυμίας, βάλαμε μια από τις εκπομπές του Παπαδόπουλου «Στην υγειά μας, βρε παιδιά!» με την Γλυκερία και την Μελίνα Κανά και αρχίσαμε τις βιντεοκλήσεις. Πρώτα σε αυτούς που είναι εντελώς μόνοι. Στον Πάνο στο Μπρίστολ, στον Ηλία στο Αλ Άιν, (αξύριστοι και οι δυο, με μούσι), στην Ελευθερία στο Ρέθυμνο. Μετά στην οικογένεια του Άρη στην Αθήνα, στον Θέμη στην Αμερική.
Τελειώνοντας, τους αποχαιρετούσαμε όλους τραγουδώντας, και οι τρεις, εν χορώ, « Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω, θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος!» Δεν μπορώ να σας περιγράψω τα πρόσωπα τους… Την πρωτόγνωρη συγκίνηση, τα ορθάνοιχτα μάτια τους, την σιωπή…
Περιμέναμε μέχρι να γίνει η Ανάσταση στην Ελλάδα (η διαφορά είναι μόνο μιας ώρας). Την Αναστάσιμη λειτουργία την παρακολουθήσαμε από το κινητό, μέσα από την πλατφόρμα του Facebook. Μετά άρχισαν να έρχονται, στο messenger, οι ευχές και τα φιλιά από τους φίλους, τους κουμπάρους και τους συγγενείς. Ο Γιάννης και η Ιλένια, μας έστειλαν φωτογραφίες και περιγραφές από «έναν χαμό» από βεγγαλικά που έσχιζαν τον Αθηναϊκό ουρανό… Μετά ήρθε η περιγραφή της Καίτης, που μας περιέγραψε συγκινητικές σκηνές από την Πτολεμαΐδα: «Και εδώ. Πολύ ρομαντικά. Όλοι βγήκαμε στα μπαλκόνια με τις λαμπάδες. Να σου πω, πιο πολύ μου άρεσε έτσι...» Ευχάριστες φωτογραφίες με ευχές από ανθρώπους, με τους οποίους δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, τους ένθερμους ψηφιακούς μας φίλους.
Σήμερα Κυριακή του Πάσχα, αναπολώ τις σούβλες και τα γλέντια της Ελληνικής Κοινότητας, εδώ στο Άμπου Ντάμπι, που φέτος, η πανδημία του κοροναϊού δεν μας επιτρέπει να απολαύσουμε. Έβαλα το αρνάκι τυλιγμένο στην λαδόκολλα μέσα στο φούρνο. Περιμένω, κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρα, να τελειώσει το μάθημα στις 3.30 μμ, να φωνάξουμε τον Άρη, να κατέβει κάτω και να απολαύσουμε μαζί το Πασχαλινό γεύμα, βάζοντας δυνατά ελληνική μουσική, Ρέμο, κάνοντας μιαν ευχή: «Του χρόνου να είναι όπως παλιά… το Πάσχα των απανταχού Ελλήνων!»
