Ήταν Αύγουστος του 1975.Πριν από 43 χρόνια, εικοσάχρονα παιδιά τότε, αφού προετοιμαστήκαμε κατάλληλα, αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στο μεγάλο φεστιβάλ της Παναγίας Σουμελά. Στις χορευτικές εκδηλώσεις συμμετείχαν για πρώτη φορά 18 συγκροτήματα από τους εξής ποντιακούς συλλόγους: Καβάλας ,Κοζάνης, Νάουσας, Βέροιας, Σταυρούπολης, Φάρος Ποντίων Θες/νίκης, Παναγία Σουμελά Θέρμης, Κατερίνης, Βόλου, Γιαννιτσών, Βαζελώνα, Φλώρινας, τα χορευτικά του Ξυμήτ: εφηβικό και παιδικό. Στην Ιστορία του φεστιβάλ ποτέ δεν υπήρξε τόσο αθρόα συμμετοχή από συγκροτήματα, αλλά και από χιλιάδες κόσμου, που συνέρευσαν κ ως προσκυνητές στο ιερό αγιοτόπι της Παναγίας Σουμελά.
Οι χορευτές της Ευξείνου Λέσχης Πτολεμαΐδας χορέψαμε εκτός χορευτικού διαγωνισμού, γιατί βραβευτήκαμε στις προηγούμενες συμμετοχές.
Έτσι πήραμε μέρος με το φίλο σύλλογο των Κομνηνών με την επωνυμία ΄΄ Ένωση Ποντίων Κομνηνών << Η ΜΑΤΣΟΥΚΑ >> Πτολεμαΐδας. ΄΄
Η χορευτική συμμετοχή μας στόχευε στην αναπαράσταση του ποντιακού χορού, με την παραδοσιακή κυκλική του μορφή στα λαϊκάπανηγύρια του Πόντου. Επιδιώξαμε για πρώτη φορά στις χορευτικές παρουσίες να αναδείξουμε το πανάρχαιο όργανο της θεάς Αθηνάς το αγγείο ( Άσκαυλος). Οκτώ χορευτές,παλληκάρια όλοι 20-25 χρονών οι : 1ος Απόστολος Καλομενίδης 2οςΘωμάς Κοεμτσίδης3ος Αντώνης Αριστέρογλου 4ος Κυριάκος Ιωσηφίδης 5οςΕυθύμης Ευθυμιάδης( Χοροδιδάσκαλος) 6ος Μωυσής Χαζαρίδης 7οςΠαναγιώτης Μωυσιάδης 8ος Στέφανος Στεφανίδης 9ος Γιώργος Ακριτίδης,οργανώσαμε τη χορευτική μας ομάδα με χοροδιδάσκαλο τονΕυθύμη Ευθυμιάδη καιαγγειοπαίχτη τον εκφραστικό Γιάννη Αραματανίδη.
Ξεκινήσαμε με το χορό Κότσαρι. Ο μουσηγέτης Αραμαντάντς, ως άλλος Απόλλωνας, κούρντισε τα τσιμπόνια του και άρχισε αργά να άδει τον αρρενωπόχορό του Καυκάσου εκστασιάζοντάς μας. Για μια στιγμή πάνω στην φιγούρα (τσάκωμαν) δεν άντεξε το σανίδωμα της εξέδρας και υποχώρησε αδυνατώντας να αντισταθεί στη δύναμη και στην ορμή της ποντιακής ψυχής.
Αλλάξαμε αμέσως χοροτόπι και κατεβαίνοντας στο πράσινο γκαζόν (τσιμέν) συνεχίσαμε το χορό. Ακολούθησε ο Σέρα χορός κυκλικά, όπως χορεύονταν στον Πόντο. Ο Αραμαντάντς στο κέντρο χόρευε με το αγγείο του στον ίδιο ρυθμό μαζί μας. Τα χειροκροτήματα και οι φωνές των χιλιάδων προσκυνητών ήταν η καλύτερη επιβράβευση της συλλογικής μας προσπάθειας. Ο στόχος επετεύχθη. Ακούστηκε για πρώτη φορά ο διονυσιακός άσκαυλος, που έπαιζε κατά κόρον στις παγανιστικές γιορτές πριν 3000 χρόνια και αναπαραστάθηκε ο Πυρρίχιος κυκλικά.Μια χορευτική έκφραση άρρηκτα ταυτισμένη με το ομαδικό και συλλογικό πνεύμα των Ελλήνων .
Αυτές οι χορευτικές στιγμές είναι το γεφυροσκούλι του πολιτισμού μας .Ενός πολιτισμού χιλιάδων χρόνων, που υποχρεούμαστε όλοι μαζί και ο καθένας χώρια να τον διατηρήσουμε και να τον διαιωνίσουμε ,γιατί αποτελεί ιερή κληρονομιά μαζί με τη γλώσσα και τα τραγούδια της αρχαιοβυζαντινής μας παράδοσης…. !
