Στις 8 Ιανουαρίου ήρθε αλλά και έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο διαπρεπείς συνθέτες της μουσικής πρωτοπορίας διεθνώς, ο Γιάννης Χρήστου. Ο Χρήστου δεν είναι απλά ένας συνθέτης, μουσικός ή καλλιτέχνης αλλά ένας διανοούμενος που επηρέασε τη μουσική σύνθεση του 20ου αιώνα παγκοσμίως.
Γεννιέται το 1926 στην Ηλιούπολη του Καΐρου. Ο πατέρας του Ελευθέριος Χρήστου είναι σοκολατοβιομήχανος. Ο συνθέτης μεγαλώνει στην εύπορη και κοσμοπολίτικη αλεξανδρινή ελληνική παροικία. Φοιτά στα καλύτερα αγγλόφωνα σχολεία και συνεχίζει τις ακαδημαϊκές του σπουδές στην Αγγλία. Σπουδάζει φιλοσοφία στο Κέμπριτζ με καθηγητές τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και τον Μπέρντραντ Ράσελ παίρνοντας δίπλωμα «ηθικών επιστημών» το 1948. Ήδη από το 1931 ξεκινάει μαθήματα πιάνου με τον Ρώσο πιανίστα Πλότνικωφ και αργότερα σε ηλικία 13 -14 ετών με την παγκοσμίου φήμης πιανίστα Τζίνα Μπαχάουερ, η οποία τον μυεί στα θεωρητικά της μουσικής. Παράλληλα με τις ακαδημαϊκές σπουδές του παρακολουθεί ιδιωτικά μαθήματα αντίστιξης και σύνθεσης. Την περίοδο 1951 – 1954, παρακολουθεί μαθήματα ψυχολογίας στο Ινστιτούτο Γιούνκ στη Ζυρίχη όπου την περίοδο αυτή σπουδάζει εκεί ο μεγάλος αδελφός του Ευάγγελος.
Οι συνθετικές επιλογές του Χρήστου καθορίζονται από ένα προσωπικό του εξω-μουσικό όραμα που στηρίζεται περισσότερο σε φιλοσοφικές και ιδεολογικές αντιλήψεις παρά σε καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ο συνθέτης εμβάθυνε στην πρόσληψη και όχι στη γένεση της μουσικής. Μελέτησε σύγχρονους εξω-δυτικούς πολιτισμούς όπως των Ινδιών ή αρχαίους όπως της Αιγύπτου και της Ελλάδας όπου η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής και ταυτοχρόνως φορέας του πλούτου και της υπερβατικής δύναμης της θρησκευτικής τελετουργίας.
Ο Χρήστου είναι ένας συνθέτης που κατέχει πολύ καλά την τεχνική της σύνθεσης της δυτικής μουσικής παράδοσης. Ξεκινάει να συνθέτει πυκνά περιεχομένου και ώριμα έργα συμφωνικής και φωνητικής μουσικής αλλά στη συνέχεια εξελίσσει το συνθετικό του ύφος και αναζητά τρόπους ώστε οι συνθέσεις του να μην αποτελούν απλά μουσική αλλά να αποκτούν χαρακτηριστικά τελετουργίας. Στόχος της μουσικής του δεν είναι αποκλειστικά η ακρόαση αλλά η μέθεξη.
Οι έννοιες και τα στοιχεία που ενυπάρχουν στο έργο του και τού δίνουν ταυτόχρονα χαρακτήρα ελληνικό αλλά και διεθνή είναι από τη μία η μυσταγωγία – τελετουργία και το διονυσιακό στοιχείο και από την άλλη οι σύγχρονες συνθετικές τεχνικές όπως ο σειραϊσμός και μετασειραϊσμός, η ατονικότητα, η αμφισβήτηση της συνθετικής υπευθυνότητας, δηλαδή η υιοθέτηση του τυχαίου, του αυτοσχεδιασμού, κ.α. Εξαιτίας της μεγάλης σημασίας που έχει η θεατρική δράση για την εκτέλεση πολλών από τα έργα του Χρήστου, οι παρτιτούρες των εκτός από μουσικά σύμβολα περιέχουν σύμβολα, εκτενείς περιγραφές και οδηγίες για τον τρόπο αυτής της δράσης, δίνοντας ταυτοχρόνως μεγάλα περιθώρια αυτοσχεδιασμού στους μουσικούς.
Συνέθεσε σκηνική μουσική για το Εθνικό Θέατρο και για το Θέατρο Τέχνης του φίλου του Κάρολου Κουν. Ο Γιάννης Χρήστου σκοτώθηκε το 1970 σε τροχαίο δυστύχημα την ημέρα των γενεθλίων του σε ηλικία 44 ετών. Στο ίδιο δυστύχημα τραυματίστηκε και η γυναίκα του, η οποία εξέπνευσε δέκα μέρες αργότερα αφήνοντας ορφανά τα τρία παιδιά τους. Το γεγονός γίνεται πιο συνταρακτικό αν αναλογιστεί κανείς πως το 1956 έχασε τον αδερφό του σε ηλικία 34 ετών επίσης σε τροχαίο δυστύχημα.
