Ο Σάλτσον χαλατσής καλό έτον. Είχεν έναν γαϊδουρόπον ,πολλά εκαμάτιζεν ατο. Με τ’ ατό ελάσκουτον τα χωρία κ’ εχαλαϊανεν, με τ’ ατό επαίνεν σα χωράφια και σο Καϊλάρ κάθαν Τετράδ’. Σ’ εξεργού πα επαλούκωνεν ατό σ’ αλώνια απάν’ κ’ εβόσκουτον. Άλλο μίαν το γαϊδίρ έσυρεν, έβγαλεν το παλούκ κ’ εσέβεν σην παχτσέν τη γειτονά κ’ ετιζλάεψενα’ πέραν περού…!
Ο χερίφ’ς επίασεν τον Σάλτσον και ψαλαφά να παίρ’ τη ζεμίαν ατ’ . Ο Σάλτσον είπεν ατόν: -Αχά το γαϊδίρ’ εκεικά σκέκ’, δέβα ,πίασον ατό κ’ ας δί’ ‘σε τα παράδας…
Ο γειτονάς ατότες εγκάλτσεν ατόν και επήαν σο ειρηνοδικίον τη Καϊλαρί. Τετράδ’ ημέραν ο Σάλτσον εσκώθεν ερκεντέ, εφόρεσεν τα παλαιϊκά τα λώματα ,τα λαστιχα σα ποδάρια τ’ ,έβαλεν και το παπάχ σο κιφάλν ατ’ κ’ επήεν σο δικαστήριον. Κάποτε έρθεν η σειρά τ’. Ο ειρηνοδίκης κουίζ’ : -Γαβριηλίδης Κοσμάς.. – Παρών, είπεν, κύριε ειρηνοδίκα. Επήεν, εκάτσεν σο σκαμνίν κι ακούει τα κατηγορίας. Κάποτε λέει ατόν ο ειρηνοδίκης: – Τι έχετε να πείτε, κύριε Γαβριηλίδη; Εσκώθεν ο Σάλτσον απάν’ και λέει ατόν – Κύριε ειρηνοδίκα, μού επιτρέπετε μίαν ερώτησιν – Ορίστε κύριε, σας ακούω. – Ημπορείτε να μου ειπείτε, διατί σας ονομάζουν ειρηνοδίκην ; – Όχι κύριε, θα μου το πείτε εσείς. – Ακούστε, σας παρακαλώ, ονομάζεστε ειρηνοδίκης διότι έχετεν ιεράν αποστολήν να ειρηνεύετε τας διαφοράς των ανθρώπων και όχι να τας εξωθείτε εις εχθροπραξίαν….!
Ο ειρηνοδίκης ετέρεσεν έναν σελεμεντέρ άθρωπον να γιουτουρεύ το λόγον ατ’ άμον λογοθέτες… Εθάμαξεν και είπεν: – Βρέ άνθρωπέ μου, τόσα χρόνια στη δικαιοσύνη και αυτήν την άποψη δεν την ξανάκουσα. Εύγε σας, κύριε, απαλλάσσεσαι του κατηγορητηρίου…
Εξέβαν οξουκά και ο Σάλτσον λέει το αγκαλετήν: -Νέπε κι είπα ‘σε, αν επαίνες σο γαϊδίρ’ κάτ’ θα εδίνε ‘σε. Ατώρα έλα έπαρ’ την Ψ ..……. μ!!
