Ο Σάλτσον ας σην πατρίδαν πεκιάρ’τς έρθεν. Παληκάρ’τς γιοσμάς εγάπεσεν την Κάλλην ( Καλλιόπην ) κ’ επέρεν ατέν .
Επήεν κ’ εκάτσεν ‘ς ση γαρής ατ’ τ’ οσπίτ’, ‘ς ση μαχαλάν τη Λερετάντων.
Η γαρή ατ’ Λερέτσια έτον. Τ’ οσπίτ’ τη Κάλλης συναύλ’ με την θείαν ατ’ς την Γεσθημανήν.
Σην πατρίδαν ‘ς σο Κουρίν εγεννέθεν έναν μικρόν χωρίον τη Κιμησχαχάς, γιατ’ ατό έλεγαν ατέν κουρέτσα.
Η κουρέτσα είνας περήφανος γραιίτσα ‘ς σα γεράτεια τς επέμνεν μαναχέσα. Ερρώστεσεν η μάρσα και πολλά κλαστέραινα εγέντον . Κι αρ’ αέτς κάθαν βράδον η ανεψιά τς, η Κάλλη, επέγνεν κ’ ετέρνεν ατέν.. Η Κουρέτσα αποβραδί ΄εβγωνεν ‘ς σο κοπροσόρ’ κεικά κ’ εποίνεν τ’ αναγκαίον ατ’ς.
Έναν ημέραν εκλώστεν ο Σάλτσον ας σο χαλάεμαν αργός.
Η κάλλη ‘κ’ έτον ‘ς σ’ οσπίτ. Εγροίξεν ‘ς ση κουρέτσας θα έν’ κ’ επήεν να κουίζ’ ατέν….
Όντες εσούμωσεν ‘ς ση κουρέτσας το συνόρ’, ‘μώ την πίστη σ’, ακούει κάτ’ πορδία, ντο πορδία… εθαρρείς και πολυβόλον κρούει….
Εποίκεν ολίγον ‘ς σο γιάν κ’ επεκρυφιάστεν ‘ς σο Τούτ’ οπίσ’ κ’ εδέκεν ωτίν …
Ους να νοϊζ’, απ’ όθεν έρταν τα πορδέματα, έναν κι άλλο πορδολάσ’ κι άλλο σπιχτόν έσκισεν τον ουρανόν …!
Ο Σάλτσον λαχουσίν ‘κ’ εβγάλ’. Αναμέν’ ολίγον κι άλλο, τα πορδία τελεμονήν ‘κ’ έχνε ..
Κάποτε εκόπαν. Είπεν ας πάω γάλια-γάλια … Όντες εσούμωσεν ‘ς σ’ οσπίτ’ η μάρσα η κουρέτσα, σίτια ορθών’ τα βρακοζώνια τς , ευρέθεν αναχάπαρα εμπροστά τ’ και λέει ατόν :
– Μω ‘σε Κοσμά, αδακές είσαι; Ας σα πότε ‘κειάν έρθες ;
– Την Κάλλην αραεύω…
– Η Κάλλη σ’ απές έν’, εγώ πα εξέβα να τερώ τον καιρόν άμον εχαλάεν …. Εθαρρώ θα βρέχ’…
Ο Σάλτσον αμάν λέει ατέν :
– Γεσθημανή, με τ’ αοίκα αστράματα και βροντέματα εξόν ας σα βρεχία , χαλαδρίας πα θ’ ευτάει …..!
Η Κουρέτσα ‘κ’ έφαεν α’ κ’ εκάτσεν. Εκλώστεν κι είπεν ατόν :
-Ούϊ αναθεμά ‘σε πορδοσάκουλε, τ’ εσά τα πορδία ‘κι τερείς , και τη χώρας αναμετράς… !
