Σα 1966 τη χρονίας έρθεν σο Ίνελι ( Ανατολικόν ) ο Στεφανίδης ο Γιωρίκας ας σο Καρακιόζ’ (Περίβλεπτον) τη Δράμας, να ελέπ’ τοι συγγενούς ατ’ ας σο Καρμούτ’ .
Ο Γιωρίκας εγόμωσεν δύο σακία καρυδί καντσία, έπέρεν και το μαχάν τη σχωρεμένονος τη Μουχαήλ Στεφανίδη ας σο Παράχ τη Κεσκίν – μετενί και ας έρθεν σο Ίνελι εδέκεν ατο σον Σάλτσον…
Μαχάν και ντό μαχάν, ας σα τρανά . Με τ’ ατό ο Μουχαήλτς σην πατρίδαν ελάσκουτον τα χωρία τοι Κουρταντίων κ’ εχαλαϊανεν με τα τρία τα παιδία τ’, τον Ζαχαρέαν, τον Νικόλαν και τον Κώστην . εξόν ας έναν τ’ αγούρ’ν ατ’, τον Αριστείδην. Ατός τα γράμματα καλά επέρνεν και σα δουλείας χαβάσ’ ‘κ’ εποίνεν…
Ο Σάλτσον αμόν ντ’ επέρεν, το μαχάν, τ’ ομμάτια τ’ ετσάμπλιξαν ας ση χαράν.. Εγούρεψεν τ’ εργαστήρν ατ’ σ ‘ αράν αφκακέσ’ κ’ εσκάλωσεν το χαλατσουλούκ. Τα εργαλεία όλια σα χέρια τ’: Το σιναλού, ,το κοράκ’, το σιβρίν, ,το μακέρτ’, το τσιτσίν . Εκάθουτον αυκά σ’ αράν κι ετέρνεν το κολάϊ τη δουλείας ατ’ .
Έναν μεσημέρ’ επήαν σουμάτ’ δύο παιδία τη σχολείονος, ο Στέφον κι ο Αρίστον..
Εκάτσαν σην άκραν και τερούν τον Σάλτσον, πώς πετσαρεύ τη δουλείαν με το νισατίρ’ τη χαλάϊ, πώς τρίφτ’ τη χαλαήν με το βουμπάκ’ και γιαγλαεύ το χαλκοπούλ’… Κάποτε ο Σάλτσον έσκωσεν το κιφάλ’ ατ’ κ’ είδεν τα παιδία απάν΄’ ας σο κιφάλ’ν ατ’. Αμάν ερώτεσεν τον Στέφον: – εσύ τίνος είσαι; . Αρ είπεν ατον κι ο Σάλτσον εστιχαρίασεν τον παιδάν :
– Αβούτο το μαχάν τη λυκοπάππονος ισ’ έν…..
Ο Στέφον ετέρεσεν το μαχάν απάν’ αφ’κά… ‘κ’ εγροίξεν ντο έν’ και ρωτά τον Σάλτσν :
-Θείο ,θείο αυτό τι είναι ;
Ο Σάλτσον λέει ατόν:
-Ατό το μαχάν έν’…
– Και τι δουλειά κάνει ;
-Νέπε τη πάππονός ισ’ το μαχάν και ‘κ’ εξέρτς ντο δουλείαν ευτάει…;
– Αυτά τα δέρματα γιατί τα έχει; Ερωτά ο Στέφον.
– Ατα στείλνε τον αέραν σ’ άψιμον…
-Και αυτόν τον σωλήνα γιατί τον έχει ; Ερωτά ξαν ο παιδάς..
– Χά πελέν και μουσκαρί κατάραν, παίδα, φύον ας σο κιφάλ’ιμ’ ας ευτάγω τη δουλεία μ’ , λέει ατόν ο Σάλτσον..
– Όχι, άμα δε με πεις, δε φεύγω…
Νέπε , με τ’ ατό ο πάππο σ’ … ένοιεν τα τριχάρια τη γιάγιας ισ’ κ’ επάτνεν α’ απέσ’…..!
