Ο δικός μου Βασίλειος… – Γράφει η Σίσσυ Ραμπίδου

Έφυγε ο χρόνος. Άλλος ένας βαρύς και περίπλοκος. Με πολλές έγνοιες, πολλή απανθρωπιά και φτηνούς ποταπούς στόχους και προορισμούς…Συμφέρον…Κέρδος…Υπεροψία….

Ήρθαν οι ημέρες οι Άγιες. Έφτασαν και πέρασαν, Τις περιμέναμε με χαρά. Μας φώτισαν με το χρώμα τους, μας ζέσταναν με το υπερκόσμιο νόημά τους.  Η γέννηση του Θεανθρώπου μας γέμισε αγνότητα κι ελπίδα προς στιγμήν, κι ο ερχομός του Αη Βασίλη την πρωτοχρονιά με κουράγιο για ένα νέο ξεκίνημα. Αυτός ο παχουλός κόκκινος άγιος, που με την φατσούλα του την χαμογελαστή δίνει χαρά σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας, δεν είναι άλλος από τον Μέγα Βασίλειο. Ένας από τους τρεις Ιεράρχες της ορθοδοξίας μας. Ισχνός και ασκητικός στις βυζαντινές του εικόνες, σύμβολο  των γραμμάτων της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, της πραγματικής, ουσιαστικής φιλίας. Αρετές που πλέον, στον σκοταδισμό της ασύδοτα ελεύθερης και σκληρής εποχής μας δεν υπάρχουν.

Το παρηγορητικό του έργο προς του αδύναμους, φτωχούς και αδικημένους, με τα ιδρύματά του, το μοίρασμα της περιουσίας του, η ευγένεια της ψυχής του, το γαλήνιο πνεύμα του είναι γνωστά. Η φιλία του παροιμιώδης με το Γρηγόριο τον Θεολόγο. Ανιδιοτελής αγάπη. Καθαρή και κρυστάλλινη. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Ο ένας για τον άλλον. Αυτοθυσία και συμπόνια.

-«Ο Βασίλης μου…ο δικός μου Βασίλειος…»έλεγε για τον μεγάλο φίλο του, ο Γρηγόριος με στοργή, φροντίζοντας ν’ αναδεικνύει και να επαινεί τα έργα του ανθρώπου που θαύμαζε, μεγαλοψυχία και υπερηφάνεια…

«Ψυχή εν δύσι σώματι ενοικουμένη» όπως έλεγε ο Αριστοτέλης για την φιλία. Μια ψυχή σε δύο σώματα, οι φίλοι.

Άνθρωποι που τιμούν και χαίρονται χωρίς φθόνο την ευτυχία ή την επιτυχία του άλλου που καταλαβαίνονται με την σιωπή. Χωρίς να χρειάζεται να φλυαρούν. Είναι διακριτικά δίπλα στον φίλο τους.

Διορθώνουν τα λάθη του, υποστηρίζουν, ενθαρρύνουν συμβουλεύουν, θυσιάζονται πολλές φορές γι’ αυτόν…

Δάμων και Φειδίας. Αχιλλέας και Πάτροκλος, Μ. Αλέξανδρος και Ηφαιστίων. Φίλοι αληθινοί που μείναν στην ιστορία, προς μίμηση και παραδειγματισμό.

Τώρα όλα πια είναι αλλιώς. Στέρφα η σκέψη, πολύς ο ανταγωνισμός, το «Εγώ» τεράστιο.

Είναι τόσο σπουδαίο κι ακριβό να δωρίσεις την καρδιά σου σε κάτι μεγάλο, να αποδέχεσαι αυτό που σε ξεπερνά, να το θαυμάζεις.

-«Φαντάστηκα πως γνώρισα κι εγώ έναν «Άνθρωπο» κάποτε που κόπιασε για μένα. Μου στάθηκε οχυρό στα δύσκολα, υποκλίθηκε στην φροντίδα μου, αφέθηκε στην στοργή μου. Του το ανταπέδωσα μ’ ένα κομμάτι ψυχής. Μ’ άκουσε προσεκτικά. Μ’ έμαθε.

Μοιραστήκαμε τ’ όνειρο, κι όταν μια μέρα προσευχήθηκε για μένα έκλαψα. Τότε έγινε αδελφός και στολίδι μου. Βαδίσαμε παρέα. Ήτανε ΦΙΛΟΣ».

-Η υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη είναι ευλογία και χάρισμα.

Διορθώνει τον άνθρωπο, γεννά την φιλία. Τα κατώτερα συναισθήματα, η μικροψυχία, ο ανταγωνισμός, η ζήλεια,  η υποκρισία και ότι άλλο τοξικό δεν αντιπροσωπεύουν αυτή τη σχέση. Είναι μια ιερή κατάσταση, όταν παύει το «ΕΓΩ» και γεννιέται το «ΕΜΕΙΣ».

Όταν έρχεται η στιγμή που διαπερνά το μυαλό ο «αιθέρας».

-Κι αν πάγωσε στην ύλη η ψυχή, κι αν ποδοπατήθηκε βάναυσα στους πρότερους χρόνους το πιο λεπτοφυές επίπεδο του «ΝΟΥ» ας ευχηθούμε ολόψυχα να ‘ρθουν καλύτερα και πιο ανθρώπινα χρόνια…Ευλογία και χάρισμα…

Σίσσυ Ραμπίδου