Πρόσφατα την πόλη μας τίμησε με την παρουσίασή της μια ξεχωριστή θεολόγος, που φιλοσοφεί τη ζωή, η κ. Ιουλία Χατζηδάκη, που παρακολούθησε πολύς κόσμος, με το παραπάνω θέμα. Ένα θέμα άκρως αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Θέμα που πρέπει όλοι οι άνθρωποι να έχουν υπ’όψι τους για να είναι παρηγορημένοι. Θέμα που απασχόλησε πολύ σοβαρά τους προχριστιανικούς αρχαίους φιλοσόφους μας, όπως τον Πλάτωνα και αργότερα το μαθητή του Αριστοτέλη.
Πολύ αργότερα στους Χριστιανικούς χρόνους ο Άγιος Αυγουστίνος στο βιβλίο του «εξομολογήσεις» προσπαθεί να δώσει λύσεις στο πρόβλημα του χρόνου, καταλήγοντας ότι δεν υπάρχει παρόν, παρελθόν και μέλλον. Στην αιωνιότητα όλα είναι ένας συνεχές παρόν. «Το τι έκανε ο Θεός τότε» δεν υπάρχει γιατί όλο είναι ένα παρόν. Όλα ανήκουν στο παρόν. Αναρωτιέται: «πού Κύριε να εμπιστευτώ το πρόβλημά μου;».
Ο πατήρ Ευσέβιος επίσης μελέτησε το θέμα του χρόνου. Το μελέτησε βιωματικά. Ο χρόνος μας μορφώνει, μας δίνει πείρα, μας ολοκληρώνει, αλλά μας τυραννεί κιόλας. Αρρωσταίνουμε. Το βρέφος γεννιέται με παλάμη κλειστή που συμβολίζει ότι θα την ανοίξει να πάρει, να κατακτήσει και μετά θα την κλείσει θα αρρωστήσει, θα πεθάνει.
Τρέχουμε να αποκτήσουμε γνώση, να πλουτίσουμε, να κατακτήσουμε, να κερδίσουμε, να αποκτήσουμε πλούτη. Στο τέλος η απολαβή μας είναι ένα μέτρο γης. Ο χρόνος είναι και τύραννος. Με την αύξηση της ηλικίας ο άνθρωπος γερνά, ρυτιδιάζει, αλλά στην ψυχή του είναι νέος. Το φθαρτό πλάσμα περνά στην αφθαρσία, στην αιωνιότητα.
Ο Δημιουργός κατέστησε γέφυρα για τον κόσμο της αφθαρσίας το θάνατο. Ένας τάφος οδηγεί στην αιωνιότητα. Ο Χριστός αναστήθηκε, έσπασε φράγμα του χρόνου, νίκησε τον τύραννο χρόνο.
Μία μετάνοια μας οδηγεί στην ανάσταση. Φροντίζουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Να ταπεινωθούμε. Να μην ασχολούμαστε με τους γύρω μας.
Ας απομονωθούμε για προσευχή.
Ο χρόνος φεύγει. Ας τον εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε πιο θετικά, πιο πνευματικά, πιο κοντά στο Θεό μας.
Η κα Καλογήρου Συρματένια (Τούλα) είναι Φιλόλογος Παιδαγωγός
