Είχα τη χαρά να συμμετέχω σήμερα, Σάββατο, νωρίς το απόγευμα, στη διαδικτυακή έναρξη της εκδήλωσης του 1ου e-festival, με τίτλο «Μένουμε σπίτι δημιουργικοί: Από μια εργοθεραπευτική οπτική», που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Σήμερα και αύριο, Κυριακή, άνθρωποι που φοιτούν, διδάσκουν, εργάζονται αλλά κι εκείνοι που έχουν αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο παρουσιάζουν τα έργα και τις δημιουργίες τους, που εμπνεύστηκαν από τις καθημερινές τους δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της «καραντίνας».
Εξαιρετικά ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η ανταπόκριση ξεπέρασε τις προσδοκίες: 121 συμμετέχοντες με 242 έργα (http://efestival.uowm.gr)! Έργα, σε αρκετά από τα οποία είχα τη χαρά, αφού έλαβα την πρόσκληση, να «περιπλανηθώ» διαδικτυακά. Έργα που αποτυπώνουν σκέψεις, αγωνίες, προβληματισμούς, αλλά και μηνύματα αισιοδοξίας και ελπίδας.
Μιλώντας πρωτίστως ως ακαδημαϊκός και ως πατέρας δύο παιδιών που σπουδάζουν και δευτερευόντως ως Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, έδωσα τα συγχαρητήριά μου στους εμπνευστές του 1ου e-festival και σε όσους εργάστηκαν για την επιτυχή διεξαγωγή του. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία συνιστά ένα ανοιχτό «παράθυρο» στον κόσμο, αποπνέει αισιοδοξία και εξωστρέφεια και συμβάλλει στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων που αποτελούν αναγκαίες συνθήκες για ισορροπία στην καθημερινή μας ζωή. Πνευματική εγρήγορση και αναζήτηση, ψυχική ευεξία, συναισθηματική ισορροπία, δημιουργία και σωματική άσκηση.
Η Χριστίνα Σιδηροπούλου (Παιδαγωγικό Νηπιαγωγών, ΕΔΙΠ), το αποτύπωσε εύστοχα με τις δικές της λέξεις: «Η πανδημία έφερε τον εγκλεισμό… Περιόρισε δραστικά ελευθερίες μας και ξύπνησε φόβους… Μια νέα ρουτίνα έπρεπε να δημιουργηθεί αμέσως… Να πάψει το μυαλό να βασανίζεται ή να ανησυχεί γι’ αυτό που ήρθε… αν ήρθε, γι’ αυτό που θα ’ρχόταν, το νέο, το άγνωστο, το μη κανονικό… Και ο χρόνος έγινε άλλος κι έδωσε κι άλλο χρόνο… μα νίκησαν τελικά τα όνειρα. Ευτυχώς!»
Όπως εύστοχα αποτύπωσε το θέμα των αποστάσεων, που ήταν και παραμένει εξαιρετικά σημαντικό, η Χριστίνα Σαββάκη, απόφοιτη του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών: «Είναι άραγε αναγκαίες ή τις κάνουμε εμείς; Ίσως αυτή τη φορά καταφέρουμε να δούμε πιο ωμά την ανάγκη της επαφής, τη δύναμη που κρύβει ένα τυχαίο άγγιγμα. Και όταν τελικά κρατάμε τις αποστάσεις αυτές, είμαστε πραγματικά μακριά ή ενωνόμαστε με τις σκέψεις μας μετρώντας το κάθε εκατοστό;» Το ερώτημά της, οφείλω να ομολογήσω ότι με συγκίνησε…
Η Τέχνη είναι ένας μοναδικός τρόπος έκφρασης, ειδικά σε συνθήκες πιεστικές. Στην τέχνη διοχετεύονται η δημιουργικότητα, η φαντασία, οι προβληματισμοί, οι ανησυχίες, τα αναπάντητα ερωτήματα. Ιδιαίτερα σε συνθήκες απομόνωσης / εγκλεισμού, συνιστά ποιοτική επιλογή για την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, εκτονώνοντας αρνητικά συναισθήματα και παρέχοντας νέες συγκινήσεις.
Παράλληλα, η Τέχνη είναι και μία σημαντική μορφή επικοινωνίας καθώς μέσω αυτής επιτυγχάνεται η ουσιαστική σύνδεση των μελών του κοινωνικού συνόλου και ενισχύεται η αίσθηση της κοινότητας.
Στη διάρκεια της παρέμβασής μου είχα την ευκαιρία να επισημάνω ότι η υγειονομική κρίση, μας οδήγησε στο να διερευνήσουμε και να ανακαλύψουμε νέες δυνατότητες που δεν είχαν αξιοποιηθεί κατά το παρελθόν και αναφέρθηκα περιληπτικά σε όσα κερδίσαμε, όλοι μαζί, στη συγκυρία αυτή, στον τομέα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Ολοκλήρωσα, δε, την τοποθέτησή μου λέγοντας: «Σας ευχαριστώ και πάλι για την πρόσκληση. Συγχαρητήρια σε όλες και όλους. Επιτρέψτε μου να κλείσω με την προτροπή -έτσι την εξέλαβα- της Δήμητρας Τόσιου, απόφοιτης του Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου σας: “Ας κρατήσουμε τα θετικά της καραντίνας. Ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι”».
