Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται από την κοίμηση του Αγίου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Αντωνίου Γ. Κόμπου ( †17-12-2005) και παραμένει περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Η σκέψη μας γυρίζει στη ζωή του, στις διδαχές του, στο παράδειγμά του. Οι αφορμές πολλές, όπως η πρώτη μέρα στο σχολείο (11-9-2025), όταν στο τέλος του αγιασμού οι μαθητές αυθόρμητα άρχισαν να προσέρχονται ένας- ένας για να τους αγιάσει και να τους ευλογήσει ο ιερέας προσωπικά τον καθένα, ασπαζόμενοι τον Σταυρό με χαρά. Ενόσω ο ιερέας τους ευλογούσε στο κεφαλάκι τους με τον αγιασμένο βασιλικό, δίχως να δυσφορήσει για την ολοένα μεγαλύτερη προσέλευση και τον απαιτούμενο χρόνο, οι στιγμές διατηρούσαν την ομορφιά της ιερότητά τους.
Στα πρόσωπα των παιδιών καθρεπτιζόταν εκείνη η πηγαία εσωτερική αναγκαιότητα που τους ωθεί να στέκονται με πολύ σεβασμό κάθε φορά που καταφέρνουν να συναντήσουν την εκφρασμένη Αλήθεια στο πρόσωπο ενός Ιερωμένου. Τότε ζωντάνεψαν μπροστά μας εικόνες από τη ζωή του Αγίου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Αντωνίου και τη σχέση του με τους νέους, καθώς όλη η επίγειος πορεία του ήταν πλαισιωμένη από νέους, μαζί με τους οποίους αγωνίστηκε για τη διαμόρφωση της ολοκληρωμένης προσωπικότητας τους μέσα σε μια ισορροπημένη εν Χριστώ ζωή.
Ο Αντώνιος Γ. Κόμπος το 1939 «εἰσήχθη εἰς την Μαράσλειον Παιδαγωγικήν Ἀκαδημίαν» και τα δύσκολα χρόνια της κατοχής θα συνεισφέρει στο πιο ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας, στην ιδιαίτερη πολυαγαπημένη του πατρίδα, το Άργος :
«Μέσα στην κατοχή και κάτω από το φάσμα της πείνας έκανε ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές του δημοτικού Σχολείου στα γύρω χωριά κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί. Αλλά σε παιδιά, που λόγω φτώχειας δεν είχαν τίποτε να του προσφέρουν και δίσταζαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, τα καλούσε ιδιαιτέρως και τους έλεγε να έρχονται δωρεάν. Χρήματα για να βοηθήσει τους πτωχούς μαθητές δεν είχε. Αυτό όμως που διέθετε, τὴ γνώση, την έδινε δωρεάν. Εξασκούσε και αυτός τὴ φιλανθρωπία με τον τρόπο, που μπορούσε. Εφάρμοζε τα λόγια του Απ. Πέτρου: ἀργύριον καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι· ὅ δὲ ἔχω τοῦτό σοι δίδωμι (γ,6)».
Κατά τα έτη 1943-45 θα υπηρετήσει για μία διετία ως Δημοδιδάσκαλος στην περιοχή Κάντια Αργολίδος.
Πολλά χρόνια μετά, ο ίδιος θα αναφέρει σε υποψήφιο φοιτητή ένα περιστατικό με δύο ερωτευμένους νέους που συνάντησε σε απόμερη περιοχή στην Κάντια, ως παράδειγμα για τη σημασία της εχεμύθειας και του σεβασμού στη ζωή των άλλων.
« Σε χωριό της Αργολίδος, όπου ήταν δάσκαλος συνάντησε μια μέρα ένα ζευγαράκι νέων ερωτευμένων. Την εποχή εκείνη ήταν εγκληματική η συμπεριφορά των νέων αυτών και κυρίως της κοπέλας. ‘Όμως εκείνος δεν ανέφερε ποτέ τίποτα σε κανέναν. Δε σχολίασε το περιστατικό. Αργότερα τους ξανασυνάντησε και είχαν μια ωραία οικογένεια.
- Αν μιλούσα, τι θα γινόταν αυτά τα παιδιά; Διερωτήθηκε.
Όταν μου μιλούσε για το περιστατικό αυτό, έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι καλό να σιωπά και να μη λέει ό,τι βλέπει. Συζητούσαμε τότε με τον π. Αντώνιο γιατί ήμουν έφηβος και είχαν όλα αυτά μεγάλο ενδιαφέρον για μένα. Εντύπωση μου προκάλεσε τότε η ελευθερία με την οποία μιλούσε για τα θέματα αυτά και η ευρύτητα πνεύματος ενός Ιερωμένου. Αντιμετώπιζε έτσι θέματα που δεν θα τολμούσε να μιλήσει ένας λαϊκός και μιλούσε έτσι ένας καλόγερος !».
Το ενδιαφέρον του παραμένει αμείωτο για όποιον άνθρωπο συναντά, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τα παιδιά. «Το 1951 ἔλαβε το πτυχίο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς με τον βαθμό ἄριστα. Διωρίσθη προσωρινός καθηγητής εἰς την Πατμιάδα Ἐκκλησιαστικἠν Σχολήν το 1951, το δε 1953 ὡς μόνιμος εἰς το Γυμνάσιον Ἀρεοπόλεως Λακωνίας».
Έκπληκτα μάτια στο Γυμνάσιο Αρεόπολης κοιτούν εξεταστικά τον νέο Καθηγητή, κ. Αντώνιο Κόμπο. Πρώτη φορά συναντούσαν τέτοιον Καθηγητή. Σε μια εποχή που στη σχολική ζωή οι μαθητές χαιρετούν τους καθηγητές κατά το στρατιωτικό πρότυπο, εκείνος διαφοροποιείται και τους ζητά να μην τον χαιρετούν με αυτόν τον τρόπο. Πνεύμα καλλιεργημένο και συνείδηση γερά θεμελιωμένη στις γνήσιες χριστιανικές αξίες επιζητά όρους ελευθερίας, διαθέτει την τόλμη να βλέπει τα πράγματα στην ορθότητά τους. Αποστρέφεται την δουλοπρέπεια και την τυφλή υποταγή της ελεύθερης βούλησης.
«Ζούσε ασκητικότατα, μας έφερνε βιβλία χριστιανικά να διαβάζουμε γιατί εμείς δεν είχαμε. Εμείς είχαμε μάθει να χαιρετάμε στρατιωτικά, εκείνος δεν ήθελε. Ήθελε ένα σεβασμό, αλλά όχι αυτόν. Υπήρξε πολύ εξαιρετικός. Ήμασταν εξήντα παιδιά στην τάξη και δεν ακουγόταν το παραμικρό. Απόλυτη ησυχία και τον παρακολουθούσαμε με προσοχή. Φαινόταν ότι θα γίνει πολύ σπουδαίος. Διάβαζε πολύ ξένες γλώσσες. Εμείς λέγαμε ότι θα γίνει Πανεπιστημιακός!»
Βαθύτατα δημοκρατική προσωπικότητα δεν συντάσσεται με διαδικασίες χειραγώγησης και ισοπέδωσης της νεανικής ψυχής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εκείνος ήρθε να μεταγγίσει παιδεία, να δημιουργήσει παιδευτικές σχέσεις, να διαπλάσει την νεανική ψυχή. Αυτή η νεανική ψυχή τον συγκίνησε πολύ, καθώς είχε τη δυνατότητα να την προσεγγίσει σε όλο της το εύρος στις Εκκλησιαστικές Σχολές Πάτμου, Κορίνθου, Κατερίνης, Ξάνθης και Λαμίας, όπου υπηρέτησε ως Θεολόγος καθηγητής και Διευθυντής(1958-1971). Στις Σχολές αυτές κατέφθαναν παιδιά από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, παιδιά από φτωχά λαϊκά στρώματα που άφηναν τις μικροχαρές της γειτονιάς τους, το ζεστό φαγητό και τα αγκαλιάσματα της μητέρας, την στοργική ενθάρρυνση του πατέρα και την ανυπονησία της επιστροφής από το σχολείο. Τα παιδιά αυτά έμεναν στο οικοτροφείο της Σχολής, εδώ έβρισκαν εξασφαλισμένη στέγη, τροφή, παιδεία.
«Τα δωμάτια μας στη Σχολή δεν είχαν θέρμανση, είχαμε ξυλόσομπες μέσα στην Εκκλησία και στις τάξεις. Εγώ το μόνο που ονειρευόμουν από παιδί ήταν ένα ζεστό δωμάτιο. Στην Εκκλησιαστική Σχολή χορτάσαμε ψωμί και φαΐ. Όταν την πρώτη φορά φάγαμε μακαρόνια με κιμά, δεν γνωρίζαμε ότι ο κιμάς ήταν κρέας! Ανακατεύαμε, ανακατεύαμε τα μακαρόνια και δεν αρχίζαμε να τρώμε!».
Νέοι με δίψα για μάθηση, με δύναμη ψυχής που τα κρύα βράδια του χειμώνα τυλίγονταν τις κουβέρτες για λίγη ζεστασιά και με την προσεκτική χρήση ενός φακού, για να μην ξυπνήσουν οι διπλανοί τους, διάβαζαν ολονυχτίς για να εκπληρώσουν τα όνειρά τους. Και τα όνειρά τους συναντήθηκαν με τα όνειρα του καθηγητή Αντωνίου Κόμπου και έγιναν προσευχή και παράκληση προς τον Κύριο και την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο καθηγητής κ. Αντώνιος Κόμπος είχε ανοίξει διάπλατα την ψυχή του για αυτά τα παιδιά και πονούσε τόσο πολύ. Έβλεπε την κοινωνική ανισότητα να τα αναγκάζει να φεύγουν από τα σπίτια τους, να ξενοδουλεύουν στερούμενα τη χαρά, την ξεγνοιασιά, τη ζεστασιά και την αγάπη των οικείων τους. Και έγινε εκείνος πατέρας τους πνευματικός, απαλύνοντας με την αγάπη του και την αθέατη όψη της ζωής τους.
« Τρώγαμε όλοι μαζί στην ίδια τράπεζα, εκείνος δεν έφαγε ποτέ λάδι. Δεν έτρωγε ποτέ φαγητό, είχε μπροστά του πάντα ένα πιάτο τριμμένα καρότα. Για τον εαυτό του δε νοιάστηκε ποτέ. Όταν τρώγαμε, έπαιρνε το μεγάλο πιάτο με την κουτάλα και πήγαινε σε κάθε αδύνατο παιδί και έλεγε :
– Ελάτε, ελάτε να φάτε, είστε πολύ αδύνατα…να φάτε…
Αυτός ο άνθρωπος ομόρφυνε τις ψυχές μας! Σημάδεψε τις ζωές μας! Δε θα ξεχάσει κανείς μας, όταν Χριστούγεννα και Πάσχα πηγαίναμε στο σπίτι μας για τις γιορτές, εκείνος αποβραδίς γυρνούσε τα δωμάτια και έβαζε ένα φακελάκι με χρήματα κάτω από το μαξιλάρι των πιο φτωχών παιδιών! »
Τόσο πολύ αγάπησε τους νέους και κατανόησε τις ευαισθησίες τους ώστε παραμένει συστοιχισμένος μαζί τους, ζει τις αγωνίες τους, μοιράζεται τις δυσκολίες τους , αντιλαμβάνεται την πίεση της ανάγκης, παρακολουθεί τα πρώτα σκιρτήματα των νεανικών τους αναζητήσεων.
Η ανιδιοτελής και διάφανη ζωή του, η γεμάτη καλοσύνη και αγάπη ψυχή του γρήγορα γίνονται σημεία αναφοράς για την σχολική κοινότητα και καθορίζουν την ειλικρινή σχέση του με τους μαθητές. Οι νέοι με την αγνή ψυχή και το εύπλαστο πνεύμα συνεπαίρνονται από την ξεχωριστή παρουσία του και ενθουσιασμένοι αφήνουν να ξεχυθεί η χαρά τους, η έμπνευση τους, κάθε φορά που η άδολη ματιά τους θα συναντηθεί με το ευθυτενές, γεμάτο ενδιαφέρον του Ιερού Διδασκάλου π. Αντωνίου Κόμπου.
«Εμείς μικρά παιδιά και όταν έβγαινε κρατώντας τα Άγια τον βλέπαμε να ίπταται ! Δεν πατούσε στη γη..! Καταλαβαίναμε ότι ξεχώριζε και λέγαμε μεταξύ μας : τι θα κάνει ο π. Αντώνιος αν μια μέρα γίνει Δεσπότης; Πως θα μπορέσει να φορέσει τα πολυτελή άμφια, τα εγκόλπια, την μήτρα, πως θα κρατήσει τη ράβδο ; Αυτός που δεν αντέχει τίποτε από όλα αυτά ; Τι θα κάνει τότε ο Άγιος Διευθυντής…;»
Γνώστης και κοινωνός της νεανικής φύσης, όταν θα επιχειρήσουν τα πρώτα τους βήματα στην κατάκτηση της γνώσης και την κατανόηση του κόσμου γύρω τους, ενόσω θα αντιπαλεύουν στην ψυχή τους η αγωνία και ο φόβος με τα όνειρα και την ελπίδα. Όταν η πραγματικότητά υψώνεται σκληρή, απροσπέλαστη και ο νέος δεν μπορεί να αναμετρηθεί μαζί της, όταν η ψυχή και η σκέψη ζητούν διέξοδο και οι δυνάμεις μοιάζουν να παραλύουν, έρχεται ο υπεύθυνος Κληρικός, ο φωτισμένος Δάσκαλος, ο Καθηγητής και Διευθυντής π. Αντώνιος που εκπληρώνοντας στο ακέραιο τα διοικητικά του καθήκοντα, απερίσπαστος πραγματώνει και τον υψηλό παιδαγωγικό και πνευματικό του ρόλο. Ασκητικός και λιτοδίαιτος, εγκρατής και βαθιά ελεύθερος πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στην καθημερινότητά τους τα παιδιά, ενώ εσωτερικά, μέσα του προσεγγίζει το μεγαλείο του Θεού.
« Ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος, πολύ παράξενος για μας. Η όλη του συμπεριφορά μας καθήλωνε. Δεν τιμώρησε ποτέ. Δεν πρόσβαλλε ποτέ. Μόνο μας συμβούλευε. Μας κοίταζε με εκείνα τα εκφραστικά μάτια του… Δεν είχαμε ξανασυναντήσει τέτοιο άνθρωπο. Δεν είχαμε συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές!
Κάθε πρωί, μέσα στο χειμώνα, χτυπούσε το κουδούνι έξω και περίμενε υπομονετικά να έρθει και ο τελευταίος. Πόση ώρα! Σύγχρονη μορφή Αγίου με ασκητικό βίο. Ανεπανάληπτος, έδινε τη ζωή του για τους άλλους και άφηνε τον εαυτό του, γι’ αυτό και ο Θεός τον αξίωσε!
Δεν κοίταξε ποτέ τον εαυτό του. Νήστευε αυστηρά, δεν έφαγε ποτέ κρέας. Κοιμόταν ελάχιστα. Ζήτημα να κοιμόταν τρεις ώρες το εικοσιτετράωρο. Προσευχόταν τη νύχτα. Νοιαζόταν για τα παιδιά και εκείνα το εισέπρατταν. Μας συνόδευε και σε εκδρομές στο Άγιον Όρος, στον Έβρο, στα Μετέωρα, στην Αθήνα. Μας μιλούσε και μας γοήτευε. Είμασταν ευτυχισμένα κοντά του και εκείνος μοναδικός! !»
Ήπιος και καλοσυνάτος χωρίς υστεροβουλία δίδαξε την ανεξικακία, ενέπνευσε τον σεβασμό και κέρδισε την εκτίμηση και την αγάπη των μαθητών του. Κατέστη αξιαγάπητος από ολόκληρη την κοινωνία. Με τη δύναμη του λόγου κατάφερε να εξομαλύνει διαφωνίες, να ηρεμήσει εντάσεις, να εξαλείψει διαφορές, να αλλάξει στερεοτυπικές μεθόδους και συμπεριφορές και να αναδείξει ως υπέρτερο χρέος του ανθρώπου την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, υλοποιώντας έμπρακτα τις Ευαγγελικές Διδαχές του Κυρίου.
«Ήμασταν πολύ ζωηρά παιδιά. Τον ενοχλούσαμε ακόμα και την ώρα που πήγαινε να αποσυρθεί για λίγο στο δωμάτιό του. Όλο κάτι θέλαμε ! Ποτέ δεν μας μάλωσε, ό,τι έλεγε το έλεγε πάντα με αγάπη. Νοιαζόταν για όλους. Πηγαίναμε μαζί του στο παζάρι, έπαιρνε ένα σακί πορτοκάλια, λεμόνια, μήλα και τα φορτωνόταν στην πλάτη για να τα πάει στη Σχολή. Του λέγαμε να τα πάρουμε εμείς, να τον βοηθήσουμε αλλά δεν μας άφησε ποτέ. Δεν ήθελε με κανένα τρόπο!
- ΌΧΙ ! ΌΧΙ! Θα τα πάω εγώ, έλεγε.
Η τροφή του ήταν ξερά σύκα, σταφίδες και χόρτα που τα μάζευε ο ίδιος. Ήταν πολύ σεμνός και απίστευτα ταπεινός. Ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό αυτός ο άνθρωπος. Τα βράδια μας έπαιρνε δύο-τρεις, μας έδινε τα κείμενά του, κάναμε μαζί τις διορθώσεις , μας ρωτούσε την ετυμολογία των λέξεων, τη σημασία θεολογικών εννοιών, συζητούσαμε και χαιρόμασταν να είμαστε κοντά του.
Τα ρούχα του μπαλωμένα. Όσο ακόμα ήταν λαϊκός, είχε ένα κουστούμι ξηλωμένο, και όταν θέλαμε να τον πειράξουμε, του λέγαμε:
-Άγιε Διευθυντά το κουστούμι σας είναι ξηλωμένο…
- Βρε τι σας νοιάζει; Ο Δεσπότης της Γαλλίας μου το έστειλε! Έλεγε και γελούσε και εκείνος!
Για τις ανάγκες της Σχολής είχαμε οικόσιτα ζώα και κήπο με λαχανικά και από γύρω είχαμε συρματοπλέγματα για προστασία από τα ζώα του δάσους. Βάζαμε λοιπόν θηλιές στα κενά από τα σύρματα και πιάναμε λαγούς. Μια φορά πιάσαμε ένα λαγό και ήτανε μάλιστα Σαρακοστή. Τι να κάνουμε τώρα, πως θα τον τρώγαμε χωρίς να πάρει είδηση ο Διευθυντής; Τον ψήσαμε κρυφά και τον φάγαμε. Κάποιος μας κάρφωσε. Ήρθε ο π. Αντώνιος στο δωμάτιό μας αλλά το ταψί που είχαμε κρύψει κάτω από τα κρεβάτια μύριζε.
- Κάτι μυρίζει εδώ, είπε. Ψήνετε τις κότες και τις τρώτε;
- Άγιε Διευθυντά δεν είναι κότα, είπε ένας και βγάζοντας το ταψί, έδειξε το κεφάλι του λαγού!
- Αχ, βρε, αν μου λέγατε εγώ θα σας άφηνα ! Γιατί δε μου το είπατε; είπε με τόση πραότητα και γλυκύτητα!»
Στους μαθητές μεταγγίζει τον σεβασμό, την προσοχή, την αγωνιστικότητα, την εργατικότητα, τον αλτρουισμό. Καρτερικός και ακαταπόνητος ο ίδιος θα αποτελέσει ζωντανό βίωμα για όσους βρίσκονται κοντά του και θα κερδίσει περίοπτη θέση στην καρδιά τους. Ανεπανάληπτες στιγμές όπου όλοι είχαν το ίδιο όνειρο, να καταφέρουν να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να πιστεύουν. Όλοι τους παιδιά της ελληνικής επαρχίας, ορφανά, φτωχά και φτωχότερα με όρους εξαντλητικής ανισότητας και κοινωνικής αδικίας συνάντησαν τον αψεγάδιαστο Κληρικό και παιδαγωγό που με την αλάθευτη πορεία του χάραξε δρόμους απάτητους μέχρι τότε, έτσι όπως του υπαγόρευε η πίστη του στον Κύριο και ο αξιακός του ιστός.
Οι μαθητές του είδαν και έζησαν τον αναβαθμό των δοκιμασιών του αλλά και το μεγαλείο της ευγενούς φύσης του κάθε φορά που η κακότητα θέριευε γύρω του εκείνος θα αντιπαρατάξει την υπομονή, την καρτερία, την ακλόνητη εμπιστοσύνη του στον Κύριο.
« Μοίραζε τα πάντα. Για τον εαυτό του δεν κρατούσε τίποτα.
- Γιωργάκη, ο Θεός φροντίζει για μας καλύτερα από εμάς, έλεγε συχνά.
Δεν τον ένοιαζε η τροφή του, ούτε η ένδυσή του. Μόνιμη έγνοια του ήταν τα παιδιά. Σοβαρός και μετρημένος μας ενέπνεε. Τον θαυμάζαμε και τον αγαπούσαμε όλοι. Βοηθούσε με κάθε δυνατό τρόπο τα παιδιά. Έβαζε μεγάλους βαθμούς για να περάσουν στις Σχολές που ήθελαν και να ξεφύγουν από τη φτώχεια, ενώ δεν κρατούσε ποτέ χρήματα, αφού τα μοίραζε στα φτωχότερα παιδιά. Το αντερί που φορούσε είχε ξεβάψει από τον ήλιο και από τη χρήση και είχε πάρει μια κόκκινη απόχρωση. Το παντελόνι του χιλιομπαλωμένο και τα παπούτσια του κάτι χοντρά άρβυλα χωροφυλακής. Σε ό,τι τον αφορούσε δεν ενδιαφερόταν για τα γήινα, για μας όμως ήθελε τα καλύτερα. Ζήσαμε κοντά του μοναδικές στιγμές, αξέχαστα χρόνια! Ήταν αψεγάδιαστος !»
Ο αληθινός καθηγητής, ο γνήσιος παιδαγωγός, ο πραγματικά Ιερός Διδάσκαλος, δυναμικός χωρίς αυταρχισμό, αυστηρός με τον εαυτό του και επιεικής με τους άλλους. Εκφρασμένη στο λόγο και τις ενέργειές του η συνέπεια, η καθαρότητα των προθέσεων, η τρυφερότητα και η ευαισθησία της ψυχής του. Ο τρόπος που ζει και κινείται γίνεται αντικείμενο θαυμασμού και ο αγώνας του για μια εσωτερική συνεχή ανοδική πορεία καθίσταται αντιληπτός από τις ευγενείς νεανικές ψυχές που τον πλαισιώνουν. Στη στάση, την συμπεριφορά και τις ενέργειες του βλέπουν τον Άγιο Νεκτάριο. Και ο Θεός τον αξίωσε. Έτσι ως Επίσκοπος, κατεξοχήν βγαίνει σε συνάντηση με τους νέους. Μικρός μαθητής δημοτικού σχολείου θα πει ενθουσιασμένος επιστρέφοντας στο σπίτι του «Μαμά, σήμερα ήρθε ένας παππούλης και μας μίλησε, αλλά ήταν Άγιος! Το καταλάβαμε !»
Κάλεσμα χρέους είναι για τον ταπεινό Επίσκοπο Αντώνιο Σισανίου και Σιατίστης να έρθει κοντά στους νέους και να τους δείξει την εμπιστοσύνη του, την πεποίθησή του ότι μπορούν ενδυναμωμένοι με την πίστη του Κυρίου να αλλάξουν τον εαυτό τους, να αλλάξουν τον κόσμο γύρω τους με την προσωπική τους σφραγίδα, δίνοντας περιεχόμενο στα οράματά τους.
Και όταν ανεβαίνουν τον ανήφορό τους, είναι μαζί τους, σκύβει στοργικά να μοιραστεί το φορτίο τους, γίνεται συνοδοιπόρος γαλήνια και απλά, όσο πιο απλά γίνεται. Η παρουσία του θα αποτελέσει παρηγοριά και θα εκπέμψει «φως» στον ευαίσθητο ψυχισμό του νέου, καθώς ο λόγος του σε κάθε περίπτωση, έκδηλος ενδιαφέροντος , παραμένει ηχηρός, αφυπνιστικός. Όταν δημόσιος λειτουργός ζήτησε τη γνώμη του για πολύ σοβαρή υπόθεση ενός εφήβου που ζώντας σε κακοποιητικό περιβάλλον έφτασε να βιαιοπραγήσει κατά του πατέρα του, είπε με νόημα :
«Προσοχή! Να σωθεί το παιδί ! Να σωθεί το παιδί!»
Σήμερα επιτακτικότερη ακούγεται η φωνή του προς ολόκληρη την κοινωνία μας, υπενθυμίζοντας και την ευθύνη μας : Προσοχή να σωθούνε τα παιδιά ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!
17-12-2025
Σοφία Τρικελίδου
1ο ΓΕΛ Κοζάνης
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !
