Διανύουμε την περίοδο όπου ένα μέρος του ορθόδοξου πληρώματος νηστεύει. Του ορθόδοξου; Ας το πούμε έτσι. Από τι νηστεύει όμως; Να, απαρνείται τα κλασικά. Κρέας, ψάρι, αυγά και γαλακτοκομικά. Αν και τα απαρνείται αυτά, έχει γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια στην κατσαρόλα και στο φούρνο μας να μαγειρεύουμε μυδοπίλαφα, μακαρονάδες με σόγια, μπιφτέκια λαχανικών, σουβλάκια μανιταριών, σουπιές γεμιστές, καλαμάρια και ο γκουρμέ κατάλογος δεν έχει τέλος. Τα ψυγεία μας ύστερα έχουν τυριά τα οποία δεν είναι τυριά, κασέρια τα οποία δεν είναι κασέρια, παγωτά τα οποία δεν είναι παγωτά και πάει λέγοντας. Νηστίσιμα εννοείται(sic).Και στις εξόδους οι γαστριμαργικές μας επιλογές είναι πάνω κάτω οι ίδιες. Τα γλυκά; Και εκεί ατελείωτη η λίστα. Έχει αλλαχτεί δηλαδή η έννοια της πολύκροτης λέξης. Ποια είναι εντούτοις η πραγματική της έννοια; Νηστεία σημαίνει στέρηση ή να το πω διαφορετικά δεν σημαίνει αντικατάσταση της τροφής που θα γευτεί ο ουρανίσκος μας με άλλες που δεν έχουν τα «απαγορευμένα» υλικά. Επίσης είναι και έρωτας, όπως διάβασα πετυχημένα κάπου. Θυμηθείτε, όταν είστε ερωτευμένοι κατεβαίνει τίποτα κάτω; Δεν λέω, θα φας και από τον πιο πάνω κατάλογο αλλά… χρειάζεται μέτρο γιατί η υποκρισία είναι ορατή σε κάθε άλλη περίπτωση. Αλλιώς ας φάμε τα πάντα, μη βάζοντας άδικα τον εαυτό μας σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα, μετατρέποντας τον σε αγώνα στείρας αυτοϊκανοποίησης και όχι όπως θα έπρεπε να είναι, αγώνας ταπείνωσης και εξιλέωσης των πολλαπλών παθών. Και να ξέρετε, μάντης δεν είμαι μα νομίζω ότι οι διατροφικές συνήθειες δεν θα μας κρίνουν και το γράφω αυτό χωρίς να θέλω να μειώσω την πολύπλευρη σημασία της νηστείας. Της πραγματικής όμως που είναι ταυτόσημη με την ασιτία ως ένα σημείο και όχι της υποκριτικής και κίβδηλης. Εκείνης δηλαδή που φοβάσαι να αγγίξεις με τα χείλη σου το σοκολατάκι που σου δίνουν ως κέρασμα μπας και την ακυρώσεις, μα δεν φοβάσαι να αγγίξεις τις ευαίσθητες χορδές του διπλανού σου με τα εξερχόμενα λόγια σου. Άλλωστε το είπε και ο ίδιος ο Κύριος. Τα εξερχόμενα πειράζουν και όχι τα εισερχόμενα. Για Αυτόν, μιας και τον ανέφερα, θα μετρήσουν σημαντικότερα πράγματα όταν έρθει η ώρα της τελικής κρίσης και όχι αν φάγαμε τυρί ή ήπιαμε γάλα τις μέρες που δεν «έπρεπε». Τους τύπους τους απεχθανόταν, απεναντίας εμείς τους λατρεύουμε. Φυσικά δεν είναι και στο μόνο που γινόμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως. Χιλιάδες διάσπαρτα παραδείγματα, αλλά ποιος τον Ακούει. Το πραγματικό νόημα των λεγομένων Του είναι άγνωστο ακόμα στον περισσότερο κόσμο, ειδικά σε εκείνους που υποτίθεται έπρεπε να το ξέρουν! Επιπλέον ακούγεται και δεν ακούγεται η φωνή Του να λέει :Ουαί δε υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί. Πρώτα αυτό και μετά το :Oι διυλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνοντες. Ας διαλέξουμε λοιπόν. Νηστεία ή υποκρισία! Και τα δύο μαζί δεν κάνουνε χωριό. Τέλος να προσπαθήσουμε και από τα άλλα να είμαστε εγκρατείς όλο το χρόνο και όχι μόνο τώρα. Από τα άλλα; Ποια άλλα, θα μου πείτε κάποιες και κάποιοι απορημένοι. Από τις επικρίσεις, τον φθόνο, την κακία και κατ’ επέκταση από το ανθρώπινο φάγωμα. Περί αυτών ο λόγος. Εδώ πως τα πάμε; Νηστεύουμε;
