Νιώθουν οι νέοι μας ξένοι στον τόπο τους;
Η απαισιοδοξία δεν ταιριάζει στους νέους.
Μπορούν όμως οι σημερινοί νέοι, και ειδικά όσοι κατοικούν στον τόπο μας, να είναι αισιόδοξοι χωρίς να θεωρηθούν αιθεροβάμονες;
***
Αφορμή για το παραπάνω ερώτημα αποτέλεσε ένα άρθρο ενός νέου ανθρώπου που δημοσιεύτηκε χθες το πρωί στο e-ptolemeos.gr
Πρόκειται για το άρθρο του Κοζανίτη κ. Στέλιου Μήλιου, που είχε ως τίτλο του: «Νιώθουμε ξένοι στον ίδιο μας τον τόπο».
***
Ο κ. Μήλιος, ένας νέος σε ηλικία πτυχιούχος πανεπιστημίου που κατοικεί μόνιμα στην Κοζάνη, ο οποίος είχε κατέβει και ως υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στις εκλογές του 2023 με την παράταξη «Κοζάνη, τόπος να ζεις», αρθρογραφεί πολύ συχνά για διάφορα θέματα και η αλήθεια είναι πως με βάση τα όσα γράφει δεν θα τον χαρακτήριζες και ως ιδιαίτερα αισιόδοξο.
Ωστόσο, το συγκεκριμένο άρθρο του μας προβλημάτισε εξ αιτίας του τίτλου του, καθώς μόνο ευχάριστο δεν είναι να διαβάζεις πως ένας νέος (σ. σ. και ίσως και άλλοι) νιώθει ξένος στον ίδιο του τον τόπο.
***
Τι είναι όμως αυτό που μπορεί να κάνει έναν νέο άνθρωπο να αισθάνεται έτσι;
Γράφει στο άρθρο του ο κ. Μήλιος ότι:
«Οι θέσεις εργασίας, όταν υπάρχουν, είναι για λίγους. Για τους κατάλληλους στις κατάλληλες σχέσεις – όχι στις κατάλληλες ικανότητες. Τοπική ανάπτυξη χωρίς κοινωνική συνοχή είναι απλώς βιτρίνα. Κι εδώ, η βιτρίνα δεν δείχνει ζωή, δείχνει κόπωση.
Επιχειρηματίες που θέλουν να μείνουν, παλεύουν με το αόρατο. Με το βάρος της αδιαφορίας. Με τις εικονικές δομές και τους οργανισμούς-φαντάσματα που ιδρύθηκαν για να γεμίζουν προϋπολογισμούς και όχι ψυχές. Ποιος αλήθεια ξέρει τι κάνουν όλοι αυτοί οι “φορείς”; Ποιος ελέγχει, ποιος αξιολογεί, ποιος νοιάζεται;
Τόσα σχέδια, τόσες δράσεις, τόσα κονδύλια που “πέφτουν” στην περιοχή και όμως, η πραγματικότητα για τον πολίτη αλλάζει ελάχιστα. Ίσως γιατί εκείνοι που κατευθύνουν τη ροή των πόρων δεν έχουν στο νου τους την κοινωνία.»
***
Και πιο κάτω οδηγείται στη διαπίστωση πως
“Η αλήθεια είναι σκληρή. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς νιώθουμε ξένοι στον ίδιο μας τον τόπο. Γιατί το αφήγημα που χτίζεται δεν είναι για εμάς, είναι για τα δελτία τύπου. Δεν είναι για την τοπική κοινωνία, είναι για να πείθουν το κέντρο εξουσίας ότι «κάτι γίνεται».
Η πραγματικότητα που προβάλλεται είναι επιμελώς σκηνοθετημένη.
Η αλήθεια, όμως, είναι αλλού. Είναι στις κουβέντες των ανθρώπων που θέλουν να φύγουν. Στην απογοήτευση αυτών που έμειναν. Στην αδυναμία να οραματιστούμε το μέλλον χωρίς να χρειαστεί να το εγκαταλείψουμε.”
***
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν τα γραφόμενα του κ. Μήλιου απηχούν και εκφράζουν και την άποψη πολλών ή λιγότερων νέων.
Σίγουρα κάποιοι θα νιώθουν έτσι.
Μπορούμε όμως να μιλήσουμε με βεβαιότητα για τη συνεχιζόμενη τάση φυγής των νέων μας, ειδικά εκείνων που έχουν και τα απαραίτητα προσόντα (σ. σ. επαγγελματικές δεξιότητες, πτυχία κ.τ.λ.) για να βρουν οπουδήποτε αλλού, και τις περισσότερες φορές στο εξωτερικό, τις κατάλληλες και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.
***
Όπως, επίσης, γνωρίζουμε πως είναι πάρα πολλές οι οικογένειες της περιοχής που έχουν ένα, τουλάχιστον, από τα παιδιά τους στο εξωτερικό, ή, στην καλύτερη περίπτωση, στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη.
Συμπέρασμα;
Παρόλο που η απαισιοδοξία δεν ταιριάζει στους νέους, οι συνθήκες είναι αυτές που την προκαλούν.
Οπότε, καταλήγουμε στο ερώτημα, πώς και πότε θ’ αλλάξουν αυτές οι συνθήκες για να μη νιώθουν οι νέοι μας ξένοι στον τους.
