Προκαλεῖται ὁ λογισμός μας ἀκούγοντας γιὰ ἀνάστασι τῶν σωμάτων τῶν ἀπὸ αἰώνων καὶ τῶν φρέσκων νεκρῶν, τέλος δὲ καὶ τῶν ἑαυτῶν μας! Τριβελίζει μέσα μας σὰν σαράκι τὸ ἐρωτηματικό, ἡ ἀμφισβήτησι, ἡ ἀμφιβολία. Θὰ γίνη αὐτό; Μπορεῖ νὰ γίνη αὐτό; Εἶναι ἀκατόρθωτο νὰ πραγματοποιηθῆ ἕνα τόσο μυθῶδες γεγονός.
Σαὐτὰ τὰ σαράκια, ποὺ ροκανίζουν ψυχές, μέχρι νὰ καταντήσουν βοσκηματώδεις, ἀπαντᾶ σὲ μιὰ ἐπιστολή του ὁ ὅσιος Νεῖλος. Γράφει, «Τὸ πνεῦμα τῆς ἐπιστολῆς σου εἶναι περίπου τὸ ἑξῆς. Ἂν ὁ σῖτος ποὺ σπέρνεται στὴ γῆ, δὲν σάπιζε, τότε θὰ εἶχε ἐλπίδα ἀναστάσεως τὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Ἂν ὅμως ὁ σῖτος, ἢ ὅποιοσδήποτε ἄλλος σπόρος ποὺ σπέρνεται στὴ γῆ, σαπίζη, ὅπως καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου γίνεται στάχτη καὶ σκόνι, τότε γιατὶ μοῦ ὑπόσχεσαι μὲ σιγουριά, ὅτι θὰ γίνη ἀνάστασι τῶν ἀνθρωπίνων σωμάτων;»
ΕΓΩ ὅμως ἀπαντῶ σὲ ὅλα αὐτά. Διάβασέ μου τὴν ἀρχὴ τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως. «Πῆρε ὁ Θεὸς χῶμα ἀπὸ τὴν γῆ καὶ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο» (2,7). Σὲ τὶ διαφέρει λοιπὸν τὸ χῶμα τῆς γῆς ἀπὸ τὴ στάχτη καὶ τὴ σκόνι; Ὅπως στὴν ἀρχὴ τὸ σῶμα κατασκευάσθηκε ἀπὸ χῶμα καὶ ὁ Θεὸς φύσηξε πνοὴ ζωῆς καὶ στάθηκε ὁ ἄνθρωπος στὰ πόδια Του, ἔτσι θὰ γίνη καὶ κατὰ τὴν συντέλεια τῆς παρούσης ζωῆς. Ἀπὸ χῶμα καὶ στάχτη καὶ προσταγὴ καὶ τὴ δύναμι τοῦ Θεοῦ, θὰ ἀναστηθοῦν τὰ ἀνθρώπινα σώματα. Θὰ ἀναλάβουν τὶς ψυχές τους καὶ θὰ σταθοῦν στὰ πόδια τους. Ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν γιὰ τὴ δόξα καὶ τὸν ἔπαινο τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὰ δημιουργεῖ ὅλα μὲ θαυμαστὸ τρόπο».
ἐπιστολὴ Α’ 109η Μigne PG 79,120BC
ἁγίου Μηνᾶ 11.11.2018
ἀρ.νι.μα.
