Απαίσιος (τρομακτικός και αποκρουστικός) ο θόρυβος της μηχανής που «παραπατά» στο ολισθηρό οδόστρωμα, χάνει την ισορροπία της και πέφτει κατάχαμα για να συρθεί μαζί με τον αναβάτη της για κάμποσα μέτρα. Χριστέ μου, τι να ήταν αυτό.
Οι καρδιές όλων όσων βρισκόμαστε κοντά στο περιστατικό, θαρρώ πως σταμάτησαν για μία στιγμή. Ούτε που μπορώ να διανοηθώ πως αισθάνθηκε ο αναβάτης. Μάλλον ήταν μία από εκείνες τις στιγμές που όλη σου η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια σου σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Αυτό που φαινόταν ως υγρό οδόστρωμα ήταν τελικά μία λεπτή φλούδα πάγου που δεν μπόρεσε να κρατήσει σε ισορροπία την μηχανή καθώς έπαιρνε την στροφή. Σπεύδω στο σημείο με την καρδιά μου να κοντεύει να φύγει από την θέση της.
Ο οδηγός της μηχανής, μόλις έχει σηκωθεί και Δόξα τον Θεό, στέκεται στα πόδια του.
«Είμαι καλά, δεν έχω χτυπήσει» μου λέει και τον βλέπω να περιεργάζεται τα χέρια του να δει μήπως έχει κάποια πληγή. Φαίνονται παγωμένα, κατακόκκινα και ταλαιπωρημένα από το κρύο. Αφού σήκωσε και την μηχανή, την έβαλε στην άκρη και μάζεψε τα πράγματα που είχαν πέσει και αφού βεβαιώθηκα πως είναι οκ και δε χρειάζεται βοήθεια, φεύγω. Το ίδιο και το παλικάρι με το μηχανάκι.
Η καρδιά μου εξακολουθεί να χτυπά δυνατά. Αδύνατον να ηρεμήσω. Σκέφτομαι όλα αυτά τα παιδιά που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή όχι μόνο τώρα, όχι μόνον στη μετά-covid εποχή αλλά ΠΑΝΤΟΤΕ.
Σκέφτομαι όλα αυτά τα παιδιά που δουλεύουν υπό αντίξοες καιρικές (και όχι μόνον) συνθήκες παίζοντας τη ζωή τους, στην κυριολεξία, κορώνα γράμματα.
Σκέφτομαι όλες αυτές τις μάνες, τις συζύγους που έρχεται εκείνη η κακιά στιγμή που τους ενημερώνουν ότι «δυστυχώς το ατύχημα ήταν σφοδρό, δεν καταφέραμε να τον σώσουμε».
Στον αντίποδα ο πελάτης που δεν το έχει σε τίποτα να γκρινιάξει, να βρίσει, να χλευάσει τον κάθε «ντελιβερά» που δεν του πήγε στην ώρα του τον καφέ, την παραγγελία από το on line Φαρμακείο, το πολυκατάστημα, το σούπερ μάρκετ.
Πάντα γκρινιάζει ο πελάτης, πόσο μάλλον τώρα που ελέω υγειονομικών συνθηκών τα πράγματα έχουν «σφίξει». Όλοι θέλουν να εξυπηρετηθούν άμεσα. «Άντρα θέλω, τώρα τον εθέλω» που λέει και ο σοφός λαός.
Αργούν να σου στείλουν την παραγγελία, αργούν να σου την μεταφέρουν, αργούν να σου την παραδώσουν.
Τη νύφη, συνήθως, την πληρώνει αυτός που σου χτυπά το κουδούνι ήτοι ο «ντελιβεράς», ο «κούριερ». Καλά, τόσες φορές σου έχει φέρει πράγματα, δεν έμαθες το όνομά του; Πες τον «παλικάρι», πες τον «αγόρι», πες τον «παιδί».
Τι θα πει «ντελιβεράς» και «κούριερ».
Υποτιμούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η ευγένεια, η καλή συμπεριφορά και η κατανόηση δεν κοστίζουν. Τζάμπα είναι, δωρεάν. Από τα λίγα πράγματα που είναι δωρεάν και έχουν τόσο μεγάλη αξία. Ανεκτίμητη.
Δεν πίνει καφέ ή δεν πήγε επίσκεψη στη θεία του αυτός που περιμένεις να σου παραδώσει την παραγγελία. Αν άργησε, κάτι θα έγινε. Μπορεί να έπαθε λάστιχο και να καθυστέρησε. Μπορεί το καλοκαίρι, μεταφέροντας το δροσιστικό μίλκ-σέικ σου να έπαθε θερμοπληξία και να λιποθύμησε με τους 42 βαθμούς πάνω στην μηχανή. Μπορεί να τον πήραν τηλέφωνο να του ανακοινώσουν κάποιο θάνατο και να χρειάστηκε να καθίσει ένα τέταρτο στο πεζοδρόμιο.
Όπως και να έχουν τα πράγματα κάνε λίγη υπομονή ρε φίλε. Μην γκρινιάζεις, μην διαμαρτύρεσαι και προπάντων μη γίνεσαι κακός.
Κανένας δεν έπαθε τίποτα παραλαμβάνοντας ένα δέμα μισή ή μία ώρα αργότερα.
Η αναμονή του διανομέα δεν είναι αναμονή στο μαιευτήριο, στην εντατική ή στο τμήμα χημειοθεραπειών. Ήμαρτον δηλαδή.
Τι κι αν άργησε. Πες ένα ευχαριστώ, δώσε μία ευχή, ή τουλάχιστον (αν σκέφτεσαι να βρίσεις) μην λες τίποτα.
Καλή σου ώρα παλικάρι μου (και σε όλους σας) σε όποιο δρόμο κι αν βρίσκεσαι αυτή την ώρα.
Δόξα τον Θεό ήταν καφές αυτός που χύθηκε σήμερα στο οδόστρωμα και όχι αίμα.
Καλή συνέχεια, καλή υπομονή, καλές γιορτές σε όλους με υγεία, αγάπη ανθρωπιά.
