Ας έμνε παλικάρι δώδεκα χρονών, ας είχα και την κάλη μ’ έξ’ εφτά χρονών.
Δημοτικό άσμα
Μικούτζικον τραντάφυλλον
‘κι σκουντουλίεις ακόμαν,
τα κάλλια σ’ επερίζωσαν,
πότισμαν θέλ’ το χώμαν.
Μικρέσα λυγερόκορμος,
λυγίσκεται λιγάρια,
κρύον νερόν θα στείλω φέρω σε
‘ς σα πέντε τα πεγάδια.
Μικρίκον αγρολούλουδο μ’,
τσιτσέκ ιμ’, τουτουγιάν ιμ’,
κι άλλο πολλά θα σκουντουλίεις
αν έρχεσαι ‘ς σο γιάν ιμ’.
Μικρίκον κι αλαλάσευτον,
ποίος θα λαλασεύ σε;
τα παιγνιτώρια τη σεβτάς
τσι θα μαθίζ’ και παίει σε;
Μικρίκον κι αλαλάσευτον,
ποίος θα λαλασεύ σε;
Χαλαεμένον μελοκούτ,
ποίος θ’ ευρήκ’ και βάλλ’σε;
Μικρίκον τσαβαΐρτασουν,
έκαψες την καρδία μ’,
άμον Κερεκής άψιμον,
εδέκες α φωτίαν.
Μικρόν και λεγνοπίαστον,
τ’ ομμάτια σ’ λαλασιάρια,
άμον αέρα ‘πιδιαβαίν,
μαεύ’ τα παλικάρια.
Μικρόν κι αναροθύμιατον
‘ς σ’ αβούτο την κεντί σ’,
εγώ θα ίνουμ’ άρχοντας,
εγώ κι ο σααπής.
Μικρόν πεταλουδόχτιστον,
ας σ’ όλια τ’ ανθιάνια πίνεις,
τέρεν και σ’ έναν κόνεψον,
ας σην εγάπ’ μεθύνεις
