Οκτώ μέρες έμειναν ως τις εκλογές της 25ης Ιουνίου και μετά τη διεξαγωγή τους θα μάθουμε δύο πράγματα.
Ποιοι εκλέγονται, τελικά, βουλευτές στην Περιφερειακή Ενότητα Κοζάνης και ποιοι είναι πιθανό να τους ξαναδούμε σύντομα υποψήφιους, αλλά αυτή τη φορά για το αξίωμα του Δημάρχου κάποιων από τους Δήμους ή για την αιρετή Περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας.
Το μεν πρώτο, η εκλογή των βουλευτών είναι κάτι που θα συμβεί σίγουρα, αλλά το δεύτερο είναι ένα από τα πιθανά σενάρια που εξυφαίνονται και κυκλοφορούν μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Διότι, και σύμφωνα με τα ελληνικά πολιτικά ήθη και έθιμα, είναι να μην κατέβει κάποιος υποψήφιος βουλευτής και αποτύχει.
Έκτοτε και εφ’ όρου ζωής, είναι, περίπου, υποχρεωμένος να εμφανίζεται ως υποψήφιος από Δήμαρχος και Περιφερειάρχης έως… διαχειριστής της πολυκατοικίας του.
Πώς λένε όσοι έχουν θητεύσει στους προσκόπους μικροί, «μια φορά πρόσκοπος, πάντα πρόσκοπος!» Έτσι κι οι υποψήφιοι…
***
Το γιατί συμβαίνει αυτό δεν είναι πάντα εύκολο να εξηγηθεί. Φταίνε οι ίδιοι οι υποψήφιοι γι’ αυτό, φταίνε οι, λεγόμενοι, πολιτικοί παράγοντες του κάθε τόπου; (σ. σ. πολιτικός παράγοντας είναι αυτός που αρέσκεται να ασχολείται με την πολιτική απ’ το πρωί ως το βράδυ, αλλά να παραμένει πάντοτε στο παρασκήνιο και να προωθεί άλλους στο προσκήνιο, τους οποίους πατρονάρει και στηρίζει)
Κανείς δεν μπορεί να το πει με ακρίβεια και σιγουριά. Η αλήθεια, πιστεύουμε, πως όπως συμβαίνει πάντα βρίσκεται κάπου στη μέση…
***
Ας δούμε, για αρχή, την πλευρά των υποψηφίων. Για να αποφασίσει κάποιος να εκτεθεί ως υποψήφιος βουλευτής σημαίνει ότι θα ήθελε να βγει στο προσκήνιο και να διεκδικήσει κάποιο ρόλο στα πολιτικά πράγματα.
Υπάρχουν φυσικά και εκείνοι που επιστρατεύονται ως «καλοί στρατιώτες» του κόμματος για να εξυπηρετήσουν κάποιες καταστάσεις και να βγάλουν τον κομματικό σχηματισμό στον οποίο ανήκουν από τη δύσκολη θέση όταν δεν συμπληρώνει ψηφοδέλτιο. Αλλά αυτοί, συνήθως, είναι λίγοι…
Όσοι, λοιπόν, το κάνουν με δική τους θέληση, αν ανήκουν σε κόμμα που διεκδικεί την εξουσία ή έχει σοβαρές πιθανότητες να βγάλει έδρα στην περιοχή τους, ρίχνονται με όλες τους τις δυνάμεις στον αγώνα (σ. σ. εκδίδουν φυλλάδια, κάρτες, κάνουν περιοδείες, ομιλίες κ.τ.λ.), ελπίζοντας, ή πιστεύοντας, πως θα καταφέρουν να εκλεγούν.
Φυσικά λίγοι το πετυχαίνουν και οι υπόλοιποι, οι πολλοί, μένουν με την πικρία αφού δεν τα κατάφεραν «παρόλο που το άξιζαν και με το παραπάνω», που «ενώ έκαναν έναν τόσο καλό και σοβαρό αγώνα», που «έλαβαν μηνύματα νίκης από παντού», που, που, που…
Για να εξηγήσουν δε την αποτυχία τους έχουν πάντα διάφορες… βολικές ερμηνείες από το «είχα λίγο χρόνο και δεν πρόλαβα», «μ’ έφαγαν τα κυκλώματα», «κάποιοι δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους», «επικράτησαν τα ρουσφέτια και οι συναλλαγές κάτω απ’ το τραπέζι», «με προίκισε η φύση αλλά μ’ αδίκησε η κοινωνία» (σ. σ. συγγνώμη, αλλά η τελευταία ερμηνεία είναι, μάλλον, από τίτλο ελληνικής ταινίας…) και άλλες πολλές…
***
Κοντολογίς, σπάνια θα βρεθεί υποψήφιος που απέτυχε που δεν θα αισθάνεται αδικημένος και ότι αξίζει μια ακόμα ευκαιρία.
Μια ευκαιρία που μπορεί να είναι μακρινή αν μιλάμε για εθνικές εκλογές, αλλά κοντινή αν πρόκειται για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του ερχόμενου Οκτωβρίου.
Μια ευκαιρία που θα γλυκάνει τον πληγωμένο του εγωισμό, κάτι φυσιολογικό και ανθρώπινο.
***
Και ερχόμαστε στους πολιτικούς παράγοντες. Μόλις ολοκληρωθούν οι εθνικές εκλογές πρέπει να ετοιμαστούν για τις αυτοδιοικητικές.
Αρχικά, εξετάζουν σε ποιους Δήμους υπάρχουν κενά υποψηφίων Δημάρχων.
Αν εντοπιστούν Δήμοι όπου το κόμμα δεν έχει δικό του υποψήφιο, παρόλο που επίσημα δεν θα του δώσει χρίσμα, αλλά σίγουρα θα τον στηρίξει, ή υπάρχουν κάποιοι ενδιαφερόμενοι χωρίς όμως να εμφανίζουν την απαραίτητη δυναμική, τότε στρέφονται προς τους αποτυχόντες υποψήφιους βουλευτές, και ειδικά σ’ εκείνους που έχουν κάποια σχέση με το συγκεκριμένο Δήμο, και αρχίζουν τις βολιδοσκοπήσεις.
Από τους υποψήφιους είναι… στατιστικά βέβαιο και μαθηματικά αποδεδειγμένο πως όλο και κάποιος θα ¨τσιμπήσει¨, πιστεύοντας πως εδώ θα τα καταφέρει.
Το επόμενο βήμα είναι να διαδοθεί το όνομα του στην τοπική κοινωνία με την επισήμανση πως «ο/ η τάδε είναι η καλύτερη περίπτωση» και ότι «μ’ αυτόν/ αυτήν κερδίζουμε σίγουρα το Δήμο». Για να δέσει δε ακόμα περισσότερο το πράγμα οι πολιτικοί παράγοντες δηλώνουν με έμφαση στο καφενείο ότι «του/ της τα ΄λεγα απ’ την αρχή. Εσύ δεν κάνεις για βουλευτιλίκια. Είσαι ό,τι πρέπει για Δήμαρχος και ευτυχώς με άκουσε», κι ας έλεγε πριν μερικές μέρες ότι είναι «η ιδανική περίπτωση για να εκλεγεί βουλευτής και να προσφέρει στον τόπο».
Στην πολιτική σημασία δεν έχει τι έλεγες πριν, αλλά τι λες μετά…