Μη χύνετε το γάλα – Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Οι αγρότες και πάλι στους δρόμους. Θα τολμήσουμε να γράψουμε ότι έχει καταστεί αυτή η κίνηση θεσμός, όπως και οι παρεμβάσεις των δυναστών-δανειστών μας, οι οποίοι εκπροσωπούνται δια των «θεσμών», πρώην τρόικας, στη χώρα μας. Αναμφισβήτητα είναι οι «θεσμοί» εκείνοι που, μέσω των πιέσεων που ασκούν στις υπόδουλες κυβερνήσεις μας, εξωθούν τους αγρότες στους δρόμους.

Έχουν δίκαιο οι αγρότες; Αναμφισβήτητα ναι. Τα φορολογικά μέτρα τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απόγνωση! Η χώρα μας έχει κατακλυσθεί από πανεπιστημιακές σχολές και όμως ουσιώδης μελέτη επί του κόστους παραγωγής των αγροτικών προϊόντων δεν έχει εκπονηθεί. Από την άλλη καλούνται διαρκώς οι αγρότες να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί. Πέραν αυτού οι κυβερνήσεις επιχειρούν να διασκεδάσουν την όποια εκδήλωση συμπάθειας προς τους αγρότες από πλευράς της κοινής γνώμης, η οποία εν πολλοίς αστικοποιημένη δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ποιος λέει την αλήθεια και ποιος ψεύδεται. Αν κάποιος έρχεται σε επαφή με το ζωικό βασίλειο μέσω των σφαγίων του κρεοπωλείου και με το φυτικό μέσω των ειδών του οπωροπωλείου, δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική οδηγεί τους αγρότες στην απόγνωση με εμφανή την απειλή της πείνας, αν μειωθεί και άλλο η εγχώρια παραγωγή.

Οι αγρότες αποτελούσαν διαχρονικά το πιο σκληρά εργαζόμενο κοινωνικό στρώμα. Αμέτρητες οι ώρες εργασίας όχι μόνο του αρχηγού της οικογένειας, αλλά και των λοιπών μελών αυτής. Κατά την τουρκοκρατία δεν κατάφερναν όλοι να εξασφαλίζουν για την οικογένειά τους το από σιτάρι αλεύρι της χρονιάς. Έτσι να αναμείγνυαν με αλεύρι από κριθάρι, καλαμπόκι, ακόμη και σίκαλη! Όσο για κρέας γεύονταν μόνο κατά τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας, κατά τα πανηγύρια και τις χαρές, όπως καλούσαν τους γάμους. Και όσο και να μας φαίνεται παράξενο η φορολογία που είχαν επιβάλει οι Τούρκοι κατακτητές ήταν ηπιότερη από την του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς έχοντας κατά νου την αρπακτικότητα των κατά τόπους αξιωματούχων φορτώνουμε όλα τα κακά στους οθωμανικούς θεσμούς. Είμαστε όμως ολοπρόθυμοι να αποδεχθούμε ως ορθά τα μέτρα που μας επιβάλλουν οι διεθνείς τοκογλύφοι δια των «θεσμών»!

Και  μετά την σταδιακή απελευθέρωση της χώρας η κατάσταση δεν άλλαξε σημαντικά. Ο αγρότης συνέχιζε να ζει μέσα στη φτώχια, καθώς ουδεμία κυβέρνηση δεν φρόντισε να σκύψει επάνω από τα προβλήματά του. Κι αν κάποιο παιδί «έπαιρνε τα γράμματα» ήταν πολύ τυχερό, αν ο πατέρας του μπορούσε να αναλάβει τη δαπάνη των σπουδών του. Και ήταν συνήθως το πρώτο, το οποίο επωφελείτο. Για σπουδές των λοιπών, και συνήθως όχι ενός ή δύο, το βαλάντιο δεν επαρκούσε. Όταν μετά τη μέση του 20^ου αιώνα η Πολιτεία επωμίσθηκε σημαντικό μέρος της δαπάνης σπουδών, ο αγρότης δεν είχε λόγους να ασκήσει πίεση, ώστε να ωθήσει τα παιδιά του προς τη γνώση. Αρκείτο στο να τα υποδείξει να επιλέξουν: Ή γράμματα και λύτρωση από την τυράννια ή αλέτρι και κοπάδι!

Υπερβολές θα αντιτείνει κάποιος που μεγαλωμένος σε αστική περιοχή αγνοεί παντελώς την ύπαιθρο χώρα. Και όμως δεν είναι μόνο ο μικρός κλήρος ή το μικρό κοπάδι, που καθήλωνε τον αγρότη στη φτώχια. Ήταν και η παντελής αδιαφορία της Πολιτείας στο να υπερασπιστεί τα δίκαιά του, να τον προστατέψει από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι μάστιγα τόσο των παραγωγών, όσο και των καταναλωτών. Και στη μάστιγα αυτή ήλθαν να προστεθούν και άλλες φρικτές, μάστιγες όλων των λαών του πλανήτη. Πρώτη η χημική γεωργία και ακολούθως η φαρμακευτική κτηνοτροφία. Έκαναν κατάχρηση των προϊόντων  αυτών οι αγρότες, αφού είχαν προηγηθεί οι συνάδελφοί τους των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών και έπρεπε να αποδοθούν σε αγώνα δρόμου, για να τους προσεγγίσουν. Δηλητηριάστηκε η γη, αλλά δηλητηριάζονται διαρκώς και οι καταναλωτές όπου γης παράγονται προϊόντα κατά «επιστημονικό» τρόπο! Προαγωγοί στην καταστροφή του πλανήτη και των κατοίκων του οι πανίσχυρες πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες παράγουν όλα τα αγροεφόδια και κτηνοεφόδια και, ελέγχοντας τις κυβερνήσεις, περισφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό των αγροτών. Ήδη πλέον οι γεωργοί είναι δέσμιοι ακόμη και για την αγορά σπόρων και οι κτηνοτρόφοι για την αγορά ορμονών.

Είναι μικρά τα ποσά που εισέπραξαν κατά καιρούς οι αγρότες μέσω των επιδοτήσεων. Ασφαλώς όχι. Ας γίνει όμως έρευνα από κάποιο ΑΕΙ, για να πληροφορηθούμε πού διετέθησαν αυτά τα ποσά. Πόσα αναλώθηκαν σε επίδειξη δυνάμεως με την αλόγιστη αγορά τεχνολογικού εξοπλισμού δυναμικότητας πολλαπλάσιας των καλλιεργουμένων εδαφών σε εποχή που με κομματικές παρεμβάσεις δυσφημίστηκε το συνεταιριστικό πνεύμα και κατέρρευσαν οι συνεταιριστικές οργανώσεις; Πόσα δαπανήθηκαν προς κάλυψη ψευδών καταναλωτικών αναγκών στην κοινωνία του καταναλωτισμού, την οποία προπαγάνδισαν όλες οι κυβερνήσεις μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Τέλος  πόσα διετέθησαν για την βελτίωση των εγκαταστάσεων, την αύξηση του ζωικού κεφαλαίου και την μετακίνηση προς τις δυναμικές λεγόμενες καλλιέργειες και πόσο βοηθήθηκε από την Πολιτεία, μέσω των υπηρεσιών της, ο αγρότης;

Δεν έχουν ευθύνη οι αγρότες για τα συμβάντα και συμβαίνοντα; Ασφαλώς έχουν, όπως ευθύνη έχει για την κατάρρευση της χώρας μας και οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα. Όμως η Πολιτεία εξακολουθεί να στηρίζει τον καταναλωτισμό, παρά την προκλητική περί λιτότητας συμβουλή τέως υπουργού της οικονομίας. Εξακολουθεί απλά να «προεδρεύει», ενώ οι αγρότες πνιγμένοι από τα δάνεια, χωρίς φιλική πλέον τράπεζα, δέχονται εντονότερη την πίεση των πολυεθνικών, αλλά και των εισαγωγέων, οι οποίοι στρέφονται προς τον Έλληνα παραγωγό μόνον όταν δεν βρίσκουν ομοειδή προϊόντα σε γειτονική χώρα. Το τελευταίο είναι η ολέθρια συνέπεια της φιλελεύθερης, όπως αποκαλείται από τους δυνάστες της γης, οικονομίας.

Εν πολλοίς έχουν μειωθεί οι εισαγωγές βιομηχανικών προϊόντων και λόγω αγοραστικής αδυναμίας και λόγω υπερβολικών απαιτήσεων των προμηθευτών. Είναι πολύ πιθανόν στο μέλλον να καταστούν δυσχερέστερες και οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων. Μόνο η αύξηση της εγχώριας παραγωγής θα αποτρέψει τον λιμό του λαού μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει ο αγρότης να ωθηθεί στην απόγνωση με κύρια την ευθύνη της Πολιτείας και με την αδιαφορία του αστικού κόσμου. Και ο αγρότης πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι τον έσυραν σε παγίδα και τώρα είναι δέσμιος. Έπαψε από δεκαετίες να αισθάνεται τη χαρά της παραγωγής-δημιουργίας, δελεάστηκε από τον εύκολο βίο ιδίως με τις επιδοτήσεις  μέσω ψευδών καταστάσεων, με τις οποίες εξαπατούσαμε τους «κουτόφραγκους», που δεν γνώριζαν τίποτε για τη χώρα μας! Οι ίδιοι οι αγρότες αναγνωρίζουν σήμερα ότι κακώς επιδοτείτο η γη και όχι το προϊόν. Αλλά και ποιος δεν δελεάστηκε και δεν υπέκυψε στην λατρεία της κατανάλωσης;

Ποτέ δεν είναι αργά! Ο αγρότης ας σκεφθεί πολύ σοβαρά, πριν κλείσει για μία ακόμη φορά τους δρόμους της χώρας. Ποιους θα τιμωρήσει; Τους ενόχους για το κατάντημά της ή άλλες κοινωνικές ομάδες που δοκιμάζονται επίσης σκληρά; Και ακόμη: Ποιο νόημα έχει να χύνεται το γάλα σε δρόμους ή να πετιούνται γεωργικά προϊόντα; Ας αναλάβει επιτροπή των αγροτών να διανείμει αυτά σε φτωχές συνοικίες της Αθήνας, όπου, κατά σοβαρές έρευνες πλέον, πολλά παιδιά υποσιτίζονται. Ας καλέσουν να συγκεντρωθούν στους τόπους διανομής όλοι οι έχοντες ανάγκη και ας εξαπλωθεί η είδηση στα πέρατα της γης μέσω του διαδικτύου. Ακόμη: Ας μη καίνε τις ζωοτροφές. Υπάρχουν κτηνοτρόφοι που εξαιρετικά δύσκολα τις οικονομούν για τα ζωντανά τους. Ενέργειες καταστροφικές μαρτυρούν είδος κυνισμού, που δεν ταιριάζει στην πιο αγνή, μέχρι πρότινος, ομάδα του λαού μας.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»