Κοζάνη: Ο “Γιατρός με το στανιό” του Μολιέρου στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο – Μια σπαρταριστή κωμωδία από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών

Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Σερρών άνοιξε στις 16/07/2025 την αυλαία του θεσμού «Το Καλοκαίρι της Κωμωδίας 2025» με την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «Γιατρός με το στανιό» του Μολιέρου στο Ανοιχτό Αμφιθέατρο του ΔΙΠΑΕ Σερρών.

Η παράσταση, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία του Ντίνου Ψυχογιού, μεταφέρει το κωμικό πνεύμα του Γάλλου δασκάλου της κωμωδίας, αναδεικνύοντας το διαχρονικό μήνυμα του έργου σχετικά με την ανθρώπινη τρέλα, την υποκρισία και την ανάγκη για χιούμορ μπροστά στη ζωή και το θάνατο.

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών συνεχίζει το θεατρικό του ταξίδι, στον Νομό Σερρών και σε άλλες περιοχές της χώρας, συμμετέχοντας σε φεστιβάλ και θεατρικές συναντήσεις, φέρνοντας το κοινό κοντά σε αξιόλογα έργα και δημιουργούς, με στόχο την ενίσχυση και προώθηση του πολιτισμού και της τέχνης.

Λίγα λόγια για το έργο
Το έργο «Γιατρός με το στανιό» είναι μια σπαρταριστή κωμωδία εποχής, με αντικείμενό της τους γιατρούς που μέσα από τόσα θεατρικά έργα σατίρισε ο Μολιέρος. Ανέβηκε για πρώτη φορά το 1666 στο θέατρο Παλέ Ρουαγιάλ και θριάμβευσε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελέσει εφεξής το έργο το πιο πολυανεβασμένο και πολυπαιγμένο από τον ίδιο το Μολιέρο,που ερμήνευε μάλιστα το ρόλο του Σγκαναρέλου.

Η υπόθεση:
Ο Ζέροντος δεν θέλει να παντρέψει την κόρη του, Λουτσίντα, με εκείνον που αγαπάει κι εκείνη παριστάνει την άρρωστη για να αποφύγει έναν ανεπιθύμητο γάμο με τον πλούσιο Οράτιο που της προορίζει για σύζυγο. Ψάχνοντας να της βρει γιατρό πέφτει πάνω στον ξυλοκόπο Σγαναρέλλο. Ο ψευτογιατρός χωρίς να το καταλάβει γίνεται συνένοχος των
δύο ερωτευμένων …

Συντελεστές:

Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώτη

Σκηνοθεσία/Δραματουργική επεξεργασία: Ντίνος Ψυχογιός

Πρωτότυπη Μουσική: Κώστας Μπουντούρης

Σκηνικά/Κοστούμια: Μαρίνα Κωνσταντινίδου

Βοηθός ενδυματολόγου: Παναγιώτα Μούρου

Κινησιολογία: Αστέριος Πολυχρονίδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μάριος Λέκκας

Φωτισμοί: Νίκος Παπαδόπουλος

Ηχοληψία: Γιώργος Δασκαλάκης – Νίκος Βογιάρης

Τεχνικοί Σκηνής : Κώστας Μαρτίν, Γιώργος Πεταλωτής, Σοφούλης Μαλτάς

Φωτογραφίες: Δήμητρα Τζαλαβρέτα, Μπάμπης Ελιόγλου

Δημιουργικό Μακέτας : Μιχάλης Μαραγκάκης

Trailer: Μπάμπης Ελιόγλου

Οργάνωση Παραγωγής και Επικοινωνίας: Ευαγγελία Δαμιανίδου, Δέσποινα Βαφειάδου

Προώθηση / Social Media: Ηρακλής Τζαρίδης

Διαχείριση: Κική Μάλαμα

Ταμείο: Βασιλική Παπαδοπούλου

Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά) :

Χριστίνα Αναγνώστου, Ελένη Καλαφάτη, Γιώργος Καρύδας, Δημήτρης Λουιζίδης, Φανή Λύκου, Αστέρης Πολυχρονίδης, Γιάννης Σαμψαλάκης, Αστερόπη Χαριτίδου.

Διάρκεια παράστασης : 80΄λεπτά.

Για περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια: more.com

https://www.more.com/…/giatros-me-to-stanio-tou-molierou

Trailer

Πρεμιέρα:

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Πάντα νιώθει κανείς δέος και αμηχανία να αντιμετωπίζει τα ιερά τέρατα του θεάτρου. Βέβαια σκεπτόμενος τον βίο του ίδιου του Ζαν Μπατιστ Ποκλάν, ανακουφίζεται. Και αυτό διότι τα έργα του στηλιτεύουν ακριβώς τέτοιες νοοτροπίες. Με το έργο αυτό, ο σπουδαιότερος Γάλλος κωμωδιογράφος φέρνει στην επιφάνεια τη δύναμη του γέλιου απέναντι ακόμα και στις πιο σκοτεινές πτυχές της ζωής της εποχής του. Με το έργο αυτό μας δίνει ένα μάθημα: μπροστά στην αρρώστια και τον θάνατο, μπορούμε να βρούμε λόγους να γελάμε.

Όταν ο Μολιέρος αντιμετώπισε την αδιαφορία του Παρισινού κοινού, ξεκίνησε περιοδεία σε όλη τη Γαλλία, αναζητώντας εκείνους που θα τον καταλάβαιναν. Κι όταν τελικά ο ίδιος ο Βασιλιάς Ήλιος τον αναγνώρισε και τον έθεσε υπό την προστασία του, εκείνος παρουσίασε μπροστά στην αυλή έργα που σατίριζαν — με θάρρος και σπιρτάδα — την ίδια την αριστοκρατία. Δεν έγλειψε το σύστημα· του έδειξε τον καθρέφτη.

Υπάρχει άραγε χώρος σήμερα για σάτιρα προς τους τσαρλατάνους και την ψευδοιατρική; Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Τα κεκτημένα της επιστήμης αμφισβητούνται, η εμπιστοσύνη στην πληροφορία καθοδηγείται περισσότερο από την επιθυμία μας και λιγότερο από την εγκυρότητά της και μπορεί κανείς να είναι ο,τι δηλώσει. Ο Μολιέρος θα γελούσε πολύ τότε, το 1666, σκεπτόμενος ότι τόσους αιώνες μετά, και μέσα στον σημερινό θόρυβο, την υπερπληροφόρηση και την αμφιβολία, συνεχίζουμε να βρίσκουμε χώρο για το χιούμορ του. Και για τα μαθήματά του.

Διακρίνοντας την σημασία του έργου αυτού για την εποχή του αλλά και το εκτόπισμα που μπορεί να έχει στο σήμερα, δεν μπορούμε να επιλέξουμε παρά να το διαβάσουμε ως κάτι άχρονο και άτοπο. Η φάρσα είναι τρόπος ζωής. Βάλαμε μπροστά μας την τρέλα που κουβαλάει ο (κάθε) Σγαναρέλλος και την κάναμε πυξίδα. Πατήσαμε στις πλάτες αυτού του γίγαντα της κωμωδίας και προσπαθήσαμε να τον πλησιάσουμε με μουσικές, φωνές και αισθητική που μας μεταφέρει μεν σε έναν άλλο κόσμο αλλά όχι πολύ μακρινό. Αντιμετωπίζοντας την σκηνή σαν έναν χώρο-εργαστήριο χαρακτήρων και καταστάσεων οδηγούμαστε σε ένα πείραμα που ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς που θα μας πάει. Αυτή είναι και η δύναμη της κωμωδίας, ιδίως στο ζωντανό τελετουργικό-δρώμενο που ονομάζουμε θέατρο.

Ντίνος Ψυχογιός