Ὅλ’ οἱ χουργιανοί μας π’κρατοῦσαν καμπόσα κιφάλια σφαχτά, τὰ βουσκοῦσαν ὄξου μέχρι νἄπχιανι ἡ κιρός. Οἱ τσιλιγγάδις εἶχαν μαντριὰ σιακάτ’ κι σιακεῖθι κι τἄχαν ὅλουν τοὺ κιρὸ ὄξου. Ἅμα ὅμους γουνάτζι γιρὰ ἡ κιρὸς κι ἔρχνι κάνα γόνα χιόν’, τότι τἄκλειναν μέσα κι τὰ τάϊζαν στοὺ παχνὶ κι στοὺ πνακουτό. Σάματις κι τὶ εἶχαν νὰ ταΐσν’; Ἰά, τοὺ βρισκούμινου, κι ὅ,τ’ μὶ ὅ,τ’. Τἄβγαζαν, τὰ γίδγια ἰδίους, βαραίνουντας μὶ ‘νκλοῦτσα στοὺ πουρνάρ᾿. Ἀλλὰ αὐτὰ τὰ ἔρμα κουντουστέκουνταν ἀμπουτὶς εἶχι ψουφμὸν κρύου. Γιατιαὐτὸ κι τοὺ καλουκαίρ’ ἔβαναν καδαριές. Πάηναν σὶ καμνιὰ μισιαριά, ἔκουβαν κλαδὶ κι τὄχτζαν σὰν ψηλὴ θημουνιὰ μὶ τὰ κουτσιάνια κατὰ μέσα. Αὐτὸ στέγνουνι, ἀλλὰ κρατχιοῦνταν μψουπράσινου. Ἅμα ἔπιφτι χιόν’, τότι πάηναν σνκλαδαριὰ κι ἔβαζαν 5-6 ντρίμις στοὺ στλιάρ’ ἀπ’ τοὺ τσικούρ’, τὄρχναν στοὺν ὤμου τς κι τὄφιρναν στοὺ χουργιό. Ἔρχναν στὰ πρόβατα τς ἢ στς γίδις ἀπ’ εἶχαν στ’ ἀχούρ’ κι τὰ καημένα τὤτρουγαν σὰ νὰ ἦταν βούτυρου.
Σὰ νὰ τς βλέπου τώρα τς χουργιανοί μας νἄρχουντι ἀπ’ ‘νΚλαδαριά τς φουρτουμέν’ στοὺ νώμου κλαδὶ γιὰ τὰ σφαχτά τς. Θυμοῦμι μέσ’ σν Κατουχή, μὶ τς τσιφτιλίδις τς Γιρμανοί, τοὺν παπαΧρήσου, ἀκόμα ἦταν πιδί, μαζὶ μὶ τ’μάννατ’ τ’Σουλτάνα νἄρχουντι ἀποὺ κάτ’ ἀπ’ τοὺ Γιλαδόσταλου. Αὐτοὶ εἶχαν φκιάσ’ ἰκεῖ κλαδαριά. Ἰγὼ ἀνέβηνα ἀποὺ ‘νἈργασταριὰ φουρτουμέν’ μὶ τὰ φτσέλιαμ’ κι αὐτοὶ ἔρχουνταν φουρτουμέν’ μὶ κλαδὶ στὰ τσικούργια τς. Κι τοὺν ἀνήφουρου ζόρκου κι τοὺν κατήφουρου σ’ἔπιρνι σβάρνα τοὺ φουρτχιό.
Κι εἶχι ἕνα γόνα χιόν’. Εἶχι κι ἕνα ριμπούρρρρ’. Μόρα σὶ γκάβουνει, τσέρνιαζαν τὰ χέργια κι σἔπχιανι νυχιάης…
Σὶ πχοιὸν νὰ τὰ πῆς, μάνναμ’ καλή, αὐτάϊας σήμιρα κι νὰ σὶ πιστέψ’!!!
Ἄει πέντι μέρις ἀπ’ τὰ Χριστοῦ. Χρόνια πουλλὰ χουργιανοί.
Ἡ Χριστὸς νὰ βλουγάη τὰ πιδγιὰ κι τ’ἀγγόνια μας
ἀ κι τοὺν κουσμάκ’ ἀπ’ ὑπουφέρν ἀπ’ ἀρρώστχις
κι ἀπ’ τς λυκουπουλέμ’.
Κι σχουρνᾶτι μας.
30.12.2019 παπαδγιὰ Ἀφρουδίτ’
κι ἡ γιός τς ἡ ἀρ.νι.μα
