Στό ξεκίνημα τῶν ἀναγνωσμάτων ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο, ὁ Χριστός ἀναφέρεται στήν ὁμολογία τῆς πίστης μας. Συγκεκριμένα, μᾶς λέει ὅτι ὅποιος Τόν ὁμολογήσει μπροστά στούς ἀνθρώπους, θά τόν ὁμολογήσει καί Αὐτός μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα Του. Ὅποιον Τόν ἀρνηθεῖ μπροστά στούς ἀνθρώπους θά τόν ἀρνηθεῖ καί Αὐτός μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα Του. Καί συνεχίζει, ὅποιος ἀγαπᾶ τόν πατέρα ἤ τήν μητέρα Του περισσότερο ἀπό Αὐτόν δέν ἀξίζει γι᾿ Αὐτόν. Καί ἐκεῖνος πού δέν παίρνει ἀπόφαση νά σηκώσει τόν σταυρό Του καί νά τόν ἀκολουθήσει δέν ἀξίζει γι᾿ Αὐτόν. Ὁ Πέτρος Τόν ρώτησε τί ἀμοιβή θά ἔχουν αὐτοί καθώς ἄφησαν τά πάντα καί Τόν ἀκολούθησαν. Ὁ Χριστός ἀπάντησε ὅτι κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του θά καθήσουν σέ δώδεκα θρόνους καί θά κρίνουν τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ. Καί ὅποιος ἄφησε σπίτια, ἀδέρφια, γονεῖς ἤ περιουσία χάριν τοῦ Ὀνόματός Του θά λάβει ἑκατό φορές περισσότερα σ᾿ αὐτήν τήν ζωή καί θά κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή. Καταλήγει τόν λόγο του μέ τό ὅτι πολλοί ἀπό τούς πρώτους θά γίνουν τελευταῖοι καί πολλοί ἀπό τούς τελευταίους θά γίνουν πρῶτοι.
Μέ τήν σημερινή Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων τελειώνει ὁ κύκλος τῶν κινητῶν ἑορτῶν μέ κέντρο τό Πάσχα, οἱ ὁποῖες ξεκίνησαν ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου καί κατέληξαν στήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς. Τά ἀποτελέσματα τῆς ἔλευσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς ἀνθρώπους εἶναι ὁ ἁγιασμός τους. Ἀρχικά, κατά τόν 4ο αἰ. μ.Χ., ἑορταζόταν ἡ τιμή ὅλων τῶν μαρτύρων. Κατόπιν, κατά τόν 7ο αἰ. μ.Χ. καθιερώθηκε ὡς ἡ ἑορτή ὅλων τῶν ἁγίων. Τό βασικό στοιχεῖο ὅλων τῶν ἁγίων εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς πίστης τους. Εἴτε αὐτό γίνεται μέ μαρτυρικό εἴτε μέ ὁσιακό τρόπο. Τά στοιχεῖα τῆς ὁμολογίας τῆς πίστης μας εἶναι ἁπλά πράγματα τῆς καθημερινότητάς μας˙ ὁ ἑαυτός μας, τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα, οἱ δικοί μας ἄνθρωποι.
Δημιουργεῖται ὁ προβληματισμός˙ «Τό ὅτι ὅποιος ἀγαπάει τούς γονεῖς του περισσότερο ἀπό τόν Θεό δέν ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν ἐντολή νά τιμάει τόν πατέρα του καί τήν μητέρα του στήν Παλαιά Διαθήκη;» Σαφῶς καί ὄχι. Καθώς εἶναι εὐχάριστο στόν Θεό νά ἀποδίδουμε στούς γονεῖς μας τήν ὀφειλόμενη τιμή. Καί μέ τά λόγια ἀλλά κυρίως μέ τά ἔργα μας. Ἡ ἀντίθεση εἶναι φαινομενική. Γνωρίζοντας ὅτι ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό πηγάζει ἡ ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, κατανοοῦμε ὅτι ἐφόσον ἀγαπᾶμε τόν Θεό μας, σίγουρα θά ἀγαπᾶμε καί τούς γονεῖς μας. Τό ἀντίθετο ὅμως δέν συμβαίνει πάντοτε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπάει τούς γονεῖς του περισσότερο ἀπό τόν Θεό δημιουργοῦνται προβλήματα. Γιά τήν κατανόηση τῶν παραπάνω δέν ἀπαιτοῦνται βαθιές θεολογικές γνώσεις παρά μόνον ἁπλοί συλλογισμοί.
Τούς γονεῖς μας μᾶς τούς ἔδωσε ὁ Θεός, ὁπότε δέν ὑπάρχει περίπτωση νά εἶναι αὐτοί πάνω ἀπό τόν Θεό. Ὅπως μᾶς τούς ἔδωσε, ἔτσι μπορεῖ καί νά τούς πάρει. Ἄν τούς ἀγαπᾶμε περισσότερο ἀπό τόν Θεό, τότε ὄταν θά φύγουν ἀπό αὐτόν τόν κόσμο θά ἔχουμε χάσει τά πάντα. Ἀκόμη καί τήν ἐλπίδα μας γιά ζωή. Ἄν ὅμως ἀγαπᾶμε τόν Θεό περισσότερο ἀπό τούς γονεῖς μας, τότε μαζί μέ τήν ἀνθρώπινη θλίψη θά ἔχουμε καί ἐλπίδα γιά ζωή. Ἀναλογικά τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τά παιδιά μας, τούς φίλους μας, τούς συγγενεῖς μας, τούς δικούς μας ἀνθρώπους. Γιατί «κανένας δέν ἀγαπᾶ ἀληθινά τόν ἑαυτό του καί τούς ἀνθρώπους, ἄν δέν ἀγαπάει πρῶτα τόν Θεό˙ καί κανένας δέν βρίσκει τόν ἑαυτό του ποιός εἶναι καί δέν βλέπει μπροστά του σωστά τόν ἄλλον ἄνθρωπο, ἄν δέν ξεκινήσει ἀπό τόν Θεό».
Τό δεύτερο στοιχεῖο τό ὁποῖο εἶναι βασικό γιά τήν ὁμολογία τῆς Πίστης μας εἶναι ὁ «σταυρός» μας! Ὁ πραγματικός μας «σταυρός» εἶναι ὁ ἐγωιστικός ἑαυτός μας. Αὐτόν καλούμαστε νά ἀποβάλουμε. Ἡ ἐπιμονή καί ἡ ἀπαίτησή μας στίς δυσκολίες πού ἀντιμετωπίζουμε νά γίνει τό δικό μας, νά πάρουμε ἀπαντήσεις καί γενικότερα νά μήν ἀποδεχόμαστε τά γεγονότα, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία «κρυστάλλινη» ἔκφραση τοῦ ἐγωισμοῦ μας. Προσθέτει ἐπιπλέον βάρος στά ὅσα ἀντιμετωπίζουμε.
Ἀκόμη πιό βασικό στοιχεῖο εἶναι νά θέλουμε νά σηκώσουμε τόν «σταυρό» μας. Νά ἀποφασίσουμε νά φύγουμε ἀπό τόν ἐγωισμό μας καί νά προχωρήσουμε στήν ταπείνωση. Ὅλοι μας ἀκοῦμε κηρύγματα, διαβάζουμε βιβλία, γνωρίζουμε κάποια πράγματα σχετικά μέ τόν Θεό. Δυστυχῶς, πολλές φορές, ἀρνούμαστε νά τά ἐφαρμόσουμε γιατί ἁπλά δέν θέλουμε! Εἶναι λυπηρό νά ἔχουμε μπροστά μας τόν «θησαυρό» καί νά μήν θέλουμε νά τόν ἀποκτήσουμε. Ἤ, μᾶλλον, τόν θέλουμε ἀλλά μέ λάθος τρόπο, αὐτόν τῆς ὑπερηφάνειας. Ὁ Θεός στούς ταπεινούς δίνει τήν χάρη Του, στούς ὑπερήφανους ἀντιτάσσεται. Τό νά σηκώσουμε τόν σταυρό μας εἶναι ἀποτέλεσμα συνέπειας καί πιστότητας. Νά μποροῦμε νά θυσιάσουμε τήν καθημερινότητά μας, τίς προτιμήσεις μας, τίς ψευδαισθήσεις γιά τόν ἑαυτό μας, τόν Θεό μας καί τήν ζωή μας. Γιά νά γίνουν αὐτά χρειάζεται ἁπλῶς νά ἀγαπᾶμε. Συνήθως «κλεινόμαστε στόν ἑαυτό μας, γινόμαστε δέσμιοι τῶν συνηθειῶν μας, ὑπακοῦμε στά συμφέροντά μας καί πειθαρχοῦμε στούς κοσμικούς καί κοινωνικούς συσχετισμούς».
Τιμή Ἁγίου εἶναι ἡ μίμηση τοῦ Ἁγίου. Τότε ὁμολογοῦμε τήν Πίστη μας! Καλή ὁμολογία!
