Καστοριά: Η συγκινητική ανάρτηση του φωτογράφου που είχε αποθανατίσει τη μαμά αρκούδα, πριν την πυροβολήσουν

Η συγκινητική ανάρτηση του φωτογράφου Κύριλλου Σαμαρά, που είχε αποθανατίσει τη μαμά αρκούδα με τα αρκουδάκια της, πριν την πυροβολήσουν, σε περιοχή της Καστοριάς, γεγονός που καταδικάστηκε, πρόσφατα:

“Μια φωτογραφία, μια μνήμη, μια απώλεια…

Πριν από δύο μήνες, σε μια εξόρμηση στον μαγευτικό Κάνιακο της Καστοριάς, είχα την τύχη να απαθανατίσω μια μοναδική στιγμή: μια μαμά αρκούδα να προχωρά αργά και ήσυχα ανάμεσα στο κακοτράχαλο έδαφος , με τα τρία μικρά της μικρά να την ακολουθούν παιχνιδιάρικα. Ήταν μια εικόνα γεμάτη δύναμη, μητρική στοργή και την άγρια ομορφιά της φύσης μας. Μια στιγμή που με γέμισε δέος και σεβασμό για αυτά τα πλάσματα που συνυπάρχουν σιωπηλά μαζί μας στα βουνά και τα δάση της Ελλάδας.

Δυστυχώς, προχθές έφτασε στα αυτιά μου μια είδηση που με πάγωσε: η ίδια αρκούδα, αυτή που είχα φωτογραφίσει και ένιωσα να συνδέομαι μαζί της έστω και για λίγα λεπτά, βρέθηκε νεκρή από πυροβολισμό. Σκοτωμένη με κυνηγετικό όπλο. Όχι από κάποιον που πεινούσε ή απειλούνταν – αλλά από κάποιον που, απλώς, δεν σεβάστηκε τη ζωή.
Μια μάνα που πάλευε να μεγαλώσει τα μικρά της, δολοφονήθηκε άδικα, παράνομα, απάνθρωπα. Και μαζί της, χάνεται κάτι από την άγρια ψυχή αυτού του τόπου. Τα τρία μικρά της μένουν πίσω, αβοήθητα, με αβέβαιο μέλλον — πιθανότατα χωρίς καμία ελπίδα επιβίωσης.

Αυτό δεν είναι απλώς ένα έγκλημα κατά ενός ζώου. Είναι ένα ακόμα σημάδι της αποσύνθεσης της σχέσης μας με τη φύση και της σκληρότητας που διαπερνά την κοινωνία μας. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου κάποιοι άνθρωποι αφαιρούν ζωές χωρίς σκέψη, χωρίς τύψεις, μόνο και μόνο επειδή μπορούν. Έναν κόσμο όπου η ζωή —ανθρώπινη ή μη— αντιμετωπίζεται σαν εμπόδιο, σαν στόχος, σαν τρόπαιο.

Αναρωτιέμαι πώς φτάσαμε να θεωρούμε την καλοσύνη αδυναμία και τη βαρβαρότητα δικαίωμα. Πώς καταφέραμε να νιώθουμε πιο δυνατοί πυροβολώντας πλάσματα που δεν έχουν φωνή για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

Αυτό το έγκλημα δεν είναι μόνο ενάντια στην αρκούδα. Είναι ενάντια στη φύση, στην ηθική, στην κοινή λογική — και, τελικά, ενάντια στην ίδια μας την ψυχή. Είναι ένα ακόμη καμπανάκι που χτυπάει δυνατά, καλώντας μας να ξυπνήσουμε, να επανεξετάσουμε τη στάση μας απέναντι σε όλα όσα έχουμε πάψει να εκτιμούμε: το άγριο, το ανυπεράσπιστο, το αληθινό.

Εύχομαι η φωτογραφία αυτή να γίνει υπενθύμιση — όχι μόνο της ομορφιάς, αλλά και της ευθύνης μας απέναντι στη φύση και στα πλάσματά της.
Και ίσως, έστω και αργά, να μας θυμίσει τι σημαίνει πραγματικά να είμαστε άνθρωποι.”