Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά
Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας
Εικόνισμαν θ’ εφτάγω ‘σεν, σα χέρια μ’ θα κρατώ ‘σεν, κι όντες αποχωρίουμες , θα κλίσκουμαι φιλώ ‘σεν.
Εικόνισμαν θ’ εφτάγω σεν, άμον τη Παναϊας, να κλίσκουμ’ προσκυνώ ατο με γονατοκλεισίας
Είμαι πουλίν πετούμενον, φωλέαν αραεύω, δός με τη σεβτάς τα φτερά, ‘ς σον τόπο σ’ να κονεύω.
Είμαι τ’ εγάπς αερικόν, τη σεβτάς η φωτία, τη ευλοϊας το πουλίν και άψιμον ‘ς σα ψήα σ’.
Είσαι έναν αζώσταρον χωρίς παιδεμονήν, με το χουϊλίν το ταπιάτ και με το μη, και μη…..
Είσαι τ’ αυγής ροδόσταγμαν, τη ήλονος το φως ι, αν θέλτς ίνουμαι σύντροφο σ’, αν θέλτς παραδελφός ι.
Είσαι για τ’ εμέν, πούλοπο μ’, έναν και μαναχόν ι, με τ’ εσέν ίνεται παλάτ, έναν μικρίκον πόν ι.
Είσαι τη κάρδιας γιατρικόν, ‘πη πίν’ ατό λαρούται, πουλίν, π’ ελέπς α να πετά κι η ψη ελευθερούται.
Είσαι τη κόσμονος τσιτσέκ’, τ’ ουρανού φωταχτέρ’ι, ήλος, ντ’ εβγαίν’ και παρλαεύ’ πουρνόν και μεσημέρ’ ι.
Είσαι τη παραδείσ’ πουλίν , τη γής μανουσακόπον, ‘ς σην κάρδια μ’ είσ’ αμάραντον, παρχάρ’ ι, λουλουδόπον.
Είσαι τη σέβτας, το πουλίν , τ’ εγάπς αγαπεσία, τα ψήα σ’ είναι άψιμον, τα χείλια σ’ σεκερλία.
