Σάββατο 10 Ιουνίου 2017: Μία από τις πιο έντονες ημέρες των τελευταίων ετών. Γεμάτη με αντιθέσεις. Η Δυτική Μακεδονία στον αυτόματο, η ΔΕΗ στον αυτόματο, η Ελλάδα στον αυτόματο. Οι Δυτικομακεδόνες, θαμμένοι μαζί με την αξιοπρέπεια και την προσφορά τους στην εθνική οικονομία κάτω από ογδόντα εκατομμύρια κυβικά χωμάτινου όγκου.
Ώρα 12.00: Σε μία φαντασμαγορική τελετή, δύο σημαντικοί Έλληνες Υπουργοί, μαζί με την Περιφερειακή Αρχή και τους Ακολούθους της μας πείθουν ότι έφεραν την ανάπτυξη, φέρνοντας μία σχολή στην περιοχή, η οποία αντικαθιστά μία παλαιότερη σχολή στην οποία οι προκάτοχοι τους είχαν βάλει λουκέτο. Μια περιοχή η οποία υπερπροβάλλεται ως οικοδέσποινα του Παραρτήματος της Σχολής Πυροσβεστών, υποβαθμίζεται επιμελώς όμως στην ατζέντα της, η καθημερινή αύξηση της ανεργίας λόγω της μειούμενης δραστηριότητας της ΔΕΗ. Υποβαθμίζονται επίσης, η κωλυσιεργία στις μετεγκαταστάσεις Αναργύρων και Ακρινής, οι περιβαλλοντικές και γεωλογικές συνέπειες, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων, καθώς και η συζήτηση για τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης.
Ώρα 12.30: Σαν κεραυνός εν αιθρία, πέφτει η είδηση πως είναι πλέον γεγονός η από μέρες φημολογούμενη κατολίσθηση στο Ορυχείο Αμυνταίου της ΔΕΗ. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι και τα στελέχη της ΔΕΗ φάνηκαν ανακόλουθοι, απέναντι στο κοινωνικό σύνολο το οποίο με συνέπεια καθησύχαζαν λέγοντας ότι δεν τρέχει τίποτα. Και όλα αυτά, με φόντο ένα διαρκές παιχνίδι με τις ανθρώπινες ζωές των κατοίκων.
Ώρα 13.00: Η ανησυχία για απώλεια ανθρώπινων ζωών εντός ή εκτός του πληττόμενου οικισμού των Αναργύρων Φλώρινας είναι έκδηλη. Οι πρώτες πληροφορίες λένε πως δεν υπάρχουν θύματα, και μιλούν για τεράστιες καταστροφές ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στο μηχανολογικό εξοπλισμό της ΔΕΗ. Ήμασταν πολύ τυχεροί που το φαινόμενο σταμάτησε (ίσως προσωρινά) και προς το παρόν δεν θρηνήσαμε θύματα. Επαναλαμβάνω είναι θέμα τύχης.
Ώρα 17.00: Μαθαίνουμε πως ο οικισμός των Αναργύρων τίθεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και εκκενώνεται για προληπτικούς λόγους. Την ίδια στιγμή μαθαίνουμε ότι το ρήγμα πρόλαβε και «έφαγε» τα πρώτα χωράφια έξω από το χωριό. Ένα χωριό που το σέρνουν από τον Άννα στον Καϊάφα εδώ και χρόνια, για να υπογράψουν το ρημάδι το χαρτί που λέει πως θα τους εξασφαλίσουν μια στέγη για τα παιδιά τους, έναντι αυτής που τους πήραν στο όνομα της εθνικής οικονομίας. Τι κι αν ο Σταθάκης πηγαινοέρχεται για να κάνει τα χατίρια των συνδικαλιστών; Τι κι αν οι κάτοικοι προειδοποιούν την Κυβέρνηση και τη ΔΕΗ για τα ρήγματα με όλους τους τρόπους; Το μόνο που νοιάζει τους Κυβερνητικούς είναι να σπαταλήσουν πολιτικό χρόνο, να μη σπαταλήσουν χρήμα, και να φανούν συνεπείς στο ρόλο που τους επεφύλασσε η Νέα Τάξη Πραγμάτων: ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ.
Ώρα 20.00: Ενώ η Πτολεμαΐδα κινείται σε ρυθμούς Εμπορικής Έκθεσης, αντιλαμβανόμαστε πως στο Ξενοδοχείο που φιλοξενείται η Έκθεση, έχουν καταφτάσει κάτοικοι των Αναργύρων ώστε να φιλοξενηθούν. Το κράτος αφού τους ενέπαιξε για πάνω από μια πενταετία, τους πέταξε σαν τσουβάλια στα ξενοδοχεία της περιοχής λες και προέρχονται από εμπόλεμη ζώνη της Μέσης Ανατολής. Μόνο που εδώ, δεν ξέσπασε ένας πόλεμος χτες ώστε να προκύψουν πρόσφυγες σήμερα. Εδώ παρακολουθούμε άπραγοι την εξέλιξη ενός γεωλογικού φαινομένου που κρατάει χρόνια και που όλοι περίμεναν να «σκάσει».
Ώρα 24.00: Μου συστήνουν στην αυλή του ξενοδοχείου, έναν ηλικιωμένο Αναργυριώτη – άστεγο πλέον -, διαχρονικό μαχητή της ζωής, με βλέμμα καθαρού και ευτυχισμένου ανθρώπου. Είναι ένας από τους ανθρώπους που το ελληνικό κράτος έσυρε εκτός της εστίας του μετά από 70 χρόνια δύσκολης αλλά ευτυχισμένης ζωής, για να τον κουβαλάει από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Αυτός ο άνθρωπος τα είχε χαμένα. Δεν είχε συναίσθηση ούτε του τι συμβαίνει στον τόπο του, ούτε που τον φέρανε, ούτε γιατί τον φέρανε. Δεν μιλούσε, δεν έβλεπε, δεν άκουγε. Απλά σκεφτόταν.
Παραπλεύρως και σε προστατευμένο χώρο, παρατηρώ την Ιεραρχία της ΔΕΗ να απολαμβάνει το δείπνο της. Κάθισαν δίπλα στους σύγχρονους πρόσφυγες που οι πολιτικοί τους μέντορες δημιούργησαν και απλά απολάμβαναν το δείπνο τους. Φυσικά, αγνοούσαν πλήρως τις δυνατές φωνές των απλών ανθρώπων που ζητούσαν τις παραιτήσεις τους, αφού δεν μπόρεσαν να είναι συνεπείς στο έργο που τους εμπιστεύθηκε η Κοινωνία.
Ώρα 12.00 (πρωί Κυριακής): Φτάνει στους Ανάργυρους ο Υπουργός Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης, καταχειροκροτούμενος από στρατευμένους του Περιφερειάρχη και του Προέδρου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, οι οποίοι φρόντισαν να του δώσουν συγχωροχάρτι για την απραγία του. Αφού ανακοίνωσε τα αυτονόητα, ο κ. Υπουργός δεν είπε λέξη για την αδιαφορία και την απουσία της Κυβέρνησης του τα δυόμιση τελευταία χρόνια. Έκανε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Έπρεπε να γίνει τέτοια καταστροφή για να ασχοληθεί με το πρόβλημα; Τι θα γινόταν αλήθεια, αν δεν ήμασταν τυχεροί, και η προειδοποίηση της φύσης περιείχε και ανθρώπινες απώλειες;
Πλέον το ερώτημα είναι, τι θα γίνει όμως με τους Αναργυριώτες. Πριν ενενήντα χρόνια, ο Βενιζέλος και ο Κεμάλ ανάγκασαν τους γονείς τους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στον Πόντο. Σήμερα και πριν προλάβουν να συμπληρώσουν εκατό χρόνια παραμονής στο χωριό, ο Σταθάκης και ο Παναγιωτάκης τους ξανακάνουν πρόσφυγες, και τους αναγκάζουν να σέρνονται από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Και αυτό μέχρι πότε; Για μία-δύο εβδομάδες; Μετά; Πότε αλήθεια προγραμμάτιζαν τη μετεγκατάσταση; Είναι δυνατόν, κανείς εκ των υπευθύνων να μην μπόρεσε να προβλέψει πόσο εκδικητική μπορεί να γίνει η φύση στους λάθος ανθρώπινους σχεδιασμούς; Είναι δυνατόν, να αδιαφορούν όλοι οι Υπουργοί των τελευταίων ετών, για τα ρήγματα που έχουν προκαλέσει οι δραστηριότητες τους μέσα στα χωριά μας;
