Ηλιοτσίτσεκον, ανθαίρ ιμ’,
‘ς σον ήλον μ’ ελέπ’ς,
να εξέρτς α’, παλαλούμαι,
ατόν κάτ’ αν λες…
Εμορφία σ’ άσπρον χιόνι ,
σε ψηλόν ραχίν
και το ψόπο σ’ περιστέρι,
ντο πατεί ‘ς ση γην…
Τ’ ομματόπα σ’ τσινακλιάρια,
άψιμον η ψη σ’,
για τ’ εσέναν, πώς ‘κι ευρέθεν,
είνας γητευτής…
Απ’ οπίσ’ ισ’ συμποδιάουν,
δέκα νοματοί,
‘σύ εφτάς τρανόν νεστίαν,
τ’ αποθαματί…
Τα χειλόπα σ’ κρενόπα,
διψασμένος πίν’
κι ας σ’ ομμάτια σ’ μαεμένον,
έν τ’ εμόν η ψη..!
Π’ εζωγράφσεν τ’ ομματόπα σ’,
άνοιξης τσιμέν,
‘δέκε ‘με την βασανίαν
κι όλεν την πελέν..
Τη παραδεισί αγγέλοι,
‘σέβαν ’ς σην πελέν,
με τα έμορφα, τ’ ομμάτια σ’,
τ’ αέρ’ τη χτισέν…
Με τ’ εσόν, μικρόν αρνόπο μ’,
με τ’ εσόν την ψην,
ημερών’νε άγρια θερία ,
κ’ εφτά ουρανοί.
Η σεβτά σ’, μικρόν πουλόπο μ’,
καρδίας λαρών’,
τσαναβάρια τουρουλεύνε,
τ’ αγγέλ’τς παλαλών’.
Σ ση σεβτά σ’ το πεγαδόπον ,
πότ’σον ‘με νερόν,
έναν φίλεμα σ’ κανείται,
την ψη μ’ να λαρών’..
