Η 14η Αυγούστου του 1974 ήταν μία από τις επώδυνες και τραγικές ημέρες για την Κύπρο, για τον Ελληνισμό. Εκτελείται η δεύτερη φάση της εισβολής, η οποία γίνεται υποτίθεται εν μέσω εκεχειρίας, εν μέσω συνομιλιών, αλλά η Τουρκία συνεχίζει το καταστροφικό, βάρβαρο έργο της και η Αθήνα δεν στέλνει, πλοία, υποβρύχια, αεροσκάφη, στρατό, ακολουθώντας το (μοναδικό δόγμα που τελικώς εφαρμόστηκε μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας) «η Κύπρος είναι μακριά….»
Έτσι οι ηρωικοί μα και προδομένοι πολεμιστές των Κυπριακών Θερμοπυλών αντιστέκονται με νύχια και με δόντια κατά κυριολεξία, αφού δεν επαρκούν ούτε τα όπλα, ούτε οι σφαίρες. Η μάχη στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ την 14η Αυγούστου, μπορεί εύκολα να προσομοιάζει με Θερμοπύλες σε όλα. Η μόνη διαφορά του Αυγούστου του 1974 μ. Χ και με τον ίδιο μήνα του 480 π.Χ είναι ότι από τον ελληνικό αντιστασιακό αγώνα στην Κύπρο έχουμε (ακόμη) αγνοούμενους……
Εικοσιδύο χρόνια μετά την εισβολή και αφού η φλυαρία περί «λύσης» αφορά αποκλειστικά την νομιμοποίηση της εισβολής, την 14 Αυγούστου 1996, ήρθε ένας νέος, ο Σολωμός Σολωμού, ο οποίος αδυνατούσε να συμβιβαστεί με το άδικο, το παράλογο, το παράνομο. Πριν τρεις μέρες είχε ζήσει, είχε δει, τον Τάσο Ισαάκ να δολοφονείται από τους εγκληματίες Γκρίζους Λύκους, τους συγκυβερνήτες του Ερντογάν.
Ο Σολωμός Σολωμού δεν μπορούσε άλλο να μη ζει ελεύθερος, να βλέπει τις σημαίες της κατοχής, να αντικρίζει την επιγραφή στο σπαρμένο με τα άταφα ιερά οστά των πολεμιστών του 1974 σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο, να υμνεί το δάσκαλο του Χίτλερ, το σφαγέα του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού, το γενοκτόνο Μουσταφά Κεμάλ.
Με τον Κυπριακό Ελληνισμό έχω μακροχρόνιους, ιστορικούς, προσωπικούς, αδελφικούς δεσμούς. Με εμπνέει ως άνθρωπο και ως Έλληνα ο αγώνας του Ελληνικού λαού στην Κύπρου, αγώνας για την απελευθέρωσή του από τους Τούρκους και τους αποικιοκράτες, με γοητεύει η λαλιά που διατηρεί, μαζί με την ποντιακή, την αρχαία ελληνική γλώσσα, για αιώνες .
Με εμπνέει ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές. Με εμπνέει η αντίσταση στους Τούρκους κατακτητές το 1974, ο αγώνας των νέων, των μαθητών, των μοτοσικλετιστών, των οικογενειών των αγνοούμενων, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, ο Τάσος Ισαάκ, ο Σολωμός Σολωμού.
Με εμπνέει η πράξη αντίστασης του Κυπριακού Ελληνισμού, ο οποίος στις παλιές και νέες απόπειρες για αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής, στις προσπάθειες για παραδοχή της αδικίας, της κλοπής, της βαρβαρότητας, λέει όχι . Ευτυχώς που λέει και κάποιος όχι, ανάμεσα στα ατελείωτα ναι ή όπως το λέει ο Κ. Καβάφης «σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησίν του. Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι Όχι θα ξαναέλεγε…..»
Οι Τούρκοι κατακτητές νόμισαν, πίστεψαν, είχαν τη ψευδαίσθηση, ότι με τη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού (όπως βεβαίως και με την αντίστοιχη και επίσης ατιμώρητη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ), τον Αύγουστο του 1996, θα επικρατούσε, θα κυριαρχούσε και ψυχολογικά ο Αττίλας 2 , θα νομιμοποιούνταν η εισβολή, θα προετοιμαζόταν ο Ελληνισμός για νέα υποχώρηση, ταπείνωση, υποταγή, παράδοση, κατάκτηση.
Ο επίσης δολοφονημένος, αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της απελευθέρωσης Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έλεγε πως «η ελευθερία ποτέ δεν χαρίζεται από τον καταπιεστή, πρέπει να απαιτηθεί από τον καταπιεσμένο», προσθέτοντας πως «όταν ένας άνθρωπος δολοφονείται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα για την απελευθέρωση ενός έθνους, τότε συμβάλλει στην ανάστασή του».
Και είναι βέβαιο ότι ο Σολωμός Σολωμού, ο Τάσος Ισαάκ, οι οποίοι απαίτησαν την ελευθερία, θυσιάστηκαν για το αυτεξούσιο, ενέπνευσαν ξανά ως Έλληνες της Κύπρου όλους μας, έχουν συμβάλει στο ποθούμενο: στην Ανάσταση του Ελληνισμού της Κύπρου, στην αντίσταση του Ελληνισμού στην υποταγή και την ταπείνωση, που επιχειρείται σήμερα από την Τουρκία στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Αναγκαίο υστερόγραφο: όταν αναφερόμαστε στη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού και του Τάσου Ισαάκ, αποτελεί κεντρικός όρος για την αλήθεια, η καταγραφή των ονομάτων των εγκληματιών, ως υπενθύμιση στους εθνικούς, ευρωπαϊκούς, διεθνείς αρμόδιους θεσμούς να πράξουν επιτέλους τα δέοντα.
Οι δολοφόνοι Σολωμού Σολωμού είναι οι εξής:
Ραούφ Ντενκτάς
– Κενάν Ακίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, «υπουργός» του ψευδοκράτους.
– Χασάν Κουντακτσί, αντιστράτηγος εν αποστρατεία του κατοχικού στρατού (απεβίωσε την 17η Ιανουαρίου 2023 στα κατεχόμενα)
– Ερτάλ Χατζιαλί Εμανέτ: Υπηρετούσε ως διοικητής Ειδικών Δυνάμεων των κατεχομένων.
– Αττίλα Σαβ: Τότε αρχηγός της «αστυνομίας» των κατεχομένων.
– Μεχμέτ Καρλί: Τότε στρατηγός του κατοχικού στρατού
Οι δολοφόνοι του Τάσου Ισαάκ είναι οι εξής:
– Ραούφ Ντενκτάς
– Νασίμ Γιλμάζ: Τούρκος έποικος και πρώην μέλος της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας (ΜΙΤ).
– Νεϊφέλ Μουσταφά Εργκούν: Τούρκος έποικος και μέλος της τουρκοκυπριακής «αστυνομίας».
– Πολάτ Φικρέτ Κορελί: Τουρκοκύπριος, κάτοικος της κατεχόμενης Αμμοχώστου.
– Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν: Τούρκος έποικος, αρχηγός των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα.
– Ερχάν Αρικλί: έποικος πρώην υποψήφιος για την «προεδρία» των κατεχομένων.
